Η μπλόφα της ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ υπογεννητικότητας

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Υπάρχουν ολόκληρες κατηγορίες «δημοσίων θεμάτων» που χρησιμοποιούνται ως πασπαρτού για να επιβληθούν πακέτα μέτρων επιβολής της κρατικής κυριαρχίας επί της ιδιωτικής ζωής των πολιτών και κυρίως για να καθοριστούν οι όροι με τους οποίους οφείλουμε τάχα να συζητάμε. Η παρακολούθηση στο Διαδίκτυο γίνεται πλέον με όρους «προστασίας του copyright». Η απαγόρευση έκφρασης της ταυτότητας φύλου γίνεται με όρους «προστασίας της παιδικής ηλικίας». Μπορεί να εργάζεσαι επαγγελματικά στον υπολογιστή σου, αλλά το κράτος θέλει να σε παρακολουθεί υπό το άνωθεν πρόσχημα που αφορά δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου. Μπορεί να επισκέπτεσαι έναν χώρο διασκέδασης, που εξ ορισμού δεν υπάρχουν ανήλικοι, αλλά οφείλεις να τηρείς την σχετική ομοφοβική νομοθεσία (όχι στην Ελλάδα) που επικαλείται το σχετικό πρόσχημα. Αντίστοιχους όρους καλλιέργειας νέας ρητορικής επιβάλλει η ανάγκη καταπολέμησης της υπογεννητικότητας, την οποία ανακάλυψαν ξαφνικά οι κρατούντες.

Η υπογεννητικότητα είναι ίδιον των ανεπτυγμένων χωρών και των προηγμένων κοινωνιών. Η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης και εκπαίδευσης, η αποσύνδεση της σεξουαλικής πράξης από την τεκνογονία, η ανάπτυξη νέων μορφών οικογένειας είναι λόγοι για τους οποίους τα μέλη των εύρωστων οικονομικά κοινωνιών δεν θέτουν ως πρώτη προτεραιότητά τους την απόκτηση βιολογικών διαδόχων. Η αποδέσμευση της πολιτικής και της επιχειρηματικής ζωής από την οικογενειοκρατία είναι εξάλλου ένας διακηρυγμένος στόχος που συνδέεται με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και την επικράτηση της αξιοκρατίας. Όλα αυτά ουδόλως αναγνωρίζουν ως κίνδυνο την μείωση των γεννήσεων.

Το αντίθετο μάλιστα: αν δούμε το ζήτημα με όρους υπερπληθυσμού του πλανήτη, είναι ορατό ότι ο κίνδυνος είναι ο άλλος. Αλλά, ξέχασα, πρέπει να κάνουμε την συζήτηση αυτή με όρους εθνικής επιβίωσης. Λες και υπήρχε ποτέ στο παρελθόν μεγαλύτερος αριθμός ελληνικού πληθυσμού στον γεωγραφικό χώρο μας από την τελευταία απογραφή.
 

Δεν μπορείς να έχεις πρόοδο και προκοπή δημιουργώντας νέες κατηγορίες «ωφελούμενων» και επιδοματούχων. Το μόνο που δημιουργείς με αυτόν τον τρόπο είναι νέες στρατιές ψηφοφόρων  

Τα επιχειρήματα κατά της υπογεννητικότητας είναι οι κίνδυνοι για την οικονομία, οι κίνδυνοι για το ασφαλιστικό, ο κίνδυνος της εθνικής συρρίκνωσης και ο φόβος της κατάθλιψης που απειλεί μια κοινωνία γερόντων. Και τα τέσσερα επιχειρήματα είναι μια ηλικιοφοβική μπλόφα που δεν επαληθεύεται από τους αριθμούς. Η οικονομία έχει εδώ και δεκαετίες αποδεσμευτεί από τα «χέρια» του ανθρώπινου δυναμικού: ένα υγιές ασφαλιστικό σύστημα δεν συντηρείται από την αναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων, αλλά από τον σχεδιασμό του. Αν βασίζεται σε αυτή την αναλογία πρέπει πολύ απλά να επανασχεδιαστεί γιατί είναι εξ ορισμού λάθος. Ο κίνδυνος της εθνικής συρρίκνωσης συνδέει επίσης το θέμα της συλλογικής επιβίωσης από τα «χέρια» ή από τα «κεφάλια», λες και αυτά είναι τα κρίσιμα μεγέθη για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία στην εποχή μας και όχι η εξωτερική πολιτική και τα οπλικά συστήματα. Το επιχείρημα της κατάθλιψης και της γεροντοκρατίας αναδεικνύει τον πυρήνα αυτής της ρητορικής: όλη στρέφεται γύρω από την αθέμιτη διάκριση. Οι νέοι είναι οι καλοί, οι γέροι είναι οι κακοί. Ο ορισμός του ηλικιακού ρατσισμού. Βαθιά ριζωμένος, καθολικά αποδεκτός και λάθος. Ακόμη και η νομοθεσία απαγορεύει τις διακρίσεις σε μια σειρά βιοτικών περιστάσεων λόγω ηλικίας: στην εργασία, την επαγγελματική εκπαίδευση, τις κοινωνικές παροχές, της συναλλακτικές σχέσεις.

Στον πυρήνα αυτής της μπλόφας της υπογεννητικότητας βρίσκονται οι νέες διαχωριστικές γραμμές. Οι δύο ταχύτητες πολιτών: οι νέοι γονείς και όλοι οι άλλοι. Οι άκληροι, οι γεροντοκόρες και τα γεροντοπαλίκαρα! Οι άχρηστοι, τζούφιοι πολίτες! Αυτοί δηλαδή που δεν έλαβαν ποτέ κανένα επίδομα για τις αναπαραγωγικές επιδόσεις τους. Αυτοί που με τους φόρους τους πληρώνουν όλα τα επιδόματα πολυτέκνων, μητρότητας, πατρότητας, που παίρνουν τις άδειες από την δουλειά τους αφού πρώτα τις έχουν πάρει οι οικογενειάρχες. Αυτοί που δεν έχουν γυναίκα και παιδιά. Οι νέοι πολίτες β’ κατηγορίας! Οι οποίοι μπορεί να έχουν ήδη ωραιότατες οικογένειες, ακόμη και τέκνα, αλλά μη βιολογικά. Οι οποίες και οι οποίοι μπορεί να μην επιτρέπει η νομοθεσία να αναγνωριστεί ο νομικός δεσμός με τα τέκνα τους. Αυτές κι αυτοί που ενδιαφέρονται να τεκνοθετήσουν τα παρατημένα σε μαιευτήρια τέκνα των ανεύθυνων τριτοκοσμικών που αναπαρήχθησαν κατά λάθος. Να, λοιπόν, ποια είναι η νέα ρητορική και κυρίως οι νέες κοινωνικές διακρίσεις που έρχεται να επιβάλει όλη αυτή η ανακάλυψη του προβλήματος της υπογεννητικότητας.

Κανένα οικονομικό μέτρο και κανένα κίνητρο για «νέους γονείς» δεν πρόκειται να συμβάλει στην επίλυση του προβλήματος. Καμία επιστροφή των γυναικών στις κουζίνες τους, με τον μανδύα των περισσότερων υποχρεωτικών αδειών μητρότητας, κανένα επίδομα γέννας, κανένα κρατικό μέτρο που προσβάλλει την ίση μεταχείριση των πολιτών δεν συμβάλλει στην ευημερία μιας κοινωνίας. Δεν μπορείς να έχεις πρόοδο και προκοπή δημιουργώντας νέες κατηγορίες «ωφελούμενων» και επιδοματούχων. Το μόνο που δημιουργείς με αυτόν τον τρόπο είναι νέες στρατιές ψηφοφόρων. Οι οποίοι, βέβαια, θα σε εγκαταλείψουν αμέσως μόλις τελειώσουν τα λεφτά. Και τότε όλοι θα αναγνωρίσουν την μπλόφα χωρίς περιστροφές.


O Βασίλης Σωτηρόπουλος είναι δικηγόρος πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στο Δημόσιο Δίκαιο, του ίδιου Πανεπιστημίου. Υπήρξε συνήγορος πολιτών και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών σε υποθέσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων. Διετέλεσε μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Επιστημονικού Συμβουλίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Μη Κυβερνητική Οργάνωση “Πλειάδες”), συμπαραστάτης του Πολίτη και της Επιχείρησης στην Περιφέρεια Αττικής.


Διαβάστε επίσης:
«Η ανθρωποκτονία πρέπει να δικάζεται άμεσα»
Όλοι έχουμε ευθύνη για τα 20 εκατ. των ΜΜΕ

εμφάνιση σχολίων