To Occupy για ΚΟΣΜΟΣ τις φυλακές

ΚΟΣΜΟΣ
Η Cecily McMillan είναι ακτιβίστρια που συμμετείχε ενεργά στο κίνημα Occupy Wall Street και τώρα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των φυλακισμένων στις ΗΠΑ. Τον Μάρτιο του 2012 συνελήφθη καθώς διαδηλωτές προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το Zuccotti Park στο Μανχάταν. Καταδικάστηκε για επίθεση σε αστυνομικό και της επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 90 ημερών. Αφέθηκε ελεύθερη ύστερα από 58 ημέρες στις φυλακές του Rikers Island. Η Lucy Parks είναι επίσης ακτιβίστρια του Occupy Wall Street και υπήρξε συντονίστρια στην ομάδα υποστήριξης «Δικαιοσύνη για τη Cecily». Ο Μάνος Τσίζεκ είναι Έλληνας ακτιβιστής, σκηνοθέτης, ανεξάρτητος παραγωγός, και συχνά docer. Πρόσφατα πήρε συνέντευξη από τη Σέσιλι και τη Λούσι για το ROAR και συζήτησε μαζί τους για το Occupy, την εμπειρία της Σέσιλι στη φυλακή ως ακτιβίστρια, και για αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων των φυλακισμένων στις ΗΠΑ.


- Πώς βλέπετε την επέκταση του Occupy στο πλαίσιο του αγώνα για τα δικαιώματα των φυλακισμένων και τον συνδυασμό αυτών των δύο κινημάτων;
Σέσιλι: Πιστεύω ότι το κίνημα Occupy βοήθησε να ανοίξουμε έναν διάλογο. Όποτε συζητάμε για την εταιρειοκρατία, για τον έλεγχο της δημοκρατίας από τις συντεχνίες, την ανυπαρξία μεσαίας τάξης, τη βύθιση της εργατικής τάξης στο κατώτατο κοινωνικό στρώμα, αυτό είναι το κίνημα του Occupy. Και όταν παρατηρείς τα ίδια φαινόμενα και στο κίνημα για τη δικαιοσύνη στις φυλακές, τότε από το θέμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ρατσισμό πηγαίνεις σε έναν διάλογο για τις τάξεις.
Λούσι: Πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να συνδέουμε τις συζητήσεις για τον ρατσισμό και τις κοινωνικές τάξεις γιατί είναι δύο αλληλένδετες καταστάσεις. Ο ρατσισμός συνδέεται με την πολιτική των κοινωνικών τάξεων και τη φτώχεια. Αυτή η σύνδεση είναι ένας τρόπος για να σιγουρέψουμε ότι το φταίξιμο θα αποδοθεί εκεί που πρέπει, κι αυτό είναι η εταιρειοκρατία.
Σέσιλι: Το κίνημα για τη δικαιοσύνη στις φυλακές είναι επίσης ένα δυνατό κομμάτι της έννοιας του «Είμαστε το 99%», το οποίο ουσιαστικά είναι αυτό που θέλουμε για να χτίσουμε ένα κοινωνικό κίνημα. Για να μπορέσει όμως αυτό το κίνημα να προχωρήσει στη χώρα μας και να φέρει πραγματικές αλλαγές, χρειάζεται να έχει πρόσβαση σε πολλαπλά πεδία. Υπερασπίζομαι την άποψη ότι από τη στιγμή που περπατάς στον δρόμο, από τη στιγμή που μπαίνεις στη φυλακή, μέχρι τη στιγμή που πηγαίνεις στο δικαστήριο, πρέπει εσύ ως ακτιβιστής να μείνεις πιστός στις πεποιθήσεις σου και να μην ομολογήσεις. Λιγότερες από το 5% των υποθέσεων που αφορούν κακούργημα δικάζονται. Όταν πήγα στο Rikers Island, ήμουν η μόνη, απ' όσο έμαθα, που είχα περάσει από δίκη. Κι αφού έχουμε το προνόμιο να δικαστούμε και να εκθέσουμε το σύστημα της δικαιοσύνης, παίρνουμε και ένα μεγάλο μάθημα: αν διαλέγεις να παραιτηθείς από το προνόμιο της κουλτούρας σου, αν επιλέγεις να μην αγωνιστείς για να ανήκεις στο 1%, τότε θα σταθείς στο πλευρό των έγχρωμων, των φτωχών και των περιθωριοποιημένων και θα σου συμπεριφερθούν ως τέτοιο. Το προνόμιο της κουλτούρας σου, του λευκού χρώματός σου, της τάξης σου, θα σου αφαιρεθούν και δεν θα σε γλιτώσουν από τη φυλακή. Παρ' όλα αυτά, εσύ μπορείς να εκθέσεις το δικαστικό σύστημα γι' αυτό που είναι: άλλο ένα χέρι της εταιρειοκρατίας. Πρέπει να υπερασπιστείς τις αξίες σου, τις δεσμεύσεις σου, και σαν οργανωτής να δικαστείς και ίσως να φυλακιστείς.


- Ποιο θα ήταν το ιδεώδες σωφρονιστικό σύστημα κατά τη γνώμη σας;
Σέσιλι: Κανένα σωφρονιστικό σύστημα.
Λούσι: Ακριβώς, τουλάχιστον αυτό που θα ήθελα εγώ είναι τελικά να μην υπάρχουν φυλακές. Πιστεύω βέβαια ότι είναι μια αργή διαδικασία ώσπου να βρεθείς εκεί. Πάντως για να φτιάξεις μια καλύτερη κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίσεις τα τεράστια ταξικά προβλήματα. Επίσης θα ήθελα να διευρυνθεί το πεδίο της δικαιοσύνης, δηλαδή όταν κάποιος κάνει μια κλοπή, το συμβάν να αντιμετωπίζεται σαν ζημιά για την κοινότητα και αυτό που θα πρέπει να κάνει ο κλέφτης είναι να δουλέψει για να ξεπληρώσει το θύμα. Με αυτό τον τρόπο χτίζεις μια καλύτερη κοινωνία, γιατί σκοπεύεις στην ανάπτυξη και όχι στην τιμωρία.
Σέσιλι: Για να είμαι ειλικρινής, όσο εξέτια την ποινή μου διαπίστωσα ότι εγώ είχα διαπράξει το μεγαλύτερο και πιο βίαιο αδίκημα από τις υπόλοιπες κρατούμενες. Για παράδειγμα, κάποιες βρίσκονταν στη φυλακή επειδή πούλαγαν το σώμα τους για να ζήσουν αυτές και οι οικογένειές τους, κάποιες είχαν κλέψει για τον ίδιο λόγο, κάποιες άλλες ήταν εθισμένες και άλλες είχαν διανοητικά προβλήματα. Όλα αυτά δεν είναι εγκλήματα κατά τη γνώμη μου, είναι υποπροϊόντα της κοινωνίας μας, που αντανακλούν τη βιαιότητα της φτώχειας και της απομόνωσης που, στην πραγματικότητα, δεν άφησαν σε αυτές τις γυναίκες το περιθώριο να πράξουν διαφορετικά.
Λούσι: Αυτά δεν είναι εγκλήματα, είναι τρόποι επιβίωσης.
Σέσιλι: Στην ουσία, αυτό που θα ήθελα να δω είναι η αντικατάσταση του συστήματος των φυλακών με ένα σύστημα επανένταξης στην κοινωνία. Πιστεύω ότι όταν κάποιος διαπράττει ένα αδίκημα είναι διότι η κοινωνία, για κάποιους λόγους, δεν είναι λειτουργική γι' αυτόν, ή αυτός δεν μπορεί να βρει τη θέση του μέσα στην κοινωνία -δεν του δόθηκε η ευκαιρία να πάρει μέρος σ' αυτή την κοινωνία. Χρειάζεται να πούμε γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρντ που έχει θέσει η κοινωνία; Χρειάζεται να αλλάξουμε αυτά τα στάνταρ; Χρειάζεται να επιτρέψουμε την πρόσβαση στις πηγές σε περισσότερους; Μήπως αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται θεραπεία; Μήπως χρειάζονται τροφή; Μήπως χρειάζονται στέγη; Δεν έχει νόημα να συζητάμε με τους ανθρώπους που διέπραξαν το αδίκημα για το αδίκημα που διέπραξαν. Απλώς κάποτε ήσουν άνθρωπος και τώρα είσαι ένας αριθμός -και οι αριθμοί δεν έχουν άποψη ή αξία.
Λούσι: Βασικά λοιπόν, για να συνοψίσουμε, δεν θέλουμε φυλακές. Θέλουμε όλοι να έχουν τροφή, στέγη, ρούχα, φροντίδα, στον βαθμό που αξίζουμε ως ανθρώπινα πλάσματα.
Σέσιλι: Και αυτό η χώρα μας μπορεί να το αντέξει οικονομικά. Ξοδεύουμε περισσότερα λεφτά για να φιλοξενήσουμε έναν φυλακισμένο απ' ό,τι για να στείλουμε ένα παιδί σε δημόσιο σχολείο. Πληρώνουμε για να εντάσσουμε ανθρώπους σε ένα αναποτελεσματικό σύστημα, το οποίο τους στέλνει πάλι στο έγκλημα. Αυτή η πρακτική δεν ωφελεί κανέναν. Είναι τρελό. Είμαστε στον 21ο αιώνα.


- Η ισότιμη πρόσβαση στις πηγές φαίνεται να είναι μέρος της λύσης, αλλά την ίδια στιγμή έχουμε το σύστημα των ιδιωτικών φυλακών, που είναι κομμάτι της εταιρειοκρατίας, άρα θα πρέπει να κάνουμε κάτι και γι' αυτό.
Σέσιλι: Θα ξεκινήσουμε με τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στις φυλακές, αναπτύσσοντας διαπολιτισμικούς, διαφυλετικούς, διαταξικούς συνδέσμους, αναπτύσσοντας έναν κοινό διάλογο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά -ανεξάρτητα με το πού βρίσκεται, αξίζει να του φέρονται σαν άνθρωπο. Και αυτό που επιδιώκουμε, θα επέλθει αν το κίνημα για τη δικαιοσύνη στις φυλακές ενωθεί με το κίνημα για τα φοιτητικά δάνεια και με το κίνημα για τα δικαιώματα των μεταναστών. Μιλάμε δηλαδή για ένα κοινωνικό κίνημα.
Λούσι: Πρόκειται για κάτι αρκετά μεγάλο.
Σέσιλι: Έρχεται, βράζει. Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι με τον τρόπο που τους φέρονται και ανταποκρίνονται λέγοντας «Όχι άλλο, δεν θα περιμένουμε άλλο, δεν θα σκύψουμε άλλο το κεφάλι, δεν θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των αδελφών μας». Το καθήκον που έχουμε ως Αμερικανοί πολίτες καθώς η χώρα μας τρομοκρατεί, βιάζει, βλάπτει, απειλεί και εκμεταλλεύεται τόσες άλλες χώρες παγκοσμίως, είναι να ξεκινήσουμε εδώ ένα δυνατό κοινωνικό κίνημα βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα και στον διάλογο με τις κοινωνικές τάξεις. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα δούμε μαζικές εξεγέρσεις παγκοσμίως, για να ιδρύσουμε μια νέα τάξη πραγμάτων που θα στοχεύει στην οργάνωση των ανθρώπων για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους.


Διαβάστε επίσης: 
VIDEO: Η αλήθεια για την κλινική Κορυδαλλού 
25 Μαΐου

εμφάνιση σχολίων