Την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη, μετά τον επαναπατρισμό του στην Κύπρο, έδωσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στον δημοσιογράφο Τάσο Τρύφωνος.
«Κατά καιρούς με έχει κατεβάσει στον δρόμο για να διαμαρτυρηθώ οτιδήποτε θεωρώ σωστό. Οτιδήποτε θεωρώ ότι αξίζει να αγωνιστεί κανείς για να το κερδίσει. Η τραγωδία των Τεμπών είναι ξεκάθαρα έγκλημα. Είναι και ατύχημα, είναι και δυστύχημα διότι τα παιδιά αυτά είχαν την ατυχία και την δυστυχία να γεννηθούν αυτή την εποχή σε αυτή την χώρα. Γι’ αυτό είναι και ατύχημα και δυστύχημα, αυτός είναι ο μόνος λόγος. Κατά τα άλλα είναι έγκλημα, βέβαια, και είναι διαχρονικό έγκλημα.
Δεν θέλω να μιλήσω πολύ, αλλά μπορώ να πω ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πήρα πραγματικά την απόφαση να φύγουμε από την Ελλάδα. Όχι γιατί εγώ δεν άντεχα αλλά γιατί ήθελα και τα παιδιά μου να έχουν και μια άλλη αναφορά στη ζωή τους εκτός απ’ αυτό».
«Για μένα η Κύπρος δεν είναι χώρα, είναι χώρος απέραντος. Μ’ αρέσει να μελετώ την ιστορία της, μ’ αρέσει το χώμα της. Αυτό που αισθάνομαι για την Κύπρο, είναι ότι είναι ο τόπος μου. Είναι μία ρίζα που δεν κατάφερα να ξεφύγω ποτέ, ούτε το προσπάθησα κιόλας. Χαίρομαι που μπορώ να μιλάω κάθε μέρα τη διάλεκτό μου. Είναι ένας τόπος άγνωστος για τον μέσο Ελλαδίτη. Όχι μόνο για αυτούς που δεν έχουν έρθει. Η γνώση του μέσου Ελλαδίτη για την Κύπρο είναι ανύπαρκτη».
«(Για την κόντρα με τον δήμαρχο Βόλου, Αχιλλέα Μπέο) Ψυχοφθόρα είναι η έκθεση, κυρίως, όπου μετά αρχίζει μια συζήτηση και ο καθένας αρχίζει να λέει το μακρύ και το κοντό του. Και γίνεται γραφικό όλο το θέμα. Γίνεται μια αστεία υπόθεση μεταξύ ενός τραγουδιστή και ενός δημάρχου. Αυτό είναι το ενοχλητικό. Κατά τα άλλα δεν με ενοχλεί τίποτα σε αυτή την υπόθεση, όχι”.
«Σε ποια κοινωνία ζούμε; Δεν είναι σεξιστική και φαλλοκρατική;»
«Τα παιδιά μου δεν ακούνε τραπ. Δεν μου κάνει εντύπωση που βγαίνουν αυτά τα τραγούδια. Σε ποια κοινωνία ζούμε; Δεν είναι σεξιστική και φαλλοκρατική; Θα εκφραστεί δυστυχώς και στο τραγούδι, είναι αποκρουστικό αλλά είναι πραγματικό. Δεν θα βγαίνουν με τις λιμουζίνες και τις μάρκες; Γιατί να μας ενοχλεί στη μουσική και όχι στην πραγματικότητα που το βιώνουμε καθημερινά;».
«Το τραγούδι είναι αφομοιωμένα συναισθήματα. Άλλαξε ο τρόπος που γράφω από όταν έγινα πατέρας. Καταρχήν γράφω σπάνια, νιώθω πιο γεμάτος. Υπάρχει ζωή μπροστά μου, δεν έχω λόγο να κλειστώ σε ένα δωμάτιο να την επινοήσω..».
«Φοβάμαι μήπως από έλλειψη κατανόησης προς την εποχή δεν δώσω κάτι που θα έπρεπε να δώσει. Είτε είναι γνώση, είτε χρόνος, είτε ενέργεια που θα χρειαστεί το παιδί. Μήπως μείνει κάτι πίσω και δεν το δώσω. Από την άλλη είναι ο φόβος μην το μπουκώσω φορτώνοντάς το με πληροφορίες, αξιακούς κώδικες. Είναι λεπτή ισορροπία το να συντροφεύσεις ένα παιδί το να μεγαλώσει ένα παιδί. Το να μεγαλώσεις ένα παιδί έχει μια βία».
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Facebook για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν