Οι πιο αγαπημένες ταινίες της στήλης από τη φετινή χρονιά
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
23 Δεκεμβρίου 2015
Άσχετα με το ποιος έκοψε τον μεγαλύτερο αριθμό εισιτηρίων, ή ποιος προκάλεσε τα περισσότερα κολακευτικά σχόλια, αναπάντεχος (;) νικητής των καλών εντυπώσεων της χρονιάς ήταν μια γαλλοβελγική μουσική, δραματική κομεντί, φτιαγμένη για να αρέσει σε όλον τον κόσμο και αυτό ακριβώς έκανε.
Η Οικογένεια Μπελιέ, του Ερίκ Λαρτιγκό, έπεσε από το πουθενά, για να επιβεβαιώσει πως χρειάζονται τελικά μονάχα τα πιο απλά υλικά, για να πιάσεις τον παλμό και του πιο αδιάφορου θεατή. Αυτού που πιθανόν να πάει μία φορά τον χρόνο σινεμά (στατιστικά, αυτό συμβαίνει). Αν μάλιστα δεν είχε βγει τόσο αργά, στις αρχές του καλοκαιριού, το σίγουρο είναι ότι θα είχε θριαμβεύσει και εισπρακτικά (χωρίς να έχει πάει άσχημα).
Οι επόμενες ταινίες τις οποίες αγάπησε η στήλη βγήκαν από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2015. Η σειρά είναι όπως πάντα αλφαβητική:
Ο Αστακός (The Lobster), του Γιώργου Λάνθιμου. Γιατί το δίδυμο Λάνθιμος και Φιλίππου (σενάριο), με άλλη μια διεισδυτική και τραγικά χιουμοριστική αλληγορία για τις ανθρώπινες συμβάσεις, συνενώνει την υπαρξιακή αγωνία με την κωμωδία του παραλόγου των ανθρώπινων σχέσεων (ερωτικών ή μη).
Carol, του Τοντ Χέινς. Γιατί τα σπουδαιότερα δραματικά, ερωτικά κομψοτεχνήματα στην ιστορία του σινεμά δεν έχουν να κάνουν με το φύλο των πρωταγωνιστών τους. Ο έρωτας είναι από τη φύση του τυφλός, αταξικός, παιγνιώδης και ανικανοποίητος.
Ο Γιος του Σαούλ (Saul Fia), του Λάζλο Νέμες. Γιατί ακόμη και στην κόλαση, μπορείς να επιλέξεις να παραμείνεις άνθρωπος. Η μεγαλύτερη (και εικαστικά) κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς έρχεται από τη σιδερόφραχτη (για τους πρόσφυγες) και δολοφονικά φοβική (για τους Ρομά της) Ουγγαρία.
Dheepan: Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα, του Ζακ Οντιάρ. Γιατί όταν όλοι μας πλέον μπορεί να χάσουμε τα πάντα, από τη μια στιγμή στην άλλη, το χέρι του διπλανού μας θα είναι το μοναδικό μας στήριγμα.
Έμφυτο Ελάττωμα (Inherent Vice), του Πολ Τόμας Άντερσον. Γιατί ο Π.Τ. Άντερσον αγαπάει τα '70s, τον Τόμας Πίντσον, τον Γιόακιν Φίνιξ κι ό,τι αγαπάει, ξέρει να το κάνει δικό του. Έτσι απλά, αλλά ποτέ απλοϊκά.
Ο Ηλίθιος (Durak), του Γιούρι Μπίκοφ. Γιατί σε έναν σύγχρονο και απάνθρωπο κόσμο, όπου όλοι θα έπρεπε να ουρλιάζουν από την πείνα τους για δικαιοσύνη, η σιωπή είναι συνενοχή.
Λεβιάθαν (Leviaathan), του Αντρέι Βγιάνγκιντσεφ. Γιατί το τέρας της εξουσίας έχει τα πρόσωπα των θεσμών, που φροντίζουν για το καλό σου επιλέγοντας για σένα, χωρίς εσένα.
Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής (Mad Max: Fury Road), του Τζορτζ Μίλερ. Γιατί ο νέος είναι ωραίος (Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει), αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Γιατί μετά την επιστροφή του Μαξ ύστερα από απουσία τριών δεκαετιών, η περιπέτεια φαντασίας δεν θα είναι ποτέ η ίδια.
Το Μικρό Νησί (La Isla Minima), του Αλμπέτρο Ροντρίγκες. Γιατί του το χρωστάω. Τον Αύγουστο, στον απολογισμό της σεζόν, είχα επιλέξει την επίσης ισπανική Όμορφη Νιότη στη θέση του. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το αστυνομικό θρίλερ, για να μιλήσεις πολιτικά, χωρίς να γίνεσαι βαρετός ή διδακτικός, ή και τα δύο. Γιατί το πρόσωπο του φασισμού είναι αποκρουστικό και αποτρόπαιο.
Ο Νόμος της Αγοράς (Le Loi du Marche), του Στεφάν Μπριζέ. Γιατί ο νόμος της ζούγκλας ωχριά σε σύγκριση μαζί του. Στη ζούγκλα, κανείς δεν σε τρώει από απληστία.
Τα Mυαλά που Κουβαλάς (Inside Out), του Πιτ Ντόκτερ. Γιατί η Pixar είναι απλά η αντιπρόσωπος της πρωτοπορίας στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά και γιατί, κάποιες στιγμές, τα έχουμε όλοι μας πάρει στο κρανίο.
Καλή Χρονιά! Μέσα και έξω από τα σινεμά, που, κακά τα ψέματα, χρειάζονται τη βοήθειά μας για να επιβιώσουν.
εμφάνιση σχολίων