Το Ντιτρόιτ του ΚΟΣΜΟΣ 1 δολαρίου

ΚΟΣΜΟΣ Πατήστε στις φωτό για να τις δείτε σε μεγάλη διάσταση

Μέχρι το 2005, το Ντιτρόιτ ήταν η 11η μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ, με πληθυσμό 886.000 κατοίκους. Κάποτε ήταν επίσης η 4η πλουσιότερη πόλη των ΗΠΑ, αλλά με την κατάρρευση της αυτοκινητοβιομηχανίας πτώχευσε και άρχισε να μαραζώνει ταχύτατα. Η πόλη υπέβαλε αίτηση πτώχευσης τελικά τον Ιούλιο του 2013. Δεν κατέρρευσε για τα καλά όταν ήρθε το τραπεζικό μπαμ το 2008, ούτε όταν άρχισαν οι εξώσεις από τα σπίτια αλλά όταν έφυγαν τελικά οι άνθρωποι. Δεν υπήρχαν δουλειές αλλά δεν υπήρχαν ούτε δημοτικά τέλη ή φόροι πλέον, ώστε να συντηρηθεί το σύστημα.

Η techno μουσική αντηχεί πάνω από απέραντες αστικές εκτάσεις παρακμής, με την ανάμνηση της αμερικανικής Ford - ιστορίες που λένε οι μεγαλύτεροι για καλοπληρωμένες δουλειές, επιδόματα διακοπών και κομπόδεμα σπουδών για τα παιδιά τους. Κλειστά εργοστάσια, κλειδωμένα σπίτια, παρατημένες γειτονιές.

Αλλά όσα σπίτια και να πήραν οι τράπεζες, όταν βρίσκονται σε μια πόλη-φάντασμα και δεν κατοικούνται από κανέναν, αυτά δεν έχουν αξία. 

Οι άνθρωποι είναι το σημαντικό «νόμισμα» της κοινωνίας - παραλληλισμός για φτύσιμο, αλλά πώς αλλιώς να το θέσεις για να καταλαβαίνει και το 1 τα εκατό, ρε φίλε;

Τελικά όλα έδειχναν ότι έπρεπε αυτό το φάντασμα να δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό του, δηλαδή στους κατοίκους του: το 2012 ανακοινώθηκε ότι μπορούν να αποκτήσουν ακίνητα με ελάχιστα χρήματα. Πρώην ιδιοκτήτες ή καταληψίες μπορούσαν να αποκτήσουν σπίτι σε τιμές δημοπρασίας που ξεκινούσαν από 1 δολάριο, χωρίς φορολογία. Μοναδικός όρος για Τα Σπίτια του 1 Δολαρίου ήταν να πληρώνουν τα δημοτικά τέλη επί 2 χρόνια. Σήμερα, στην ιστοσελίδα Building Detroit μπαίνουν σε δημοπρασία τα σπίτια της περιοχής σε τιμές που δεν αγοράζει κανείς ούτε τροχόσπιτο, με την προειδοποίηση όμως πως αν οι ιδιοκτήτες δεν ανακαινίσουν το κτίσμα μέσα σε έξι μήνες, θα το χάσουν.

Το πιο χρήσιμο όμως που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι η εναλλακτική επιχειρηματικότητα που βρίσκει τρόπους να ανθίζει μέσα από το τσιμέντο της «Motown». Πολλά συνεργατικά εγχειρήματα αναπτύσσονται ανεμπόδιστα, χωρίς γραφειοκρατίες: κολεκτίβες της γειτονιάς καταλαμβάνουν τον χώρο ή αγοράζουν όλοι μαζί σπίτια, δημιουργούν μικρές επιχειρήσεις, φτιάχνουν φάρμες, λειτουργούν μικρά καφέ, καλλιεργούν λαχανόκηπους και πουλούν τα προϊόντα τους στον δρόμο.

Όλα αναπτύσσονται στα όρια της νομιμότητας αφού οι πολεοδομικοί έλεγχοι είναι ανύπαρκτοι, μιας και οι υπηρεσίες των δήμων έχουν καταρρεύσει.

Απ' άκρη σ' άκρη, ο δημόσιος χώρος χρησιμοποιείται κατά βούληση. Ο δρόμος, τα χωράφια, τα κτίρια. Τα σπίτια, αν και τα περισσότερα σε κακή κατάσταση, στεγάζουν ανθρώπους, πρότζεκτ, ιδέες, αλληλεγγύη, ανταλλαγές.

Η αστική γεωργία επαναπροσδιορίζεται. Η νέα νομοθεσία λέει πως οι αστικές καλλιέργειες μπορούν να πωλούνται σε μικρά περίπτερα στη γη των νεο-αγροτών και χαρακτηριστικά παραδείγματα της αστικής καλλιέργειας του Ντιτρόιτ είναι φάρμες όπως η D-Town Farm.

Για να καλύψουν τις ανάγκες των εγχειρημάτων τους σε εξοπλισμό παίρνουν χρηματοδότηση μέσω crowdfunding (Crowdfunding in Detroit). Η τέχνη έρχεται να σχολιάσει την αναδυόμενη πραγματικότητα του Ντιτρόιτ σε διεθνές επίπεδο: ένα πάρκινγκ δίπλα στη δημόσια βιβλιοθήκη γίνεται γκαλερί με 20 διεθνείς καλλιτέχνες. Τα δωρεάν σεμινάρια είναι πάσης φύσεως: από ενημέρωση σχετικά με την ασφάλιση των ανέργων στον τοπικό ΟΑΕΔ μέχρι γιόγκα στον ζωολογικό κήπο. Δεν λείπουν και τα αλληλέγγυα, που τα γνωρίζουμε κι εμείς τόσο καλά όσο κι εκείνοι - προκειμένου να μαζευτεί φαγητό, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης για όσους έχουν προβλήματα υγείας.

Το παράδοξο της καπιταλιστικής κοινωνίας απλώνεται σε όλο του το μεγαλείο στο Ντιτρόιτ. Τα κινήματα της γειτονιάς και η αυτοδιαχείρηση τροφοδοτούν τη θέληση για την αναγέννηση: νέοι τρόποι σκέψης, συνεργασία και ευελιξία ισορροπούν πάνω σε ξεφτισμένους νόμους που αδυνατούν να ισχύσουν, την ώρα που μια κοινωνία ξαναχτίζεται από την αρχή, με νέους όρους, ήθη και υλικά.

εμφάνιση σχολίων