10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ: Γιώργος ΣΙΝΕΦΙΛ Νανούρης

ΣΙΝΕΦΙΛ Πως προέκυψε αυτό το έργο; Δεν γράφω γενικά. Επειδή το καλοκαίρι είχα ελεύθερο χρόνο, ξεκίνησα να σημειώνω τίτλους: «τι έχω», «ποιος είμαι», «τι βλέπω»… Προέκυψαν δέκα σκηνές. Αποτελεί ένα αρκετά προσωπικό πράγμα που αφορά τη γενιά μας. Μιλάει για το πόσο ρευστά είναι όλα. Βέβαια, στη δουλειά μου είναι έτσι ακριβώς: κάθε έξι μήνες αναζητώ δουλειά.

Περίγραψέ μου την καθημερινότητά σου. Μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς και τρέχω πολύ επειδή έχω συνηθίσει τις περισσότερες παραστάσεις να τις κάνω με λίγα χρήματα και μόνος μου. Από το να σφουγγαρίσω μέχρι να βάφω. Προέκυψε από ανάγκη, δεν υπήρχαν πόροι. Τώρα πια έχω συνηθίσει να έχω λόγο σε όλα. Θα πάω νωρίτερα για να καθαρίσω το καμαρίνι μου.

Πόσο σε επηρεάζει η σημερινή κοινωνική κατάσταση; Ζω σε μια γειτονιά (πλατεία Βικτωρίας) που βλέπω ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Δεν μου είναι ξένο. Κυκλοφορώ στην πόλη, περπατάω, παρατηρώ κόσμο να κοιμάται σε κούτες κάτω από το σπίτι μου την ώρα που επιστρέφω στην ασφάλεια του σπιτιού μου κι αναρωτιέμαι «τι περισσότερο έχω;». Είναι θέμα τύχης: γεννήθηκα στην Ελλάδα από μια κανονική οικογένεια, ούτε φτωχή, ούτε πάμπλουτη. Βεβαίως, όλα θέλουν δουλειά, δεν είμαι άνθρωπος του τζόγου, του τυχαίου, δουλεύω πολύ.

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα. Τον περιμένω. Ξέρεις κάτι; Τον έρωτα τον έχω ζήσει μόνο ως κάτι χωρίς ανταπόκριση. Σαν κάτι που πονάει. Με ερωτεύτηκαν και δεν ήθελα ή το αντίθετο. Είναι δύσκολο να τα βρουν δυο άνθρωποι. Είχα σχέση που δεν ήμουν φουλ ερωτευμένος. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ αμοιβαία. Θέλω να ερωτευτώ. Μακάρι να γίνει, ξέρω πως δεν γίνεται παραγγελία.

Τι είναι έρωτας; Που περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο, που πονάει το στομάχι σου, που δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο.

Για ποια δουλειά σου αισθάνεσαι περήφανος; Από τη φύση μου δεν έχω το συναίσθημα της περηφάνιας. Ξεχωρίζω το «Εδώ» ως μια αγνή δουλειά. Το συνειδητοποιώ έχοντας πάρει απόσταση κι αφού έχει περάσει χρόνος.

Από το φως και το σκοτάδι τι προτιμάς; Το φως. Δεν έχω πατζούρια στο σπίτι μου.

Οι φίλοι τι σημαίνουν; Σπουδαίο πράγμα. Οι άνθρωποι γενικά. Δεν έχουμε τίποτα άλλο εκτός από ανθρώπους. Το ωραίο σπίτι, το αυτοκίνητο, η δουλειά είναι καλά όταν συμβαίνουν. Αν δεν έχεις άνθρωπο για αγκαλιά, μοιάζουν λιγότερα. Θέλεις να μοιραστείς τη χαρά σου. Όλα τα άλλα είναι παρεμπιπτόντως. Συνεχώς νομίζουμε άλλα για πιο σημαντικά. Ακούω συνεχώς τον τελευταίο καιρό για απώλειες και αρρώστιες κοντινών μου ανθρώπων. Όταν σου έρχεται το ξαφνικό συνειδητοποιείς ότι όλα τα άλλα είναι μάταια.

Για την απώλεια τι σκέφτεσαι; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τον θάνατο: το τέλος μιας σχέσης, μιας συνεργασίας ή τον πραγματικό θάνατο. Θα το περάσω δουλεύοντας πολύ ή κλεισμένος στο σπίτι. Καλώς ή κακώς σκέφτομαι «ό,τι είναι, θα ‘ρθει».

Ποια είναι τα όνειρά σου; Αυτό που θέλω είναι να συνεχίσω να έχω αυτά που έχω διότι ξέρω ότι μπορεί να συμβεί κάτι και να ανατραπούν όλα. Είμαι προετοιμασμένος να δουλέψω ως σερβιτόρος.


Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έχει γίνει το δεύτερο σπίτι του. Πρωταγωνιστεί στο «Γκρης Ηλέβεν» αλλά και στην ταινία «Γαλάζιο φόρεμα» του Γ. Διαμαντόπουλου που προβάλλεται στον ίδιο χώρο έως τις 21.02.2011. Η παράσταση «Πέτρα της υπομονής» του Ατίκ Ραχίμι, την οποία έχει σκηνοθετήσει, περιοδεύει στην Ελλάδα.

εμφάνιση σχολίων