Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ: Βρετάνη, 1770. Η Μαριάν, μια ζωγράφος αναλαμβάνει το γαμήλιο πορτρέτο της Ελοΐζ, μίας νέας γυναίκας που μόλις άφησε το Μοναστήρι. Η Ελοΐζ αρνείται να παντρευτεί και η Μαριάν θα πρέπει να την ζωγραφίσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει, υποδυόμενη τη συνοδό της. Καθημερινά την παρατηρεί διακριτικά ώστε να μπορέσει να τη ζωγραφίσει μυστικά. Η σχέση των δύο γυναικών θα τις φέρει πολύ κοντά και θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.

Η βραβευμένη στις Κάννες για το σενάριό της ταινία της Σελίν Σιαμά (Tomboy, Girlhood, Water Lillies), είναι μία από τις πιο σπουδαίες ταινίες της φετινής σεζόν, αλλά και μια από τις ωραιότερες ταινίες εποχής των τελευταίων χρόνων. Με αναφορές που ξεκινούν από τη Ρεμπέκα του Χίτσκοκ και φτάνουν μέχρι το Πιάνο της Τζέιν Κάμπιον, η Σιαμά πλάθει μια δυνατή ιστορία γυναικείας χειραφέτησης σε ένα ερωτικό δράμα όπου οι γυναίκες (αλλά και η ίδια η ταινία), αρνούνται να γίνουν αντικείμενα του αντρικού βλέμματος και να δείξουν υποταγή στη πατριαρχική δομή της κοινωνίας της εποχής.

Δεν πρόκειται για ένα απλό λεσβιακό δράμα, αλλά για μια ουσιαστική και κυρίως γυναικεία ματιά πάνω στον πόθο και στο ψυχολογικό ξεγύμνωμα δυο πλασμάτων που οδηγούνται ενστικτωδώς στους σπινθήρες της ερωτικής ανάφλεξης.

Αντικείμενο του πόθου, η αγαπημένη μας Αντέλ Ανέλ (Το Άγνωστο Κορίτσι), σύντροφος και στη πραγματική ζωή της σκηνοθέτη Σελίν Σιαμά.

Info: Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται (Portrait de la Jeune Fille en Feu/Portrait of a Lady on Fire). Δραματική, Εποχής. Γαλλία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Σελίν Σιαμά. Παίζουν: Νεομί Μερλάν, Αντέλ Ανέλ. Διανομή: Spentzos Film.


Η ΟΡΟΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ: Το τελευταίο μέλος μιας τριλογίας που αποτελείται από τα αριστουργηματικά ντοκιμαντέρ: Νοσταλγώντας το Φως (2010) και Το Μαργαριταρένιο Κουμπί (2015), η οποία συνδέει την ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης, από την εποχή της εξόντωσης των αυτοχθόνων από τους Ισπανούς Κοκινσταδόρες μέχρι τη Δικτατορία του Πινοσέτ και το σήμερα, με το άγριο φυσικό τοπίο της Χιλής. Εδώ στο επίκεντρο τοποθετείται η οροσειρά Κορδιλιέρα των Άνδεων που αποτελεί άλλο ένα σημείο αναφοράς της χώρας, από το οποίο ο Γκουσμάν αντλεί έμπνευση, καθώς μέσα από το επιβλητικό τοπίο, εξερευνά τη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο και τη φύση, με τον γνωστό, δικό του ποιητικό τρόπο, σχολιάζοντας πάντα με τη χαρακτηριστική φωνή του, στην αφήγηση.

Εδώ η οροσειρά που διατρέχει σχεδόν σε ολόκληρη την ανατολική πλευρά της, δεν είναι μόνο το φυσικό σύνορο ανάμεσα στη Χιλή και την Αργεντινή, αλλά και ο επιβλέπων προστάτης, ο φύλακας άγγελος της, καθώς και το σύμβολο δύναμης, πηγή της δημιουργίας του πολιτισμού της πρώτης, καθώς όπως παρατηρεί στο πρώτο μέρος της ταινίας, με φερτά υλικά από το σώμα των βουνών, χτίστηκε η χώρα και δημιουργήθηκαν σπουδαία καλλιτεχνικά έργα που κοσμούν τις πόλεις της. Στο δεύτερο μέρος κάνει τους ανάλογους πολιτικούς συσχετισμούς, χρησιμοποιώντας φιλμικό υλικό από τη δουλειά του Χιλιανού ντοκιμαντερίστα, Πάμπλο Σάλας, ο οποίος με κίνδυνο της ζωής του γύριζε επιτόπιο ρεπορτάζ κατά τη περίοδο της δικτατορίας, καταγράφοντας τις κοινωνικές αλλαγές που επήλθαν στη χώρα έως τη δεκαετία του '80.

Περισσότερο προσωπικός από ποτέ άλλοτε, κλείνει τη τριλογία με μια αισιόδοξη ματιά καθώς θέλει να ελπίζει πως η Χιλή θα ξαναβρεί τον νεανικό της ενθουσιασμό, αναγεννημένη από τις στάχτες, φτάνει να σταματήσει να αρνείται να κοιτάξει κατάματα τα όσα συνέβησαν στο οδυνηρό ιστορικό παρελθόν της.

Info: Η Οροσειρά των Ονείρων (La cordillera de los sueños). Ντοκιμαντέρ. Γαλλία, Χιλή 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Πατρίσιο Γκουσμάν. Διανομή: Ama Films.


ΜΗ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ: Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα τριών εποχών της Γερμανικής Iστορίας, (που βασίζονται πάνω στην αληθινή ζωή του διάσημου εικαστικού, Γκέρχαρντ Ρίχτερ) η ταινία αφηγείται την γνωριμία του Κουρτ, φοιτητή Καλών Τεχνών, και της Έλι. Ο πατέρας της Έλι, καθηγητής και διάσημος γιατρός Ζίμπαντ, απογοητεύεται πολύ από την επιλογή της κόρης του και ορκίζεται να καταστρέψει αυτή τη σχέση. Αυτό που κανείς τους δεν ξέρει, είναι ότι οι ζωές τους συνδέονται ήδη μέσα από ένα φοβερό έγκλημα που διέπραξε ο Ζίμπαντ πριν από δεκαετίες.

Η υποψήφια για ξενόγλωσσο όσκαρ ταινία της προηγούμενης διοργάνωσης των βραβείων του Φλόριαν Χένκεκ φον Ντόνερσμαρκ, γνωστού μας από το Οι Ζωές των Άλλων (2006), για άλλη μια φορά σε δικό του σενάριο, το οποίο θα μπορούσε άνετα να βασίζεται σε ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ, από αυτά που διατρέχουν τις δεκαετίες, ακολουθώντας τις ταραγμένες ζωές των ηρώων τους.

Από τη Δρέσδη της ναζιστικής Γερμανίας την οποία ισοπεδώνει η συμμαχική αεροπορία, στο Ανατολικό Βερολίνο και στη συνέχεια στη Δύση και στο καλλιτεχνικά ανήσυχο μεταπολεμικό Ντίσελντορφ, η αφήγηση ακολουθεί τον Κουρτ (κυρίως) και την Έλι, στη προσπάθειά τους να βρουν τη φωνή τους και να απαλλαγούν από τη καταπιεστική κηδεμονία ενός Πατέρα με εγκληματικό παρελθόν, ο οποίος βρίσκει τρόπο (και πλάτες), να αναρριχηθεί στις θέσεις εξουσίας της μεταπολεμικής γερμανικής κοινωνίας. Ζωγράφος τοιχογραφιών του σοσιαλιστικού ρεαλισμού ο νεαρός Κουρτ ήδη από τη σχολή Καλών Τεχνών, δυσκολεύεται να βρει τρόπο έκφρασης στο δυτικό σύμπαν των εικαστικών τεχνών, ο οποίος έχει παραδοθεί στη γοητεία των εικαστικών εγκαταστάσεων. Από την άλλη, ο γιατρός πεθερός του, ακόμα και όταν τυπικά αποδέχεται τη σχέση του νεαρού ζωγράφου με τη κόρη του, κάνει τα πάντα για να την καταστρέψει.

Ανάμεσα στο ιστορικό δράμα λογοτεχνικού τύπου και τη σαπουνόπερα, ρίχνοντας όλο το βάρος στο χαρακτήρα του Κουρτ, ο σκηνοθέτης ανατρέχει επιφανειακά στις πολλές διαφορετικές φάσεις της γερμανικής ιστορίας, εξετάζοντας κάπως πιο διεξοδικά τη σχέση της προσωπικής ζωής του καλλιτέχνη με το έργο του. Προς τιμή του αυτή τη φορά αποφεύγει τα εντυπωσιακά σεναριακά τρικ, αφήνοντας τελικά τους κεντρικούς ήρωες (τον Κουρτ και τον γιατρό πεθερό του), εν αγνεία σχετικά με το τι είναι αυτό ακριβώς που τους συνδέει, πέρα από την Έλι.

Το μη στρογγυλοποιημένο φινάλε ίσως να αφήσει κάποιους ανικανοποίητους, αλλά έτσι φαντάζει πιο ρεαλιστικό κατά τη γνώμη μας. Η ακαδημαϊκή ματιά του Ντόνερσμαρκ, βρίσκει την ιδανική της έκφραση στις μη πρωτογενείς δημιουργίες του Κουρτ, οι οποίες αντικατοπτρίζονται και από τον αυθεντικό τίτλο της ταινίας, που είναι Werk Ohne Autor, δηλαδή ένα έργο χωρίς δημιουργό. Χωρίς χαρακτηριστική υπογραφή.

Εξαιρετικό το σάουντρακ του Μαξ Ρίχτερ (Ad Astra, Black Mirror, Taboo).

Info: Μη Χαμηλώνεις το Βλέμμα (Werk Ohne Autor/Never Look Away). Δραματική. Γερμανία, Ιταλία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Παίζουν: Τομ Σίλινγκ, Σεμπάστιαν Κοχ, Πόλα Μπερ, Σάσκια  Ρόζενταλ. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ: Η συναρπαστική ιστορία της πιο πολυτάραχης περιόδου της ζωής του πιο αγαπημένου αθλητή παγκοσμίως, της περιόδου που έπαιζε με την ομάδα της Νάπολι, μέσα από γνωστά και άγνωστα ντοκουμέντα, αλλά και από το προσωπικό του αρχείο. Η ξέφρενη πορεία του Ντίεγκο προς τη κορυφή, αλλά και η μετέπειτα παρακμή και πτώση του.

Όπως και στη περίπτωση των Senna και Amy: Το Κορίτσι πίσω από το Όνομα (2015), ο Ασίφ Καπάντια επιλέγει μέσα από υπάρχοντα αρχεία, εκείνα τα ντοκουμέντα που στοιχειοθετούν μια ιστορία ανόδου και πτώσης, με κεντρικό πρόσωπο αυτή τη φορά τον Ντιέγκο Αρμάνδο Μαραντόνα. Έχοντας σαν σχολιαστές τον ίδιο τον Μαραντόνα και τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, αθλητικογράφους και ιστορικούς του ποδοσφαίρου, μοντάρει το υλικό του με τόσο συναρπαστικό και μελετημένο τρόπο, που θα έλεγε κανείς πως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σκηνοθετημένο. Το φιλμ αρχικά, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το παρελθόν του πριν από τη Νάπολι, απλά αναφέρεται στην εισαγωγή στην ατυχή μεταγραφή του στη Μπαρτσελόνα, ενώ αργότερα υπάρχουν και κάποια στοιχεία για τη φτωχική καταγωγή του Αργεντίνου ποδοσφαιριστή, από τις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, για να υπογραμμιστεί η ταύτιση των άπλυτων -κατά τους υπόλοιπους πληθυσμούς της Ιταλίας- Ναπολιτάνων μαζί του, αλλά και η αρχική αφοσίωση του ίδιου στην ομάδα την οποία οδήγησε μεθοδικά από τον πάτο στη κορυφή.

Ένα παιδί εκτός σχέσης το οποίο θα αναγνωριστεί μόλις το 2016 από τον ίδιο, η αδυναμία του να διαχειριστεί τη διασημότητα, οι σχέσεις του με τη Καμόρα, η ατυχής προσπάθεια απεμπλοκής του από τη Ναπολιτάνικη ομάδα, η οποία εδώ μοιάζει να είναι η αιτία ή η δικαιολογία της καταφυγής του στα ναρκωτικά, αλλά κυρίως η ατυχής επιλογή της διεξαγωγής του ημιτελικού Ιταλίας - Αργεντινής, του Μουντιάλ του 1990, στο Στάδιο Σάντο Πάολο της Νάπολης, θα φέρουν σταδιακά το τέλος της αγάπης των Ναπολιτάνων και των Ιταλών γενικότερα, με το πρόσωπό του. Αμέσως θα διαρρεύσουν στο τύπο όλα τα μυστικά που κανείς μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν να φανερώσει. Η δημοσιότητα δε των πεπραγμένων του με τη Καμόρα, θα ενοχλήσει τη μαφία. Θα ακολουθήσουν δίκες και ντροπιασμένος θα αποχωρήσει από την Ιταλία.

Αν και σαν πορτραίτο του ίδιου του Μαραντόνα το ντοκιμαντέρ μοιάζει να είναι στα όρια της αγιογραφίας και επικεντρωμένο σε μια μικρή, αλλά σημαντική περίοδο της ζωής του, σαν κοινωνικοπολιτικό σχόλιο (η βρετανική παραγωγή δεν παραλείπει να αναφερθεί και στον πόλεμο μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Αργεντινής στα νησιά Φόλκλαντς) και σαν μια εκ των έσω τολμηρή ματιά στην απατηλή γοητεία της δύναμης και της δόξας, ένα θέμα στο οποίο ο σκηνοθέτης επανέρχεται σε κάθε του δουλειά, τα καταφέρνει περίφημα. Υπογραμμίζει τον ψυχολογικό διαχωρισμό του Ντιέγκο, δηλαδή του φιλότιμου, κατεργαράκου και πείσμωνα νεαρού αγοριού από τη φτωχική συνοικία, από τον Μαραντόνα, τον νεόπλουτο και αμετροπρεπή Σταρ των γηπέδων, η ηχητική μπάντα δεν έχει έναν απλό διεκπεραιωτικό ρόλο αλλά αποτελεί μέρος του συνόλου, το σάουντρακ του Αντόνιο Πίντο (Η Πόλη του Θεού), είναι εξαιρετικό και βλέπεται με ενδιαφέρον ακόμη και από όσους δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γενικά.

Info: Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Marantona). Ντοκιμαντέρ. Βρετανία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Ασίφ Καπάντια. Εμφανίζονται: Ντιέγκο Μαραντόνα, Πελέ, Κλαούντια Βιγιαφάνιε. Διανομή: Weird Wave.


Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ: Ένας ταλαιπωρημένος αστυνομικός, το αστυνομικό σώμα στο οποίο ανήκει και ένας αυτόκλητος τιμωρός, εμπλέκονται σε μία επικίνδυνη συνομωσία που σχετίζεται με απαγωγές και δολοφονίες νεαρών γυναικών.

Από Se7en (1995) του Ντέιβιντ Φίντσερ μέχρι το Glass (2019), του Σιάμαλαν, η μόδα των κατά συρροή δολοφόνων (που ξεκίνησε με τη Σιωπή των Αμνών και τον Χάνιμπαλ Λέκτερ), έχει κλείσει πολλά κινηματογραφικά σπίτια από τη δεκαετία του '90 και συνεχίζει ακόμη. Έτσι, η κάθε είδους αφηγηματική απιθανότητα επιστρατεύεται εδώ από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ντέιβιντ Ρέιμοντ προς χάριν εντυπωσιασμού. Ο στακάτος ρυθμός και η βίντεο κλιπ αισθητική της ταινίας κρατούν το ενδιαφέρον μέχρι ενός σημείου, αλλά σχεδόν τίποτε από όλα όσα περνούν μπροστά από τα μάτια του θεατή δεν γίνεται πιστευτό ή συναρπαστικό. Απλά περιμένει κανείς να δει που θα καταλήξει τελικά όλος αυτός ο συρφετός, αν και το τέλος μοιάζει και είναι προβλεπόμενο και προδιαγεγραμμένο. Μοιάζει σαν ένα τριπαρισμένο, αλλά ψιλοαδιάφορο επεισόδιο του CSI.

Info: Ο Κυνηγός της Νύχτας (Night Hunter). Αστυνομικό Θρίλερ. Καναδάς, ΗΠΑ 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ρέιμοντ. Παίζουν: Χένρι Καβίλ, Μπρένταν Φλέτσερ, Αλεξάντρα Νταντάριο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Στάνλεϊ Τούτσι, Νέιθαν Φίλιον. Διανομή: Tanweer.

εμφάνιση σχολίων