Πέντε ιστορίες καθημερινής ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ τρέλας με την ΕΛ.ΑΣ.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ - Επεισόδιο 1: Πέρσι, όταν ο κορονοϊός όχι απλώς δεν ήταν στη ζωή μας, δεν υπήρχε καν ως λέξη στο λεξιλόγιό μας, δύο μαθήτριές μου μου είπαν, casually, στο διάλειμμα ότι την προηγουμένη μέρα, ήταν 17 Νοεμβρίου, κατέβηκαν για καφέ στο κέντρο. Κοντά στην πλατεία Μαβίλη και ενώ περπατούσαν παράλληλα από την πορεία, δύο αστυνομικοί τις έφτυσαν. Μιλάω για δύο κορίτσια, που, χωρίς να θέλω να τα υποτιμήσω, δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με την πολιτική, εκτός αν πολιτική είναι είναι τι στρατηγική ακολουθούν τα μοντέλα στο GNTM. Μπορεί να μην ήξεραν καν ότι 17 Νοεμβρίου γίνεται πορεία. Κι όμως τις έφτυσαν, γιατί μπορούσαν, οι αστυνομικοί.

- Επεισόδιο 2: Στην αρχή της χρονιάς, against all odds σε σχέση με το ποια είμαι και πώς διαμαρτύρομαι, βρέθηκα να κάνω παράσταση διαμαρτυρίας με τον 12χρονο γιο μου στην Ευελπίδων, γιατί μαθητής από το σχολείο του κρατήθηκε τέσσερα βραδιά στη ΓΑΔΑ. Πέρα από τα ηθικά επιχειρήματα που αφορούν το νεαρό της ηλικίας και τις συνθήκες κράτησής του, παραβιάστηκε διάταξη του άρθρου 12 για τα δικαιώματα του παιδιού, η οποία έχει ενσωματωθεί από πέρσι στην ελληνική νομοθεσία.
 

Δεν μπορώ να αποδείξω στο facebook πόσο φλώρος και νομοταγής είμαι, γι’αυτό δεν θα το κάνω. Ας πούμε ότι είμαι ο μέσος πολίτης, που έχει φάει δυο τρεις κλήσεις απ' την Τροχαία. Έχω έρθει άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωπη με τέσσερα περιστατικά αστυνομικής βίας μέσα σε ένα χρόνο  

- Επεισόδιο 3: Ένα μήνα μετά, η babysitter μας, Νόννη, πέρασε μια ολόκληρη μέρα στη ΓΑΔΑ, όπου προσήχθη, επειδή περπατούσε δίπλα στο σπίτι της κρατώντας ένα φρέντο καπουτσίνο κι ένα πλαστικό γαρύφαλλο. Αφέθηκε μετά από ώρες ελεύθερη, αφού προηγουμένως τους τύλιξε όλους σε μια κόλλα χαρτί, γιατί έχει μυαλό Ferrari και χιούμορ killer και ξέρει τα δικαιώματά της. Αυτό δεν την προστάτευσε από το να υποστεί τα φρικτά σεξιστικά σχόλια των αστυνομικών και να χάσει μια μέρα από τη ζωή της χωρίς κανένα λόγο.

- Επεισόδιο 4: Το ίδιο βράδυ συζητούσα με έναν μπαμπά συμμαθητή του γιου μου, ο οποίος υποστήριζε ότι δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, έτσι, χωρίς λόγο, να την πέφτει η αστυνομία στον κόσμο. Του μίλησα για το πόρισμα Αλιβιζάτου, για το παρατηρητήριο αστυνομικής βίας, για το περιστατικό της φοιτήτριας που υποχρεώθηκε από αστυνομικούς να κατεβάσει το παντελόνι της στη μέση της Πατησίων, ενώ, μάλιστα, τους είχε πει ότι φοράει σερβιέτα. Δεν τον έπεισα. Του είπα στο τέλος της συζήτησης: «Μεγάλη βούκα φάε, μην τύχει σε κάνα παιδί μας».

- Επεισόδιο 5: Μου τηλεφώνησε πριν λίγο η Ελένη, μητέρα συμμαθητή του γιου μου, που έχει και ένα μεγαλύτερο γιο, τον Άγγελο που πηγαίνει Α’ Λυκείου. Για να μου πει ότι ο γιος της και η κοπέλα του πέρασαν όλη τη χθεσινή μέρα στη ΓΑΔΑ. Τους προσήγαγαν, ενώ περπατούσαν οι δυο τους, με χειροπέδες, αλλά μετά τους συνέδεσαν με άλλους τέσσερις, για να θεωρηθούν ομάδα. Στοιβάχτηκαν με δεν ξέρω κι εγώ πόσους στο κρατητήριο, χωρίς νερό και φαγητό, η οικογένειά τους, που κόντεψε να πάει στο τρελοκομείο, ενημερώθηκε στις 7 το βράδυ. Αφέθηκαν ελεύθεροι στις 23:30, αφού τους απήγγειλαν κατηγορία για απείθεια και τίποτα άλλο, γιατί, με οδηγία της δικηγόρου τους, δεν δέχτηκαν να δώσουν δαχτυλικά αποτυπώματα.
 

Τους προσήγαγαν, ενώ περπατούσαν οι δυο τους, με χειροπέδες, αλλά μετά τους συνέδεσαν με άλλους τέσσερις, για να θεωρηθούν ομάδα  

Η Ελένη μου ζήτησε να γράψω κάτι για όλα αυτά. Κανείς δε μου έχει ζητήσει ποτέ ξανά να γράψω κάτι. Ούτε φανταζόμουν ότι θα μου συνέβαινε ποτέ. Αν υπήρχε όμως έστω και μισή πιθανότητα να συμβεί αυτό, θα ήθελα να νιώθω χαρά και να μη γράψω για τέτοιο λόγο. Είχα, επίσης, ορκιστεί ότι δε θα έγραφα τίποτα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Γιατί με πιάνει κατάθλιψη, κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή την ιστορία, και δεν μπορώ να σηκώσω άλλη θλίψη αυτή τη στιγμή. Και γιατί αυτό το θέμα δεν ξέρω από πού να το πιάσω και πού να τ' αφήσω.
Δεν ήτανε γραμμένο.

Δεν μπορώ να αποδείξω στο facebook πόσο φλώρος και νομοταγής είμαι, γι’ αυτό δεν θα το κάνω. Ας πούμε ότι είμαι ο μέσος πολίτης, που έχει φάει δυο τρεις κλήσεις απ' την Τροχαία. Έχω έρθει άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωπη με τέσσερα περιστατικά αστυνομικής βίας μέσα σε ένα χρόνο. Και υπάρχουν γύρω μου όλο και περισσότεροι άνθρωποι που έχουν να αφηγηθούν ανάλογες ιστορίες. Τις προάλλες μία γνωστή μου οικογένεια, τριών μελών, γλίτωσε το πρόστιμο, ενώ περπατούσε, γιατί ο πατέρας κρατούσε εφημερίδα που θεωρείται δεξιά.

Η Ελένη μου είπε «Να γράψεις και ότι είναι καλά παιδιά και η κοπέλα είναι αριστούχος στο τάδε δημόσιο μεγαλοσχολείο της Αθήνας. Η Ελένη και ο Αλέκος, για προσωπικούς και για επαγγελματικούς λόγους, είναι από τους πιο ελεύθερους και απροσχημάτιστους ανθρώπους που γνωρίζω. Της είπα «Ελένη, είσαι με τα καλά σου; Θα γράψω ότι δεν πρέπει να συλλαμβάνονται τα καλά παιδιά και οι καλοί μαθητές; Αυτό ήταν το επιχείρημα του Κούγια στην υπεράσπιση του Κορκονέα: ότι ο Γρηγορόπουλος ήταν κωλόπαιδο. Τα παιδιά δικαιούνται, οι άνθρωποι δικαιούνται, να μην συλλαμβάνονται και να μην προσάγονται χωρίς λόγο, επειδή είναι άνθρωποι και επειδή είναι παιδιά. Όχι επειδή δεν είναι κωλάνθρωποι και δεν είναι κωλόπαιδα».

Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες πόσο υβριστικό είναι να λέμε ότι έχουμε χούντα. Συμφωνώ κι εγώ. Είναι και υβριστικό, είναι και ηλίθιο. Γιατί φτηναίνει τη δημοκρατία να το χρησιμοποιείς αυτό ως επιχείρημα για όσα συμβαίνουν. Και γιατί το σημαντικότερο και ακαταμάχητο -λόγω της πληθώρας των τεκμηρίων- επιχείρημα είναι ότι η μεγαλύτερη αδυναμία της δημοκρατίας είναι τα αίσχη που επιτρέπει να συμβαίνουν στο πλαίσιό της, στο όνομά της και με το brand name της.

Το κείμενο έγραψε η Dora Kountoura


Διαβάστε επίσης:
Καταπέλτης το πόρισμα για την αστυνομική βία
Πανδημία: Η Αστυνομία έκανε ταξικές και φυλετικές διακρίσεις
Θεσσαλονίκη: Για μια ανήλικη, η βόλτα στο βουνό κατέληξε σε προσαγωγή

εμφάνιση σχολίων