Οι 17 πιο αγαπημένες της στήλης παρουσιάζονται αλφαβητικά. Ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες αξιόλογες δημιουργίες, αξιόλογες επανεκδόσεις και οι καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, με το Ακίνητο Ποτάμι του Φραντζή στη κορυφή να ξεχωρίζει. Μπορείτε να διαβάσετε για όλες τις ταινίες που σας ενδιαφέρουν, κάνοντας κλικ στον τίτλο τους. Οι ταινίες που είδαμε, αγαπήσαμε και θα ξαναδούμε (Αλφαβητικά):
ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ των Κριστίνα Γκαλέγκο και Σίρο Γκέρα.
Κάθε ταινία των Κολομβιανών δημιουργών, είναι ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο των αυτοχθόνων της χώρας τους, μια αξέχαστη γνωριμία με τα αρχαία τους έθιμα, τη σχέση τους με τη φύση και τα κάθε είδους πνεύματα, αλλά και με τις επιπτώσεις που έχει στον κόσμο τους, η παρουσία των λευκών κατακτητών, είτε αυτοί ήταν ιεραπόστολοι, εξερευνητές (όπως το
Στην Αγκαλιά του Φιδιού, είτε μισθοφόροι της ειρηνευτικής δύναμης ή πράκτορες μυστικών υπηρεσιών μεταμφιεσμένοι σε χίπις, όπως εδώ. Στη νέα δημιουργία τους, έχουν σαν βάση την ιστορία ενός άντρα που γίνεται διακινητής ναρκωτικών ουσιών, για να μπορέσει να εξασφαλίσει τη προίκα που επιτάσσουν οι παραδόσεις, ώστε να παντρευτεί μια γυναίκα από διαφορετική φυλή, ανοίγοντας χωρίς να το γνωρίζει, τους ασκούς του Αιόλου. Το προδιαγεγραμμένο της μοίρας του, οι τελετουργίες και οι βεντέτες των φυλών των έρημων υψιπέδων της Κολομβίας, το πείσμα, η απληστία και τα εκδικητικά πνεύματα τον νεκρών σκιαγραφούν μια ιστορία ηθικής παρακμής που μπορεί να μην πρωτοτυπεί σε σύλληψη και εξελίξεις, (άλλωστε η δική μας Αρχαία Τραγωδία υπήρξε η πρώτη διδάξασα), μας παρασύρει όμως με τη πολιτισμική ιδιαιτερότητά της, σε μια δύνη γεγονότων όπου ο άνθρωπος, έρμαιο της άπληστης φύσης του, στέκεται πολύ μικρός απέναντι στη μοίρα, όταν η πραγματικότητα συναντά στιγμιαία το όνειρο, το οποίο μετατρέπεται πολύ σύντομα σε εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που στη περίπτωση της συγκεκριμένης χώρας συνεχίζεται μέχρι σήμερα, πάντοτε υπό τη σκέπη και την ανοχή των ΗΠΑ και των κάθε είδους ναρκωεμπόρων.
ΕΝΑΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΣ του Χου Μπο.
Ντεμπούτο και Κύκνιο Άσμα για τον μόλις 29χρονο σκηνοθέτη του, το Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος, είναι μια κραυγή αγωνίας ενός ιδιαίτερα ευαίσθητου καλλιτέχνη για τη σκληρότητα του κόσμου μας και για τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν και κλείνει με αισιόδοξο τρόπο, καθώς οι ήρωες του αν και γεμάτοι τραύματα, ξεκινούν ένα μεγάλο ταξίδι για να συναντήσουν τον θρυλικό ελέφαντα του τίτλου, οι διαμάχες του με τους παραγωγούς για την τετράωρη διάρκειά της και οι αντιξοότητες της προώθησης της ταινίας του, στάθηκαν μοιραίες για τον ίδιο τον σκηνοθέτη που έδωσε τέλος στη ζωή του.
Δεν είναι εύκολη στη παρακολούθησή της, αξίζει όμως την προσπάθεια και τον χρόνο που χρειάζεται να της δοθεί και με το παραπάνω.
ΕΜΕΙΣ του Τζόρνταν Πιλ.
Κάθε σπουδαία ταινία τρόμου, είναι και μια αλληγορία για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής της, ασχέτως με το χρονικό διάστημα στο οποίο αναφέρεται. Μετά τη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του
Τρέξε!, ο Τζόρνταν Πιλ διευρύνει τη θεματική του, στην οποία συμπεριλαμβάνει αυτή τη φορά και τα μέλη άλλων φυλετικών ομάδων, φέρνοντάς τα αντιμέτωπα με το τρομακτικότερο όλων των πλασμάτων, τον ίδιο τους τον εαυτό. Η κριτική του δεν αφορά μονάχα την τωρινή εποχή του προέδρου Τραμπ, αλλά ολόκληρη τη πορεία της αμερικανικής κοινωνίας και του άπιαστου από την πλειοψηφία, ονείρου της, ενώ παραμένει μέχρι τέλους συγκεχυμένη και παραπλανητική, πάντοτε υπό τον μανδύα (ή μήπως καλύτερα, τη κόκκινη φόρμα), της ταινίας τρόμου (με αναφορές στον Κιούμπρικ, αλλά και στον Χάνεκε), διευρύνοντας συμβολισμούς, αναγνώσεις και τις αυθαίρετες ή μη ερμηνείες των γρίφων της.
Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ του Γιώργου Λάνθιμου.
Η στήλη αγαπάει τον
Γιώργο Λάνθιμο και τη δουλειά του, η οποία εξελίσσεται από ταινία σε ταινία, με την αξία του και τις ικανότητές του ως δημιουργού, και όχι μονάχα λόγω της τυφλής αγάπης των φεστιβάλ και των ανθρώπων του σινεμά προς το πρόσωπό του, όπως πιστεύουν ακράδαντα κάποιοι.
Για πρώτη φορά χωρίς τον Ευθύμη Φιλίππου, προσαρμόζει ένα ετοιμοπαράδοτο σενάριο στα μέτρα του, υπηρετώντας το με απαράμιλλη μαεστρία, υπογράφοντας –αν όχι τη καλύτερη (η στήλη αγαπάει τον Αστακό περισσότερο)– την εμπορικότερη και πιο βατή ταινία του έως σήμερα, χωρίς να υποχωρήσει ούτε ένα βήμα πίσω, σε σχέση με τη θεματική και τις εμμονές του.
Τα έργα και οι ημέρες της Βασίλισας Άννα, της κολλητής φίλης της Λαίδη Σάρα και της μακρινής ξαδέρφης της δεύτερης, η οποία έρχεται να της φάει τη θέση, δεν ήταν ποτέ πιο απολαυστικές.
ΕΥΤΥΧΙΑ της Ανιές Βαρντά.
Σε ετούτη τη ταινία του 1965 που παίχτηκε για πρώτη φορά φέτος στη χώρα μας, η ελληνικής καταγωγής Γαλλίδα σκηνοθέτης του
Πρόσωπα και Ιστορίες, μεταξύ αστείου και σοβαρού, υπογράφει μια αμφίσημη ερωτική ιστορία, για την οικογένεια, την αγάπη, την απιστία, την αποκλειστικότητα, την ευτυχία και την αναζήτησή της από τους άντρες και τις γυναίκες μιας εποχής επίπλαστης κανονικότητας, όπως και η σημερινή δική μας άλλωστε. Η ταινία του φετινού καλοκαιριού.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ της Αλίτσε Ρορβάχερ.
Κινηματογραφική παραβολή, η οποία εμπνέεται από την ανθρωπιστική παράδοση του κλασικού ιταλικού σινεμά, από τον Παζολίνι, μέχρι τους αδερφούς Ταβιάνι, τον Ερμάνο Όλμι και τον Φραντσέσκο Ρόσι, μεταξύ πολλών άλλων.
Ένας άγγελος πέφτει στη γη, όμως οι αγαθές του προθέσεις, έρχονται κάποτε αντιμέτωπες με την ανθρώπινη υστεροβουλία. Παλαιομοδίτικη, ποιητική, καλοκάγαθα ρομαντική και ανθρωποκεντρική, ακόμη και όταν τελικά καταλήγει σε ενός είδους προφανούς ουμανιστικού διδακτισμού, η ταινία της Ρορβάχερ (
Τα Θαύματα), δεν χάνει τίποτε από την άμεση, 16mm γοητεία της.
ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ του Χιροκάζου Κόρε-Εντα.
Μιλώντας για ουμανισμό, σε σχέση με τη ταινία της Ρορβάχερ από πάνω, κανείς περισσότερο ουμανιστής στον σύγχρονο κινηματογράφο, από τον Ιάπωνα Κόρε-Εντα, ο οποίος με τους Κλέφτες Καταστημάτων, την καλύτερη ταινία του από την εποχή του,
Κανείς Δεν Ξέρει η οποία μας συστήνει μια ιδιότυπη οικογένεια ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο και που επέλεξαν γίνουν συγγενείς, χωρίς να έχουν πραγματικούς δεσμούς αίματος μεταξύ τους. Η μικρή τους ουτοπία δεν θα καταφέρει να διαρκέσει πολύ, καθώς οι μηχανισμοί της κανονικότητας, δεν θα αργήσουν να αντιδράσουν, προσπαθώντας να επαναφέρουν στη τάξη, τα απολωλόντα πρόβατά της.
ΚΟΡΙΤΣΙ του Λούκας Ντοντ.
Η Λάρα είναι μια έφηβη μαθητευόμενη μπαλαρίνα, ένα κορίτσι παγιδευμένο στο σώμα ενός αγοριού. Στη πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ο Φλαμανδός-Βέλγος, Λούκας Ντοντ, παρακολουθεί τη Λάρα τις ημέρες και τις νύχτες πριν από την πολυαναμενόμενη εγχείρηση αλλαγής φύλου, της οποίας η υπό παρακολούθηση προσέγγιση που απαιτεί αργούς ρυθμούς, την κάνει όχι μόνο να ασφυκτιά μέσα στο αγορίστικο σώμα της, αλλά και την αναγκάζει να επισπεύσει μόνη της τη διαδικασία, πληγώνοντάς το. Πρόκειται για μια μίνιμαλ προσέγγιση, σε ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα, το οποίο από κάποιο σημείο και μετά ξεπερνά το όριο που χωρίζει το ψυχολογικό δράμα από το ψυχολογικό θρίλερ και μοιάζει να μας αφορά σε ολόκληρο το κοινωνικά επιβεβλημένο φάσμα ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ.
Ο δημιουργός του Σε Ακολουθεί (It Follows), σκηνοθετεί μια δική του, χιουμοριστική παραλλαγή του Mulholland Drive, η οποία αποτίει φόρο τιμής στα καλιφορνέζικα νεονουάρ θρίλερ μυστηρίου, σατιρίζοντας ταυτόχρονα το Χόλιγουντ και την ποπ κουλτούρα του, ξεκινώντας από το χώρο του θεάματος και καταλήγοντας στις θεωρίες συνωμοσίας που το περιβάλουν.
Χαοτικό και με συνεχείς αλλαγές διάθεσης, αυτό το κινηματογραφόφιλο Μυστικό, συνάντησε την αδιαφορία του κοινού και των κριτικών, αν και στην ουσία πρόκειται για το πιο καλά κρυμμένο και απολαυστικό, σινεφίλ μυστικό της σεζόν!
DOGMAN του Ματέο Γκαρόνε. Ο χαρακτήρας που υποδύεται εκπληκτικά ο Ματσέλο Φόντε (Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας στις Κάννες), είναι κάτι το αντίστοιχο με τον αγαθό Λάζαρο της ταινίας της επίσης Ιταλίδας, Ρορβάχερ πιο πάνω, μονάχα που σε αντίθεση με τον δεύτερο, ο Μαρτσέλο κατεβαίνει στο χαμηλό επίπεδο των ανθρώπων και γίνεται Άγγελος Τιμωρός, άσχετα αν η πράξη του, περιλαμβάνει και τη δική του καταδίκη. Συγκλονιστική αλληγορία της σημερινής ιταλικής (και όχι μόνο), κοινωνικοπολιτικής κατάστασης του bully και βασίλευε, ισορροπεί επιδέξια στη κόκκινη γραμμή ανάμεσα στον άγριο ρεαλισμό και το ποιητικό στυλιζάρισμα.
Η ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗ του Σπάικ Λι.
Η απίστευτη ιστορία του μαύρου αστυνόμου που έγινε μέλος της Κου Κλουξ Κλαν, δια μέσω ενός εβραϊκής καταγωγής συναδέλφου του, γίνεται αφορμή για μια διασκεδαστική (πρώτα από όλα), αστυνομική περιπέτεια που μιλάει με χιούμορ, χωρίς να χάνει ίχνος από τη σοβαρότητά της, για τη διαχρονικά υποβαθμισμένη κοινωνική κατάσταση των Αφρικανικής καταγωγής Αμερικανών, στη περίφημη Χώρα της Ελευθερίας. Ψήγματα διδακτισμού, υπάρχουν σε όλες λίγο πολύ τις ταινίες του Λι. Τον πνίγει το δίκιο. Δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα χαιρόμαστε για τη δυναμική αυτή επιστροφή!
POMA του Αλφόνσο Κουαρόν. Η τριπλά βραβευμένη ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν, παίζει να είναι και η πιο παρεξηγημένη και η πιο πολυσυζητημένη της σεζόν. Όχι μόνο για την τηλεοπτική της καταγωγή, αλλά κυρίως για την αξία της. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης του Gravity και του αριστουργηματικού και προφητικού σε σχέση με το σήμερα, Τα Παιδιά των Ανθρώπων, γυρίζει μια νοσταλγική ταινία αφιερωμένη στη γυναίκα που σαν υπηρέτρια στην οικογενειακή του εστία, μεγάλωσε τον ίδιο και τα αδέρφια του σαν να ήταν η ίδια ή μητέρα τους, αν όχι καλύτερα κι από εκείνη. Μέσα από τις δικές του εικόνες και αναμνήσεις, της επινοεί μια ιστορία έρωτα και προδοσίας, στην οποία συμπεριλαμβάνει και κάποιες στιγμές από τη προσωπική ζωή της πραγματικής του μητέρας, ιστορίες γυναικών που στη τελική αφορούν τη σχέση τους με τη πατριαρχία και τον αντρικό σοβινισμό (Ότι κι αν σου λένε, Είμαστε Μόνες! Estamos Solas!).
Ακόμη κι αν η λύση της μικρής τραγωδίας του τέλους μοιάζει εκβιαστική για κάποιους, η διαδρομή ως εκεί και οι χαλαροί ρυθμοί της καθημερινότητας με τις μικρές η μεγαλύτερες, ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις της, είναι μαγευτική και κινηματογραφικά απαράμιλλη, ακόμη και όταν ολοφάνερα αποτίει φόρο τιμής, σε άλλα αυτοβιογραφικά, ασπρόμαυρα φιλμ του παρελθόντος.
Η ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ του Ρόμπερτ Σβέντκε.
Τα ράσα κάνουν τον παπά ή τον παπά τα ράσα; Μια στολή αξιωματικού των Ες Ες, μετατρέπει έναν λιποτάκτη του Γερμανικού Στρατού σε στυγνό ναζί, θες λίγο από τον φόβο του να μην αποκαλυφθεί, αλλά πολύ περισσότερο λόγω των υποψιών ή των προσδοκιών των άλλων απέναντι στο πρόσωπό του. Αποπνικτική σάτιρα της ναζιστικής ιδεολογίας, η άνοδος του αξιωματικού, συνοδεύεται από την ανάλογη πτώση του ανθρώπινου όντος και της ενσυναίσθησής του. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία.
O SPIDERMAN ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΡΑΧΝΟΣΥΜΠΑΝ των Μπομπ Περσιτσέτι, Πίτερ Ράμσεϊ και Ρόντνεϊ Ρόθμαν.
Κι όμως. Η έκπληξη σε σχέση με τη Marvel, δεν ήρθε από την Captain Marvel, ούτε από το πολυαναμενόμενο Anengers: Endgame, αλλά από μια φρέσκια ματιά στο θρύλο του Spider-Man που θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς, ασχέτου καταγωγής, κοινωνικού υπόβαθρου, ταυτότητας, ακόμη και οντότητας. Η αυθόρμητη ανθρώπινη τάση για ένα κόσμο δικαίου, προσωποποιείται περισσότερες από μία φορές, σε έναν οξυδερκή συνδυασμό χιούμορ, κόμικ περιπέτειας και ποπ κινηματογράφου, που όμοιό του δεν υπήρξε μέχρι σήμερα στα κινηματογραφικά χρονικά. Καίρια σε όλους τους τομείς της, η δημιουργία των τριών σκηνοθετών υπό την επίβλεψη των Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ του επίσης εξαιρετικού πρώτου
Lego Movie, υπήρξε μια από τις πιο απολαυστικές κινηματογραφικές εμπειρίες της σεζόν.
TRANSIT του Κρίστιαν Πέτζολτ.
Με βάση το μυθιστόρημα της Ανα Σέγκερς, Τράνζιτο (Εκδόσεις Άγρα), που κυκλοφόρησε το 1942 και στο οποίο ο Πέτζολτ (Το Τραγούδι του Φοίνικα), δίνει χιτσκοκικές διαστάσεις, σε ένα εναλλακτικό παρόν και μια διστοπική Ευρώπη - όχι πολύ μακριά από την εικόνα που ήδη παρουσιάζει σήμερα - στην οποία ο φασισμός έχει επικρατήσει, ένας κυνηγημένος από το καθεστώς άνδρας στη Μασσαλία, υιοθετεί τη ταυτότητα ενός νεκρού συγγραφέα κι ερωτεύεται τη γυναίκα του, η οποία όμως περιμένει εκείνον για να μπορέσουν μαζί να καταφύγουν μαζί, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Αυτός ο έρωτας, θα κρίνει και τις αποφάσεις που θα πάρει ο ήρωας, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο μοιάζει συγγενής, με τον Τονίνο, στο, Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας, της Λίνα Βερτμίλερ. Πέρα από το να είναι όμως απλά μια νουάρ ιστορία ενός έρωτα χωρίς ανταπόκριση, η πολυεπίπεδη ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη που έχει την τύχη να έχει για πρωταγωνιστή της, τον Φραντς Ρογκόφσκι (
Στους Διαδρόμους), περιβάλλεται από ένα πέπλο αστυνομικού μυστηρίου και μιας ξεκάθαρης πολιτικής αλληγορίας καθώς κοιτάζει ουσιαστικά το σήμερα, σαν μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.
FREE SOLO των Τζίμι Τσιν και Ελίζαμπεθ Τσάι Βαρσαχέλι.
Το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ για τη καθημερινότητα του Αλεξ Χόνολντ, αθλητή της ελεύθερης αναρρίχησης στη προσπάθειά του να καταφέρει να ανέβει free solo (χωρίς σχοινιά), στον μεγαλύτερο κάθετο βράχο στο κόσμο, πέρα από το ότι είναι το πλήρες πορτραίτο, ενός θαρραλέου, μοναχικού νεαρού άντρα, με ουκ ολίγα θέματα, είναι και η πιο αγωνιώδης περιπέτεια που έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια, καθώς ακόμη και οι ίδιοι οι οπερατέρ, λυγίζουν και αποστρέφουν το βλέμμα! Πρόκειται για υποδειγματική δουλειά, η οποία βλέπεται καλύτερα σε μεγάλη οθόνη.
ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ του Πάβελ Παβλικόφσκι.
Ο Παβλικόφσκι της Ida, εμπνέεται από την ιστορία των γονιών του και φτιάχνει ένα ασπρόμαυρο, σκοτεινό στη καρδιά του, μουσικό, ερωτικό ρομάντζο, που στη τελική, μοιάζει με μια πολύ καλύτερη εκδοχή της κλασικής ιστορίας του Ένα Αστέρι Γεννιέται, από εκείνη του Μπράντλεϊ Κούπερ με την οποία έφτασαν και οι δύο στα Όσκαρ. Ο Έρωτας της Ζούλα και του Βίκτορ, θα περάσει τόσες δοκιμασίες και τόσες διακυμάνσεις, όσα και τα μουσικά σχήματα στα οποία θα βρεθούν είτε ο ένας, είτε η άλλη, είτε και οι δυο μαζί, εντός και εκτός συνόρων, ανάμεσα στη δύση και την ανατολή, για να δικαιωθεί τελικά μέσα στα ερείπια μιας διαιρεμένης Ευρώπης, βρίσκοντάς τους πιο ώριμους και πιο αποφασισμένους από ποτέ πριν.
Άλλες αξιόλογες ταινίες:
ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΣΙΣΤΕΡΣ, του Ζακ Οντιάρ.
ΑΝ Η ΟΔΟΣ ΜΠΙΛ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ του Μπάρι Τζένκινς.
ΑΝΥΠΑΚΟΗ του Σεμπαστιάν Λέλιο.
UPGRADE του Λι Γουανέλ.
VICE: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ του Άνταμ ΜακΚέι.
ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ του Γόργουϊκ Θόρτον.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ του Μπένεντικτ Έρλινγκσον.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ του Τζιμ Κάμινγκς.
Ο ΕΝΟΧΟΣ του Γκούσταβ Μίλερ.
ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ του Σανγκ-χονγκ Γιεόν.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Η ΠΤΩΣΗ του Κρίστοφερ ΜακΜουάρι.
ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ του Μαρτσέλο Μαρτινέσι.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ του Ντέιβιντ Λόουερι.
MANDY του Πάνου Κοσμάτου.
MCQUEEN των Ίαν Μπονιοτέ & Πίτερ Ετεντγκουί.
Η ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ της Σάρα Κολαντζέλο.
Η ΝΤΙΛΙΛΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ του Μισέλ Οσελό.
BUBLEBEE του Τράβις Νάιτ.
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ του Ερνέστο Κοντρέρας.
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ του Λι Τσανγκ-ντογκ.
ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ του Τόμας Στούμπερ.
Οι Επανεκδόσεις (Αλφαβητικά):
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του Νάνι Μορέτι.
ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ /
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΙΚΑ του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΙΕΦΣΚΙ του Σεργκέι Άινζενσταϊν.
Ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ /
ΤΡΙΣΤΑΝΑ του Λουίς Μπουνιουέλ.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ /
ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ του Τομάς Γκουτιέρεζ Αλέα.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ του Λουκίνο Βισκόντι.
Η ΚΛΙΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΣΤΙΣ 7 της Ανιές Βαρντά.
Ο ΚΟΝΦΟΡΜΙΣΤΑΣ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΕΡΝΤΟΥ του Τσάρλι Τσάπλιν.
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ του Μπίλι Γουάιλντερ.
ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ του Ζαν Κοκτό.
Η ΠΕΝΘΙΜΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ του Τόσιο Ματσουμότο.
Οι πιο αξιόλογες Ελληνικές Ταινίες (Αλφαβητικά):
ΑΚΙΝΗΤΟ ΠΟΤΑΜΙ του Άγγελου Φραντζή.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΕΝΤΡΙΞ του Μάριου Πιπερίδη.
THE WAITER του Στιβ Κρικρή.
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου.
Η ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ του Γιάννη Λαπατά.
Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ του Νίκου Λαμπότ.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ του Πάνου Δεληγιάννη.
λπ του Χρήστου Πέτρου.
ΟΙΚΤΟΣ του Μπάμπη Μακρίδη.
ΟΤΑΝ Ο ΒΑΓΚΝΕΡ ΣΥΝΑΝΤΙΣΕ ΤΗΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ της Μαριάννας Οικονόμου.
HOLY BOOM της Μαρίας Λάφη.