Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ:  Δύο ασυμβίβαστες γυναίκες, μία αντισυμβατική σχέση. Στο Λονδίνο του 1920, η ποιήτρια και μέλος της υψηλής κοινωνίας Βίτα Σάκβιλ-Γουεστ και η θρυλική συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ, θα ξεκινήσουν μια ταραχώδη, παθιασμένη σχέση, που θα ξεπεράσει όλα τα κοινωνικά ταμπού, θα αλλάξει για πάντα τις ζωές και το έργο τους και θα μείνει στην ιστορία. Αυτή η σχέση ενέπνευσε την Βιρτζίνια Γουλφ να γράψει ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της: το Ορλάντο.

Βασισμένο εν μέρει στην αλληλογραφία των δύο γυναικών, το Vita and Virginia, είναι μια άνιση απόπειρα απόδοσης του χρονικού της σχέσης τους με τρόπο αντιφατικό, καθώς ενώ η αντιμετώπιση, τα κοστούμια και το σάουντρακ παραπέμπουν στο σήμερα και προσπαθούν να δώσουν έναν διαφορετικό, μοντέρνο τόνο από ό,τι μια συνηθισμένη ταινία εποχής τονίζοντας τη διαχρονικότητα της ιστορίας, το σενάριο, το οποίο συμπεριλαμβάνει εν είδει μονολόγων, την αποστήθιση του περιεχομένου των εν λόγω επιστολών, μοιάζει θεατρικό, δεν περιλαμβάνει νατουραλιστικούς διαλόγους και θυμίζει βρετανική τηλεταινία. Το βάρος φυσικά πέφτει στην Γουλφ και στο διαταραγμένο αλλά ευφυή τρόπο σκέψης της μέσα από μικρές σουρεαλιστικές πινελιές, οι ερμηνείες είναι αξιόλογες σε σχέση με τους λογοτεχνικό βάρος των διαλόγων και η απόπειρα μιας ανανεωτικής ματιάς στο είδος, μοιάζει ενδιαφέρουσα, αν και ανολοκλήρωτη. Ακόμη και το queer στοιχείο της ταινίας, αντιμετωπίζεται με σχετικά συμβατικό τρόπο. Αν δεν έχει δει κανείς το Ορλάντο (1992), της Σάλι Πότερ, ευκαιρία να το αναζητήσει, ή ακόμη καλύτερα, να περιλάβει το εμβληματικό μυθιστόρημα της Γουλφ, στα αναγνώσματα του φετινού καλοκαιριού.

Info: Ο Ερωτας της Βιρτζίνια Γουλφ (Vita & Virginia). Δραματική Βιογραφία. Βρετανία, Ιρλανδία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Τσάνια Μπάτον. Παίζουν: Τζέμα Αρτερτον, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Ρούπερτ Πένρι-Τζόουνς, Πίτερ Φερντινάντο. Διανομή: Seven Films.
 

ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΚΛΕΙΨΗ: Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ένας παράξενος άνδρας φθάνει σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη. Εκεί μέσα σε ένα εστιατόριο και χωρίς κανέναν προφανή λόγο αρχίζει να προσβάλει τον Κλαούντιο έναν φημισμένο δικηγόρο. Η κοινότητα υπερασπίζεται τον δικηγόρο και ο ξένος φεύγει κακήν κακώς. Αργότερα την νύχτα, ο ξένος που είναι αποφασισμένος να εκδικηθεί επιτίθεται στον Κλαούντιο και στην γυναίκα του Σουζάνα. Ο δικηγόρος τότε θα πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή γεμάτο μυστικά και σιωπή.

Ο Αργεντινός σκηνοθέτης των αρκετά πειραματικών History of Fear και The Movement, επιστρέφει μέσα από αρκετά πιο mainstream μονοπάτια στην δεκαετία του '70, με ένα κοινωνικοπολιτικό θρίλερ για την περίοδο της στρατιωτικής χούντας στη χώρα του. Με σκηνοθετικό στιλ που αποτίει φόρο τιμής στη δεκαετία την οποία εξελίσσεται η ιστορία και με το κόκκινο του τίτλου να αφορά την αντικομμουνιστική υστερία, τον συνδυασμό μαύρου χιούμορ και η τραγωδίας και τις σινεφίλ αναφορές της, η ταινία κέρδισε 3 μεγάλα βραβεία (Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας), στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Info: Κόκκινη Έκλειψη (Rojo). Δραματική Κοινωνική Πολιτική Θρίλερ. Αργεντινή, Βραζιλία, Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Μπέντζαμιν Ναϊσάτ. Παίζουν: Κλαούντιο Μαρτίνεζ Μπελ, Μάρα Μπετσέλι, Αλφρέντο Κάστρο. Διανομή: Spentzos Film.
  

ΜΙΚΡΑ ΑΘΩΑ ΨΕΜΑΤΑ 2: O Μαξ βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάθλιψη γι’ αυτό και ξεκινά για ένα μοναχικό Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του. Την ίδια στιγμή, οι φίλοι του που έχει να δει τρία χρόνια καταστρώνουν ένα πάρτι έκπληξη για τα γενέθλιά του σαν μια ευκαιρία για να ξανασμίξουν. Τώρα που τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, τα ζευγάρια έχουν απομακρυνθεί, οι ζωές έχουν αλλάξει και όλοι λένε μικρά αθώα ψέματα, τι έχει απομείνει από τη φιλία;

Η συνέχεια της επιτυχημένης γαλλικής κομεντί Μικρά Αθώα Ψέματα που αγαπήθηκε από το κοινό παγκοσμίως, κινείται στα ίδια πλαίσια με την πρώτη, κι οι θεατές που μεγαλώνουν παράλληλα με όλους αυτούς τους γνωστούς Γάλλους ηθοποιούς που σκηνοθετούν και παίζουν ο ένας στη ταινία του άλλου, θα την εκτιμήσουν και πάλι ιδιαιτέρως. Ακόμη και στη χώρα μας με τη μικρή αριθμητικά προσέλευση θεατών, οπού το καλοκαίρι, αγαπά τον mainstream γαλλικό κινηματογράφο.

Info: Μικρά Αθώα Ψέματα 2 (Nous Finirons Ensemble). Δραματική Κομεντί. Γαλλία, Βέλγιο 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Γκιγιόμ Κανέ. Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φρανσουά Κλουζέ, Ζιλ Λελούς, Λοράν Λαφίτ, Μπενουά Μαζιμέλ, Πασκάλ Αρμπιγιό, Κλεμεντίν Μπερτ, Βαλερί Μποντόν, Χοσέ Γκαρσία. Διανομή: Odeon.
  

TOY STORY 4: Ο Γούντι ήταν πάντα σίγουρος για τη θέση του στον κόσμο και το ότι προτεραιότητα του είναι η φροντίδα του παιδιού του, είτε είναι ο Άντι είτε η Μπόνι. Οπότε όταν το καινούριο παιχνίδι της Μπόνι, που είναι καρπός χειροτεχνίας και ακούει στο όνομα Φόρκι, αυτοαποκαλείται, σκουπίδι, ο Woody αναλαμβάνει να του δείξει ότι πρέπει να αγκαλιάσει το γεγονός ότι είναι ένα παιχνίδι. Όταν η Μπόνι παίρνει την παρέα σε οικογενειακή εκδρομή, ο Γούντι καταλήγει σε μία απρόσμενη παράκαμψη που του επιφυλάσσει τη συνάντηση με τη χαμένη του φίλη Μπο Πιπ.

Η πρώτη ταινία της σειράς γνώρισε στο κοινό τη Pixar μια εταιρεία ψηφιακών κινουμένων σχεδίων που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του κινηματογραφικού animation για πάντα, με ταινίες όπως Τα Μυαλά Που Κουβαλάς, ο Μπαμπούλας Α.Ε., ο WALL-Y, τη Coco, το Ψηλά στον Ουρανό, το Ψάχνοντας τον Νέμο, το Ρατατούη και τόσες άλλες! Η δεύτερη και η Τρίτη, απέδειξαν πως αντίθετα με το τι πιστεύει κανείς, η συνέχειες μιας πολύ πετυχημένης πρώτης ταινίας, μπορούν να είναι κλιμακούμενα, καλύτερες από αυτήν! Αν και για πολλούς η τέταρτη φορά θα έκαιγε το ποιοτικό σερί, στη πραγματικότητα, η καινούργια ταινία, μπορεί όντως να μην είναι καλύτερη από τις προηγούμενες, είναι όμως θεματικά τολμηρή, καθώς ξανοίγεται σε διαφορετικά από τα καθιερωμένα μονοπάτια, ακόμη κι από εκείνα τα οποία χάραξε στον κινηματογραφικό χάρτη, η ίδια η Pixar, η οποία, ως γνωστόν, έχει εξαγοραστεί από την Ντίσνεϊ. To ότι δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά, δεν έχει καμία σημασία. Η πολυπλοκότητα της θεματικής, των χαρακτήρων και η τόλμη του στούντιο να υποστηρίξει φρέσκες ιδέες, είναι για μας αρκετοί λόγοι για να επιδοκιμάσουμε και αυτή τη προσπάθεια.

Info: Toy Story 4. Κινούμενα Σχέδια. ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Τζος Κούλεϊ. Με τις φωνές των: Τομ Χανκς, Τιμ Αλεν, Ανι Ποτς, Τόνι Χέιλ, Τζόρνταν Πιλ (Αγγλικά) & Αλκη Κούρκουλου, Γιώργου Λιάντου, Μαρίας Πλακίδη, Φοίβου Ριμένα (Ελληνικά). Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ: Ο 50χρονος Γκούσταφ Ασενµπαχ, ένας επιτυχημένος, αλλά χωρίς έμπνευση πλέον μουσικοσυνθέτης, ταξιδεύει σε παραθαλάσσιο θέρετρο της Βενετίας για να αποφορτιστεί ψυχολογικά. Εκεί όμως βρίσκει τον εαυτό του να έλκεται από έναν Πολωνό έφηβο, ο οποίος στο μυαλό του προσωποποιεί την ιδανική ομορφιά που πάντοτε αναζητούσε. Όλα ανατρέπονται όμως, όταν ξεσπούν τα πρώτα κρούσματα πανούκλας στη πόλη. Παρά τις προειδοποιήσεις των αρχών για την επιδημία που θερίζει τη Βενετία, ο Ασενμπαχ παραμένει στο ξενοδοχείο, προκειμένου να θαυμάσει τον νεαρό Τάτζιο. Έτσι, το πάθος του για την ιδανική ομορφιά υπερνικά τη θέληση για ζωή, και όσο η υγεία του επιδεινώνεται, ο Άσενμπαχ επιμένει στον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Λουκίνο Βισκόντι, ο Θάνατος στη Βενετία, βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Μαν, είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές λογοτεχνικού έργου στο σινεμά, όλων των εποχών. Πέρα από την αναζήτηση του ιδανικού, που δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την ομοφυλόφιλη επιθυμία ή και τη παιδεραστία ίσως για κάποιους, καθώς ο έφηβος Τάτζιο είναι ουσιαστικά μια ανδρόγυνη φιγούρα στην οποία ο άνδρας, η γυναίκα και το παιδί συνυπάρχουν, η προβληματική των Τόμας/Βισκόντι έχει να κάνει με τη διαχείριση της παρακμής, είτε αυτή είναι πνευματική, είτε σωματική ή κυρίως πολιτισμική (το μυθιστόρημα βγήκε το 2012, δύο χρόνια πριν από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατά τον οποίο ο Μαν για πρώτη και τελευταία φορά, υποστήριξε τη γερμανική πλευρά). Η λαχτάρα του ηλικιωμένου για τη νεανική φρεσκάδα, ο ρόγχος του αρχαίου θανάτου μπροστά στην διαχρονική ομορφιά της νέας ζωής, με τον Τάτζιο να παραμένει τελικά σε απόσταση, μια τρεμάμενη φιγούρα στο θαλασσινό ορίζοντα, που παραμένει απόμακρη, ανέγγιχτη και ίσως γι αυτό ιδανική. 

Μία από τις καλύτερες ταινίες σε επανέκδοση, του φετινού καλοκαιριού!

Info: Θάνατος στη Βενετία (Death in Venice/Morte a Venezia). Δραματική. Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ 1971.Επανέκδοση: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι. Παίζουν: Ντερκ Μπόγκαρντ, Σιλβάνα Μάγκανο, Ρομόλο Βάλι, Μπιορν Αντερσεν. Διανομή: Bibliotheque.
  

ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ: Ο ηλικιωμένος γιατρός Αϊζακ Μποργκ ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του για την πόλη Λουντ, όπου θα τιμηθεί από το παλιό του πανεπιστήμιο για την 50χρονη καριέρα του. Στο ταξίδι τον συνοδεύει η έγκυος νύφη του Μαριάν, η οποία δεν τρέφει και τα ευγενέστερα των συναισθημάτων για τον εγωπαθή πεθερό της. Στη διαδρομή, έπειτα και από έναν εφιάλτη που θα τον προβληματίσει, ο γιατρός θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα που, συνειρμικά, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τα όνειρα του παρελθόντος και τις μνήμες μιας ζωής που έχει μείνει πίσω και το ταξίδι του θα μετατραπεί, τελικά, σε μια πνευματική πορεία συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του, με το υποσυνείδητο να συναντά τους φόβους, τις αυταπάτες και τις διαψεύσεις μιας ζωής, πετυχημένης κοινωνικά, αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.

Γραμμένες σε μια περίοδο που ο 40χρονος Μπέργκμαν ήταν στο νοσοκομείο λόγω υπερκόπωσης, οι Αγριες Φράουλες (1957), είναι άλλη μία από τις πολυεπίπεδες δουλειές του σκηνοθέτη, που το προσωπικό, εμπλέκεται με το φανταστικό και που ο Στρίντμπεργκ συναντά τον Φρόιντ. Οικογενειακές σχέσεις, οι διαπροσωπικές σχέσεις των ζευγαριών εντός και εκτός γάμου, οι ελπίδες, οι ακυρώσεις, οι ενοχές, τα απωθημένα, ακόμη και η ύπαρξη ή μη του Θεού, όλα όσα τον απασχολούσαν σε ολόκληρη τη ζωή του, βρίσκουν χώρο σε αυτό το road movie, όπου όνειρα, αναμνήσεις και πραγματικότητα μπλέκονται περίτεχνα, εξερευνώντας τις νευρώσεις και τις ανησυχίες μιας ομάδας ανθρώπων τεσσάρων γενεών (αν υπολογίσουμε και την 90χρονη μητέρα του κεντρικού ήρωα, ο οποίος ενώνει νοερά τα κομμάτια του παζλ της ζωής του, προσπαθώντας να βρει κάποιο νόημα). Ασπρόμαυρες εικόνες εξαιρετικής αισθητικής, διάσπαρτοι φιλοσοφικοί διάλογοι που δεν ακούγονται πομπώδεις και κάποιες σεκάνς ονείρου που αποτελούν από μόνες τους, κομμάτια κινηματογραφικής ανθολογίας, σε άλλη μια καλοδεχούμενη μπεργκμανική επανέκδοση, μετά το Καλοκαίρι με τη Μόνικα σε καινούργιες ψηφιακές κόπιες.

Info: Αγριες Φράουλες (Smultronstället/Wild Strawberries). Δραματική. Σουηδία 1957. Επανέκδοση: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Παίζουν: Βίκτορ Σιόστορμ, Μπίμπι Άντερσον, Ίνγκριντ Τούλιν. Διανομή:Weird Wave.
  

ΕΥΤΥΧΙΑ: Ο Φρανσουά ζει ευτυχισμένος με τη σύζυγο του Τερέζ και τα δύο τους παιδιά σε ένα εργατικό προάστιο. Εκείνος είναι ξυλουργός και εκείνη μοδίστρα. Όταν ο Φρανσουά στέλνεται για δουλειά σε μια άλλη, κοντινή πόλη, γνωρίζει την Εμιλί, υπάλληλο ταχυδρομείου και ξεκινάει μια σχέση μαζί της που θα φέρει δραματικές αλλαγές στην οικογενειακή του ζωή, όσο κι αν εκείνος προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία.

Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου και Βραβείο Louis Delluc Καλύτερης Γαλλικής Ταινίας για το 1965, για αυτό το φαινομενικά απλό στην δομή του, αλλά περίπλοκο στις ψυχολογικές παρατηρήσεις του, αισθηματικό δράμα της Ανιές Βαρντά (Πρόσωπα και Ιστορίες), το οποίο γύρισε, 3 χρόνια μετά το, Η Κλεό Από τις 5 στις 7 (1962). Πίσω από την πολύχρωμη, pop, '60s αισθητική του (η καινούργια ψηφιακή κόπια, έχει αποκαταστήσει τα αυθεντικά χρώματα της ταινίας, όπου η κάθε σεκάνς σβήνει με ένα συγκεκριμένο χρώμα) και την φαινομενικά αισιόδοξη (;) ματιά του (ο γαλλικός Μάης του '68 θα ερχόταν 3 χρόνια αργότερα), κρύβει με έναν εξαιρετικά επιδέξιο τρόπο, το σκοτεινό εκείνο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχοπαθολογία του έρωτα και την ανθρώπινη ανάγκη για αποκλειστικότητα, αλλά και τις διαφορετικές προσεγγίσεις τους ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό (όχι απαραίτητα με τον τρόπο που τα φαντάζεται κανείς). Η ταινία και η ίδια η Βαρντά (όταν ρωτήθηκε μερικά χρόνια αργότερα), δεν ενδιαφέρεται να ξεκαθαρίσει για το εάν πρόκειται για κοινωνική σάτιρα των οικογενειακών αξιών της εποχής του Ντεγκόλ ή για μια λυρική σπουδή πάνω στην πιθανότητα των ανοιχτών δεσμών πριν από την polyamorous εποχή μας. Αυτή η αμφισημία των προθέσεών της, της αποδίδει και την διαχρονικότητά της. Δεν έχει ξαναπαιχτεί επίσημα στη χώρα μας. Μην τη χάσετε!

Info: Ευτυχία (Le Bonheur/Happiness). Αισθηματική Δραματική. Γαλλία 1965. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά. Παίζουν: Ζαν-Κλοντ Ντρουό, Μαρί-Φρανς Μπουαγιέ, Κλερ Ντρουό. Διανομή: One From The Heart.
  

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ: Ένας πολιτικοποιημένος εργάτης που έχει βραβευτεί από το κόμμα του για μια καινοτομία, χάνει τη ζωή του εν ώρα εργασίας και οι σύντροφοί του αποφασίζουν να θάψουν συμβολικά μαζί του, το εργατικό του βιβλιάριο. Αυτή η κίνηση όμως στερεί τη δυνατότητα στη χήρα του εργάτη του να πάρει το κομμάτι από τη σύνταξή του που της αναλογεί. Τότε ξεκινά ένας παράλογος γραφειοκρατικός λαβύρινθος, για τον ανηψιό του νεκρού, που αποκαλύπτει το καφκικό πρόσωπο του κρατικού συστήματος στη προσπάθειά του, να επανακτήσει το θαμμένο βιβλιάριο.

Ο νεκρός δεν επιτρέπεται να ξεθαφτεί αν δεν περάσουν 2 χρόνια και η κλοπή του πτώματος από μέρους του, αν και είναι μια κάποια λύση, τον βάζει σε ακόμη μεγαλύτερους μπελάδες. Για να ταφεί ο θείος ξανά, χρειάζεται όντως άδεια εκταφής καθώς δεν υπάρχει νομοθεσία για την ταφή του ίδιου προσώπου σε διάστημα 2 ημερών. Μόνο που το πτώμα δεν είναι στο τάφο και η εξασφάλιση της άδειας εκταφο-ταφής του, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Δύο χρόνια πριν από τις Μνήμες Υπανάπτυξης (1968), ο πιο γνωστός και πιο τολμηρός Κουβανός σκηνοθέτης, Τομάς Γκουτιέρεζ Αλέα (Φράουλα και Σοκολάτα, Ο Μυστικός Δείπνος), γύρισε αυτή την υποδειγματική μαύρη κωμωδία, που διακωμωδεί τη γραφειοκρατία του επίσημου κουβανικού καθεστώτος. Πραγματικά απολαυστική και ξεκαρδιστική ακόμη και σήμερα, τόσο, όσο και την εποχή που πρωτοβγήκε, αποτίει φόρο τιμής στις βουβές κωμωδίες των Μπάστερ Κίτον, Χάρολντ Λόιντ (υπάρχει μια ανάλογη σκηνή με το ρολόι) και Χοντρού και Λιγνού, στους οποίους κωμικούς είναι αφιερωμένη η ταινία, καθώς και στους: Ζαν Βιγκό, Λουίς Μπουνιουέλ, Ίνγμαρ Μπέργκμαν, Ακίρα Κουροσάβα, Όρσον Γουέλς, Ελία Καζάν, Χουάν Κάρλος Τάμπιο και τη Μέριλιν Μονρό(ε).

Ειδικά για εμάς στη χώρα μας, που το τέρας της γραφειοκρατίας επιμένει να ζει, παρά τις εξαγγελίες, τα ΚΕΠ, τη νέα τεχνολογία και τις μηχανογραφήσεις, η ταύτιση με τα παθήματα του καημένου του ανηψιού του θείου Πάκο, θα φέρει γέλιο μέχρι δακρύων. Ίσως η καλύτερη κωμωδία που μπορεί να δει κανείς, φέτος το καλοκαίρι.

Info: Ο Θάνατος Ενός Γραφειοκράτη (La muerte de un burócrata/Death of a Bureaucrat). Κωμωδία. Κούβα 1966. Επανέκδοση: Πέμπτη 20 Ιουνίου. Σκηνοθεσία: Τομάζ Γκουτιέρεζ Αλέα. Παίζουν: Σαλβαδόρ Γουντ, Σίλβια Πλάνας, Εμανουέλ Εστανίγο.

εμφάνιση σχολίων