Ιονέσκο: Γιατί να Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μην αγαπιόμαστε

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Αν οι άνθρωποι δεν είχαν θελήσει να καταστραφούν, θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν όλα. Δεν θα υπήρχε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν θα υπήρχαν γενοκτονίες. Γιατί δεν αγαπάμε αλλήλους; ρωτούσε με προφανή αφέλεια ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Γιατί να μην αγαπιόμαστε ή τουλάχιστον γιατί δεν αδιαφορούμε ο ένας για το άλλο; Έχει διαρκέσει πολύ η ανθρώπινη περιπέτεια, μου έλεγε ένας φίλος, δυστυχής για τη δυστυχία των ανθρώπων· πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτήν.»

«Πράγματι, η ανθρωπότητα θέλει να αυτοκτονήσει, αλλά δεν το θέλει πραγματικά, μόνο κατά το ήμισυ· αυτό εξηγεί τους πολέμους, τους βομβαρδισμούς, τις διώξεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Θέλει και δεν θέλει. Ξέρουμε, όμως όλοι μας πως έχουμε ό,τι χρειάζεται για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Αυτό θα γίνει από λάθος, ένα λάθος γεμάτο νόημα, από μια παράλειψη ή σε μια στιγμή συλλογικής απελπισίας»

«Καμιά κοινωνία δεν κατάφερε να καταργήσει την μελαγχολία μας, κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να μας λευτερώσει από την οδύνη της ζωής, τον φόβο μας μπροστά στον θάνατο, την δίψα μας για την Τελειότητα. Πώς να αποδείξεις ένα νόημα και μια «τάξη» εκεί που δεν βλέπεις κανένα; Στα έργα μου προσπάθησα να εξωτερικέψω το άγχος των χαρακτήρων μου γι’ αυτό το κενό μέσα από αντικείμενα(…) Να παραστήσω ορατά και συγκεκριμένα τον φόβο, τη μετάνοια, τις τύψεις, την αποξένωση…»

«Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι αντι-θρησκείες, οι φιλοσοφικές διδασκαλίες δεν προσέφεραν, φαίνεται, παρά προσχήματα στη βία. Η βία υπερβαίνει πάντα το σκοπό της. Έτσι, μετά την ανατροπή κάποιου καθεστώτος, έρχεται η βία να συνεχίσει το έργο της, κρίνοντας και αποκεφαλίζοντας. Φοβόμαστε την εκδίκηση των ηττημένων. Απεχθανόμαστε εξίσου νικητές και  νικημένους.»


Τα αποσπάσματα προέρχονται από τη συλλογή δοκιμίων Ionesco, Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου (εκδ. Ροές, 2007, μετάφραση: Μίρκα Σκάρα, επιμέλεια: Ε. Κ. Γαζής – Γ. Ξενάριος, επιλογή κειμένων - πρόλογος: Αλέξανδρος Βέλιος). Ο Ευγένιος Ιονέσκο (26 Νοεμβρίου 1909 - 28 Μαρτίου 1994): ήταν γάλλος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στα Σλάτινα της Ρουμανίας το 1912, όπου άρχισε και τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία, δημοσιεύοντας στίχους (1931). Το 1938 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, στην πατρίδα της μητέρας του (όπου έζησε μέχρι το τέλος) και ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Τα θεατρικά του έργα διαδέχονταω το ένα το άλλο σε μία μεγάλη αφθονία και ποικιλία θεμάτων, που πολλές φορές ξαφνιάζουν τους θεατές με τις καινοτομίες τους: "Φανερή υποταγή" (1950), "Το μάθημα" (1951), "Το μέλλον βρίσκεται στα αβγά ή χρειάζονται όλα για να κάνεις έναν κόσμο" (1951), "Καρέκλες" (1952, φάρσα), "Θύματα του καθήκοντος" (1952), "Αμεδαίος" ή "Πώς να τον ξεφορτωθείς" (1954, κωμωδία), "Νέος ενοικιαστής" (1955), "Ο χαμαιλέων του βοσκού" (1956), "Φονιάς χωρίς μισθό" (1958), "Ρινόκερο" (1959), "Ο βασιλιάς πεθαίνει" (1961), "Πεζός στον αέρα" (1963), "Η πείνα και η δίψα" (1966) και το τελευταίο του έργο το "Παιχνίδι της σφαγής". Τα έργα του Ιονέσκο έχουν συνήθως μικρή διάρκεια και σημείωσαν παγκόσμια επιτυχία. Ο Ιονέσκο ήταν ο πιο αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του λεγόμενου "θεάτρου του παράλογου" και δημιουργός του "θεάτρου της αποσύνθεσης". Έγραψε επίσης νουβέλες και δοκίμια και το 1970 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Πέθανε το 1994.


Διαβάστε επίσης:
Ιονέσκο: Η αλαζονεία
Ιονέσκο: «Λογική, η τρέλα των δυνατών»

εμφάνιση σχολίων