Το καλοκαίρι με Α' ΠΡΟΣΩΠΟ συμπαθεί

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κατέβηκα μερικά σκαλιά για να φτάσω στις ρίζες των βράχων. Δεν υπάρχει παραλία με άμμο ή βότσαλο. Μπαίνεις κατευθείαν στα βαθιά από μία σκαλίτσα, σαν αυτή που έχουν οι πισίνες. Παιδιά, δεν μπορώ ν' αποφασίσω τι μου αρέσει περισσότερο: η πέτρα, το νερό, το σκληρό φως ή οι υπόγειοι μηχανισμοί του Ιούλη, που δουλεύουν υπέρ του ελάχιστου εαυτού του καθένα από εμάς; Δεν ξέρω.

Τι βράχια. Και κάτι σπίτια ίδια με τον τόπο. Με μπαλκόνια προς την Τήνο και τη Μύκονο και ανθρώπους που μένουν ακίνητοι τ' απογεύματα. Στάζει το καρπούζι πάνω σε μια παλιά φορμάικα. Δε διώχνει κανείς την παραμικρή μύγα.

Αυτή τη θάλασσα, την κρύα και μπλε, την αγάπησα. Ήταν σαν να γλίστρησα, χωρίς δεύτερη σκέψη, από μια χαζή κορυφή σε κάτι που θυμίζει δικαιοσύνη. Είμαι πια σίγουρη ότι το καλοκαίρι με συμπαθεί. Κι εγώ, κάθε χρόνο, δίπλα από την άνω και κάτω τελεία τού προσθέτω κι άλλα στιγματάκια.

Καλοκαίρι, άνω και κάτω τελεία: φως στο ίδιο ύψος με τους ανθρώπους, όλα τα είδη μπλε, ακόμη και το ανοιχτότερο από το κουτί με τους μαρκαδόρους, απαλό δέρμα, κοινωνικοί άνθρωποι μέσα στο νερό, καφές με κάρδαμο, ντομάτα-σκέτο φρούτο, καρπούζι, φωτοβολταϊκά πρόσωπα το βράδυ σε δρόμους, μπαλκόνια, κρεβάτια, κοντά ή μακριά, εφικτά όλα όμως, δύση χωρίς την έννοια του τέλους, η Τζένη Βάνου, το παγωτό-ξυλάκι, τα ψυγεία στα περίπτερα, η σκιά το μεσημέρι, Χατζιδάκις,ο Σαββόπουλος όπως προφέρει τις λέξεις «θάλασσα» και «μικρή», κάποιος, ο φόβος, τα ανενημέρωτα τζιτζίκια, η Αλίκη στην Αντίπαρο, η μνήμη που παίρνει μπρος κάθε φορά που (κατά λάθος) καταπίνεις θάλασσα, τα Δελφίνια, στο Κάτεργο της Φολεγάνδρου χωρίς νερό, χωρίς σκιά -μέχρι τότε δεν ήξερα ότι μαυρίζουν και τα χείλη-, μια απόφαση, ένα μαύρο χι στις μαλακίες, δεν ξέρω τι άλλο, σίγουρα όμως και κάτι άλλο. Πάντα κάτι άλλο.

Είχε κύμα εκείνη την ημέρα στ' Αστέρια. Όλος ο κόσμος εκεί λέει τα «καράβια» «βαπόρια» με απόλυτη φυσικότητα. Έκανα μια μεγάλη βουτιά και βγήκα. Δεν είχα τίποτα μαζί μου. Ούτε τσάντα, ούτε τίποτα. Μόνο με το μαγιό. Μετά το συνειδητοποίησα.

Έτσι ανέβηκα τα σκαλιά για πάνω. Ανάγκη για αποδέσμευση.


Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν


Διαβάστε επίσης:
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: Πάει και το φεγγάρι
Nα πέφτουμε προς τα πάνω
Κατεστημένη τάξη 
 

εμφάνιση σχολίων