2018: Τα 21 ΣΙΝΕΦΙΛ καλύτερα φιλμ

ΣΙΝΕΦΙΛ Φτάσαμε και πάλι στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς, η οποία αν και υπήρξε δύσκολη για τον κινηματογράφο και τις κινηματογραφικές αίθουσες στη χώρα μας ειδικότερα, ήταν αντιθέτως πλούσια σε πολλές καλές ταινίες, που δυστυχώς για άλλη μια φορά, δεν βρήκαν το κοινό τους, καθώς δεν έμειναν στους κινηματογράφους το διάστημα εκείνο που θα το βοηθούσε να τις ανακαλύψει. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, καθώς μερικές μικρότερες εταιρείες διανομής ταινιών άνοιξαν ξανά κάποιους κλειστούς κινηματογράφους, για να μπορέσουν να προβάλλουν τις ταινίες τους, ενώ και κάποιες μεγαλύτερες υιοθέτησαν υπάρχουσες αίθουσες τις οποίες ανακαίνισαν. Η πρώτη ελληνική ΙΜΑΧ αίθουσα άνοιξε στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα Victoria Cinemas της Λάρισας, αποτελούν υπόδειγμα πολυκινηματογράφου. Την ίδια στιγμή, η Πανελλήνια Ένωση Αιθουσαρχών και Κινηματογραφιστών, έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για τη μείωση του φπα στο 6%, κίνηση που θα έδινε οικονομικές ανάσες σε όλους τους εμπλεκόμενους, αν και θα έπρεπε να γίνουν πολλά ακόμα: από τη δημιουργία ενός ή περισσοτέρων artplex, όπου θα έβρισκαν στέγη οι πιο, ας τις πούμε, δύσκολες ταινίες, μέχρι αίθουσες τύπου Filmcenter για τις ελληνικές παραγωγές, την αξιοποίηση των παλαιών διατηρητέων αιθουσών που παραμένουν κλειστές και ρημάζουν, αλλά κυρίως την ύπαρξη κινηματογραφικής παιδείας από το δημοτικό σχολείο (οι κινήσεις που ήδη υπάρχουν είναι καλές, αλλά πολύ λίγες), μέχρι τη δημιουργία ανώτατης δημόσιας σχολής κινηματογράφου, στα πρότυπα άλλων χωρών, πιο ανεπτυγμένων κινηματογραφικά από εμάς. Τέλος, το κλείσιμο των παρόχων πρόσβασης σε τόρεντ ταινιών και άλλων καλλιτεχνικών έργων, μάλλον θα βοηθήσει ελάχιστα τους κινηματογράφους, καθώς μια ολόκληρη σχεδόν γενιά -και όχι μόνο- είτε δεν έχει μάθει, είτε έχει ξεμάθει (για πολλούς και διάφορους λόγους), να πηγαίνει σινεμά, πράγμα που μας επαναφέρει πίσω στο θέμα της παιδείας γενικότερα.

Μετά από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν που δημοσιεύονται παραδοσιακά στη χώρα μας τον Αύγουστο, ιδού και οι 10 πιο αγαπημένες ταινίες της στήλης για το 2018, συν 11 ακόμη που της άρεσαν πάρα πολύ και τις οποίες προτείνει στους αναγνώστες της. Η σειρά είναι όπως πάντα αλφαβητική:

ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ (First Reformed), του Πολ Σρέιντερ. Ένας ιερέας στα περίχωρα της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ο οποίος έχει χάσει πλέον τη πίστη του στον εαυτό του και στο θεό, όχι μονάχα αμφιβάλει για το νόημα της ύπαρξης, αλλά επιζητά την εξιλέωση μέσω μιας, τρομοκρατικής για τα χρηστά ήθη, πράξης αυτοθυσίας.

Ο 72χρονος πλέον σκηνοθέτης του American Gigolo, του Μίσιμα, του, Νυχτερινός Επισκέπτης και σεναριογράφος του Ταξιτζή, του Raging Bull και του Τελευταίου Πειρασμού, γράφει και σκηνοθετεί ένα σκοτεινό νεο-νουάρ, στο οποίο συνοψίζει όλα τα θέματα που τον απασχολούν, όπως την αναζήτηση νοήματος μέσω της θυσίας για τη σωτηρία του κόσμου. Ταυτόχρονα αποτίει φόρο τιμής στον Μπέργκμαν και στον Μπρεσόν, υπογραμμίζοντας τη σιωπή του Θεού, αλλά και τη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης.


ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ (Phantom Thread), του Πολ Τόμας Άντερσον. Σχεδιαστής μόδας που αλλάζει τις μούσες σαν τα πουκάμισα, συναντάει εκείνη που θα του γίνει στενός κορσές. 'Οταν πέσουν οι άμυνές του το ενδιαφέρον θα χαθεί και από τις δύο μεριές, για να επιστρέψει μονάχα μέσα από μια ιδιότυπη σχέση εξάρτησης.

Όπως και στη περίπτωση κάποιων άλλων πρόσφατων arthouse ταινιών, το κοινό που έσπευσε να δει τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις (ο οποίος έχει συνεισφέρει στο σενάριο το οποίο βασίζεται πάνω σε ένα όνειρο που είδε ο Πολ Τόμας Άντερσον), δεν κατανόησε στο μεγάλο μέρος του, το βιτριολικό χιούμορ του φινάλε της. Μια δεύτερη και μια τρίτη ανάγνωσή της, από όσους την απέρριψαν, θα τους πείσει δια του λόγου το αληθές.


ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (The Rider), της Κλόε Ζάο. Νεαρός αναβάτης των ροντέο τραυματίζεται και καθώς δεν γνωρίζει να κάνει τίποτε άλλο, αναζητά να βρει νόημα στη ζωή του μετά το ατύχημα. Στη μικρή κοινότητα που ζει, σκοτώνουν τα άλογα που τραυματίζονται. Σκέφτεται να επιστρέψει στις αρένες, μια τέτοια κίνηση όμως θα μπορούσε να του κοστίσει τη ζωή.

Η νεαρή Αμερικανοκινέζα σκηνοθέτης Κλόε Ζάο σκηνοθετεί με ευαισθησία και μελαγχολική ποίηση, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την απελπισία, την απώλεια της κανονικότητας και την επανάκτηση μέσω δοκιμασίας τελικά της ελπίδας, το οποίο στηρίζεται στις πραγματικές ζωές των πρωταγωνιστών της. Για τη στήλη, αυτή ήταν και η πιο αγαπημένη, από όλες τις ταινίες του 2018, η οποία προσφέρει απλόχερα συναισθηματική και κινηματογραφική συγκίνηση.

ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ (Manbiki Kaziku/Shoplifters), του Χιροκάζου Κόρε-Έντα. Μια οικογένεια μικροαπατεώνων, η οποία ζει πραγματοποιώντας μικροκλοπές, ευτυχισμένη, στις παρυφές της μεγαλούπολης του Τόκιο, έρχεται αντιμέτωπη με την κοινωνική πραγματικότητα του κόσμου που τη περιβάλει, μετά από ένα απρόβλεπτο γεγονός.

Ανθρωπισμός, συγκίνηση και συμπόνια, από τον σπουδαιότερο Ιάπωνα σκηνοθέτη της εποχής μας, ο οποίος κοιτάζει πάντοτε τους ανθρώπους με κατανόηση και τρυφερότητα. Ταυτόχρονα, στους Κλέφτες Καταστημάτων που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα, στο περασμένο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, αποδομεί τις τρέχουσες έννοιες της νομιμότητας, της οικογένειας, της κοινωνικής ευμάρειας και της κανονικότητας.


ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ (Isle of Dogs), του Γουες Άντερσον. Ο Ατάρι Κομπαγιάσι, 12χρονος προστατευόμενος του Δημάρχου του Μεγκασάκι, ξεκινάει μόνος του την αναζήτηση του σκύλου του, Σποτ, στη χωματερή του Νησιού των σκουπιδιών της πόλης, όταν με εντολή του δεύτερου, όλοι οι σκύλοι εξορίζονται εκεί, ως επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Εκεί, με τη βοήθεια μιας αγέλης ημίαιμων φίλων, το αγόρι ξεκινά ένα επικό ταξίδι που το αποτέλεσμά του θα καθορίσει το μέλλον ολόκληρης της Νομαρχίας.

Το stop motion, αντιρατσιστικό έπος του Γουές Άντερσον, έρχεται 3 χρόνια μετά το Ξενοδοχείο Grand Budapest του ιδίου, να κρούσει, με χιούμορ, αμεσότητα και λατρεία για τη γιαπωνέζικη κουλτούρα, τον κώδωνα του κινδύνου, της κατρακύλας προς τον εκφασισμό, της σύγχρονης, προηγμένης κατά τα άλλα, κοινωνίας του άκρατου καταναλωτισμού. Θα έπρεπε να προβάλλεται στα σχολεία.


DOGMAN του Ματέο Γκαρόνε. Ένας φοβισμένος, καλοκάγαθος και μικροαπατεώνας groomer σκύλων, κάνει την επανάστασή του, όταν ο κολλητός του για τον οποίο καταλήγει στη φυλακή, δείχνει να μην αναγνωρίζει τη θυσία του.

Δεν πρόκειται μόνο για μια αλληγορία της συγχρονης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στην Ιταλία, αλλά για μια ιστορία απόγνωσης, εκδίκησης, θάρρους και αποκοτιάς, τόσο σκοτεινά χιουμοριστικής, όσο και απελπισμένα αδιέξοδης, θριαμβευτικής αλλά ταυτόχρονα καταλυτικά συντριπτικής, η οποία ισορροπεί επιδέξια στη λεπτή κόκκινη γραμμή, ανάμεσα στον άγριο ρεαλισμό και το ποιητικό στυλιζάρισμα. Ψυχή της, ο πολλαπλά βραβευμένος πρωταγωνιστής της, Μαρτσέλο Φόντε.


ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (Visages, Villages/Faces, Places), των Ανιές Βαρντά & Ζε Αρ. Η πιο feelgood ταινία του 2018, είναι αυτό το ντοκιμαντέρ, γυρισμένο από την σχεδόν 90χρονη σκηνοθέτη (με ελληνικές ρίζες), Ανιές Βαρντά και από τον 34χρονο εικαστικό, φωτογράφο και δημιουργό γκράφιτι, Ζε Αρ.

Με ένα βαν φωτογραφικό θάλαμο, γυρίζουν τη γαλλική επαρχία, γνωρίζοντας κόσμο και αποτυπώνοντας σε φωτογραφίες-γκράφιτι μεγάλου μεγέθους τις ιστορίες προσώπων και τόπων, καθημερινών, εφήμερων, ασήμαντων και γι αυτό σπουδαίων. Το χιούμορ, η τρυφερότητα και η συγκίνηση, μπροστά και πίσω από την κάμερα, φωτογραφική, αλλά και κινηματογραφική, ενώνει δύο δημιουργούς διαφορετικών γενεών και διαφορετικών τεχνοτροπιών, οι οποίοι έχουν περισσότερα κοινά από ότι θα φανταζόταν κανείς, ακόμη και στις διαφωνίες τους. Παρακολουθείται με ένα διαρκές χαμόγελο και σποραδικά δάκρυα συγκίνησης.


Η ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗ (BlackKklansman), του Σπάικ Λι. Η ιστορία του μαύρου αστυνομικού που γίνεται μέλος της Κου Κλουξ Κλαν θα ήταν εντελώς εξωφρενική, αν δεν ήταν αληθινή. Ο Σπάικ Λι σε θαυμαστή φόρμα μετά από αρκετά χρόνια μετριοτήτων, αναπαριστά απαράμιλλα το κλίμα της εποχής που με χιούμορ, σασπένς, αφηγηματικές ελευθερίες, αναπόφευκτο διδακτισμό και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, δημιουργώντας μια σχεδόν τέλεια φιλμική κατασκευή που πατάει με το ένα πόδι στο arthouse και με το άλλο στο entertainment, τόσο, όσο καμία άλλη δημιουργία τη φετινή σεζόν.


ΡΟΜΑ (Roma), του Αλφόνσο Κουαρόν. Μέσα από την νοσταλγική ιστορία μιας ιθαγενούς οικιακής βοηθού και τις περιπέτειες στις οποίες τη μπλέκει η γνωριμία της με έναν φιλόδοξο νεαρό ο οποίος την εγκαταλείπει όταν εκείνη μένει έγκυος, την δεκαετία του 70, στη μεσοαστική συνοικία της Ρόμα της Πόλης του Μεξικού, ο Αλφόνσο Κουαρόν κάνει ένα έμμεσο πολιτικό σχόλιο για τη πατρίδα του, τις ταξικές και φυλετικές διαφορές, την κοινή μοίρα των γυναικών της κάθε κοινωνικής τάξης και τον αριβισμό του ανδρικού φύλου και της Εξουσίας, μεταξύ πολλών άλλων. Ξεκινάει σαν ένας ψυχρός παρατηρητής για να μπει στη συνέχεια, με ζέση στην καρδιά της αφήγησης της θλιμμένης ιστορίας της Κλέο, η οποία αποτελεί κομμάτι της προσωπικής του ιστορίας, η οποία από κάποια στιγμή και μετά, ξεχειλίζει από συναίσθημα, χωρίς τη χρήση ορίτζιναλ σάουντρακ που θα μπορούσε να τον διευκολύνει προς μια τέτοια κατεύθυνση και με όλο το ζουμί να κρύβεται στις λεπτομέρειες. Τα βραβεία, δικαίως πέφτουν βροχή, το ένα μετά το άλλο.


ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (Zimna Wojna/Cold War), του Πάβελ Παβλικόφσκι. Σε παράλληλη πορεία με τη Ρόμα του Κουαρόν πιο πάνω, και ο Πάβελ Παβλικόφσκι μερικούς μήνες πο πριν, εμπνέεται από το παρελθόν και από την ιστορία των γονιών του, σε ένα διαφορετικό, όχι ιδιαίτερα νοσταλγικό, ασπρόμαυρο πανόραμα, το οποίο όμως ξεχειλίζει από μουσική και τραγούδια που εκτελούνται ζωντανά και σε πρώτο πλάνο καθώς αποτελούν δομικά στοιχεία της αφήγησης: από θουρίους του καθεστώτος μέχρι πολωνικές διασκευές γνωστών επιτυχιών της κάθε εποχής. Ο έρωτας της Ζούλα και του Βίκτορ, θα περάσει από δοκιμασίες, από σαράντα κύματα και άλλα τόσα μουσικά σχήματα, ανάμεσα σε σύνορα δύσης και ανατολής, σημαδεύοντας τη ζωή τους και το κινηματογραφικό υποσυνείδητο των φίλων του κινηματογράφου για πάντα.


Άλλοι αγαπημένοι τίτλοι:
- ΑΝΥΠΑΚΟΗ (Disobedience), του Σεμπάστιαν Λέλιο.

- ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΟΙ 2 (Ingredibles 2), του Μπραντ Μπερντ.

- ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ (Sweet Country), του Γόργουικ Θόρτον.

- Η ΔΙΑΔΟΧΗ (Hereditary), του Άρι Άστερ.

- THE FLORIDA PROJECT https://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg11805 , του Σον Μπέικερ.

- FOXTROT, του Σάμουελ Μαόζ.

- Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΣΑΜΙ (Sameblod/Sami Blood), της Αμάντα Κέρνελ.

- ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ (Cisilian Ghost Story), των Φάμπιο Κρασαντόνια & Αντόνιο Πιάτσα.

- ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΙΝΓΚ ΤΟΥ ΜΙΖΟΥΡΙ (Three Billboards Outside Ebbing Missouri), του Μάρτιν ΜακΝτόνα.

- ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΧΩΡΑ (God's Own Country), του Φράνσις Λι.

- ΖΑΜΑ, της Λουκρίσια Μαρτέλ.

Αναζητήστε περισσότερους τίτλους στο αρχείο της στήλης ή ονομαστικά εδώ με τους τίτλους τους, τους ελληνικούς ή τους ορίτζιναλ. Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά με πολλές ονειρεμένες ταινίες!

εμφάνιση σχολίων