Κλούνεϊ: Η μεγαλύτερη Α' ΠΡΟΣΩΠΟ πανδημία της Αμερικής είναι ο ρατσισμός

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Λοιπόν τι κάνουμε τώρα; Μήπως είναι 1992; Μήπως μόλις ακούσαμε από μια επιτροπή να μας λέει ότι οι λευκοί αστυνομικοί, που παρακολουθήσαμε σε βίντεο εκατοντάδες φορές, να χτυπούν τον Ρόντνεϊ Κινγκ δεν ήταν ένοχοι για τα προφανή εγκλήματά τους; Είναι μήπως 2014, όταν ο Έρικ Γκάρνερ εκτελέστηκε επειδή πωλούσε τσιγάρα, από έναν λευκό αστυνομικό που τον στραγγάλισε ενώ εμείς παρακολουθούσαμε σε βίντεο;

Τα λόγια του «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μας. Πόσες φορές έχουμε δει έγχρωμους ανθρώπους να σκοτώνονται από την αστυνομία; Ταμίρ Ράις, Φιλάντο Καστίλ, Λάγκουαν ΜακΝτόναλντ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε. Το είδαμε, καθώς εκείνος έπαιρνε την τελευταία του ανάσα στα χέρια τεσσάρων αστυνομικών.

Τώρα βλέπουμε μια άλλη προκλητική αντίδραση στη συστηματική σκληρή μεταχείριση ενός μέρους των συμπολιτών μας, όπως το 1968, το 1992 και το 2014. Δεν γνωρίζουμε πότε θα υποχωρήσουν αυτές οι διαμαρτυρίες. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να μην σκοτωθεί κανένας άλλος. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι πολύ λίγα θα αλλάξουν.
 

«Χρειαζόμαστε νομοθέτες και πολιτικούς που να αντιπροσωπεύουν την δικαιοσύνη για όλους εξίσου. Όχι, ηγέτες που προκάλεσαν μίσος και βία -λες και το να πυροβολείς διαδηλωτές που λεηλατούν μπορεί να σημαίνει κάτι λιγότερο από ένα φυλετικό ξέσπασμα»  

Καθώς οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε, θυμάμαι να ακούω τη Σάρα Κόνιγκ, η οποία πέρασε ένα χρόνο καλύπτοντας δίκες σε ένα δικαστήριο του Κλίβελαντ, και συνοψίζω την εμπειρία της. Μας δίνει έναν χάρτη να πορευτούμε καθώς αισθανόμαστε αβοήθητοι:

«Ας αποδεχτούμε όλοι ότι κάτι πάει στραβά. Ας κάνουμε αυτή την υπόθεση. Όλοι έχουμε ακούσει τα στατιστικά στοιχεία – ότι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες φυλακίζουμε ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού μας από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Είμαστε το νούμερο ένα. Οι αριθμοί είναι καλά τεκμηριωμένοι, άγριοι και πρωτοφανείς στην ιστορία μας. Επίσης καλά τεκμηριωμένη είναι και η ανισότητα. Κάθε ένωση στον κορμό του συστήματος της ποινικής δικαιοσύνης μας, είναι «καλά λαδωμένη» από φυλετικές διακρίσεις. Σε σύγκριση με τους λευκούς που έχουν διαπράξει το ίδιο έγκλημα και που έχουν παρόμοια εγκληματική ιστορία, οι μαύροι και άλλοι έγχρωμοι συλλαμβάνονται συχνότερα. Χρεώνονται αυστηρότερες ποινές, δίνουν υψηλότερες εγγυήσεις, τους προσφέρονται χειρότερες εναλλακτικές στις ποινές. Τους επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές φυλάκισης και η αναστολή τους καταργείται πιο συχνά Αυτοί οι αριθμοί δεν αιωρούνται στον αέρα. Είναι πραγματικοί σε όλη τη χώρα».

Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αυτά είναι αλήθεια. Ο θυμός και η απογοήτευση που βλέπουμε για άλλη μια φορά στους δρόμους είναι απλώς μια υπενθύμιση του πόσο λίγο έχουμε μεγαλώσει/εξελιχθεί ως χώρα από την αρχική μας αμαρτία, αυτήν της δουλείας. Το γεγονός ότι δεν αγοράζουμε και δεν πουλάμε στην πραγματικότητα άλλα ανθρώπινα όντα πια, δεν είναι ένα μετάλλιο τιμής. Χρειαζόμαστε συστημική αλλαγή στην επιβολή του νόμου και στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης.

Χρειαζόμαστε νομοθέτες και πολιτικούς που να αντιπροσωπεύουν την δικαιοσύνη για όλους εξίσου. Όχι, ηγέτες που προκάλεσαν μίσος και βία -λες και το να πυροβολείς διαδηλωτές που λεηλατούν μπορεί να σημαίνει κάτι λιγότερο από ένα φυλετικό ξέσπασμα.

Αυτή είναι η πανδημία μας. Μολύνει όλους μας και 400 χρόνια τώρα δεν έχουμε βρει ακόμη το εμβόλιο. Φαίνεται ότι σταματήσαμε να ψάχνουμε για αυτό και προσπαθούμε απλώς να θεραπεύσουμε την πληγή σε ατομική βάση. Και σίγουρα δεν το έχουμε κάνει πολύ καλά.

Έτσι αυτήν την εβδομάδα, καθώς αναρωτιόμαστε τι χρειάζεται να γίνει για να διορθώσουμε αυτά τα φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα, απλώς θυμηθείτε ότι εμείς δημιουργήσαμε αυτά τα ζητήματα, άρα μπορούμε να τα διορθώσουμε. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος σε αυτήν τη χώρα, ο οποίος μπορεί να φέρει μία αλλαγή που θα έχει διάρκεια: Η ψήφος».


Διαβάστε επίσης: 
Donald is a Tramp 
Ο Δυτικός πολιτισμός μεταξύ George Floyd και Space X 
Δικαίωμα στο πλιάτσικο 

εμφάνιση σχολίων