Μια ιστορία κακοποίησης ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ και ανεπάρκειας

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Μια ιστορία κακοποίησης και ανεπάρκειας -αυτή είναι η ιστορία της Δήμητρας από τη Συκαμιά, και δεν αναφέρομαι (μόνο) στην οικογενειακή ιστορία της. Αναφέρομαι στο τρανσφοβικό και ψυχιατρικοφοβικό κοινωνικό πλαίσιο, στο bullying, στις ανύπαρκτες (και ακόμα χειρότερα, εγκληματικά ανεπαρκείς) υπηρεσίες, στην εργαλειοποίηση εκ μέρους και τμήματος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (ακόμα κι αν στηρίξουμε τις αγαθές προθέσεις).


Ποια είναι τα δεδομένα, ποια είναι αυτά που πρέπει πια να συζητάμε;
- Σε περιπτώσεις διαχείρισης κρίσης για την προστασία ενός ευάλωτου ανθρώπου δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Μπορεί να μας πονάει αυτό, να μας αποθαρρύνει ή να μας θλίβει, αλλά είναι η αλήθεια. Χρειάζεται εξειδικευμένη γνώση, εμπειρία σε ανάλογες κρίσεις, συνεργασία -με κεντρικό όμως συντονισμό.

- Όταν μια ομάδα/συλλογικότητα/οργάνωση/κέντρο ημέρας δηλώνει ότι έχει αναλάβει κάτι, αυτό πάει all the way. Δεν σημαίνει ότι η ομάδα αυτή είναι υπεύθυνη για ό,τι και να συμβεί, θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Σημαίνει όμως ότι ενημερώνει για όσο παραμένει "υπεύθυνη" για την περίπτωση, εφόσον η ίδια έχει ξεκινήσει την δημόσια ενημέρωση, ακόμα και αν αυτοχρίστηκε υπεύθυνη (φυσικά ενημέρωση μέχρι το σημείο που επιτρέπεται και δεν προκαλείται περαιτέρω πρόβλημα, αλλιώς καθόλου, προτιμότερο).

- Σε καταστάσεις κρίσης που διακυβεύεται η ζωή ενός ανθρώπου, δεν υπογράφονται Δελτία Τύπου με γενική αναφορά σε ομάδα ψυχολόγων. Η επιστημονική δεοντολογία υπάρχει για κάποιον λόγο, και ένας από αυτός είναι η ανάληψη ευθύνης. Οι επιστήμονες, όταν δρουν με αυτόν τους το ρόλο, δεν είναι ανώνυμοι ακτιβιστές-τριες. Είναι ονοματεπώνυμα, ιδιότητες και βιογραφικά.

- Το ψυχιατρικό πλαίσιο, και ειδικά πολλά από τα Τμήματα στο Δαφνί μπορεί να είναι κόλαση για έναν άνθρωπο. Για έναν τρανς άνθρωπο, μπορεί να είναι κόλαση x10. Όσοι-ες-α το ξέρουμε, όσες από εμάς έχουμε συνοδεύσει εκεί ανθρώπους, ή έχουμε κληθεί να τους υποστηρίξουμε μετά την εισαγωγή τους, ξέρουμε ότι ο αληθινός αγώνας ξεκινά ΜΕΤΑ την είσοδό τους στο Τμήμα. Χρειάζεται γερό στομάχι, συνειδητή πρόθεση και εμπειρία για να πιέζεις συνεχώς το ενδονοσοκομειακό σύστημα, να ξέρουν ότι τους παρακολουθείς, ότι το λοατκι+ άτομο/ο-η πρόσφυγας/το ανήλικο που είναι μέσα έχει πλάτες, κοινότητα, όριο στην (δυνάμει) παραβιαστικότητά τους. Και να το ξέρει αυτό και το άτομο, να του το υπενθυμίζουμε. Χρειάζεται να κάνεις επίκληση στη νομοθεσία, μετά να απειλείς, μετά να ξαναγίνεσαι ήρεμη-ος, να χειρίζεσαι, να βρίσκεις γνωστούς-ές συναδέλφους που έχουν κάποιο άλλο γνωστό μέσα στο Τμήμα, να βρίσκεις τρόπους να ξεγλιστράς από την παραβιαστικότητα ενός εν δυνάμει εγκληματικού συστήματος. Αυτό το ξέρουν-με καλά όσα ψ άτομα έχουμε αναγκαστεί να συνεργαστούμε με τέτοιες δομές, ξέρουμε ποιες είναι οι περισσότερο και λιγότερο καλές, ποιο Τμήμα έχει την κακοποιητική διευθύντρια και ποιο Τμήμα είναι περισσότερο ασφαλές. Μέχρι και χρονοδιάγραμμα για νοσηλεία έχουμε βγάλει, με βάση ποια κλινική εφημερεύει σε διαφορετικές μέρες ώστε να πέσουμε στην λιγότερο κακή. Προσωπικά χρωστώ χάρη στον ψυχίατρο-μορφή, τον Θ. Μεγαλοοικονόμου, και σε άλλους, του αντιψυχιατρικού, που κάθε φορά που θα πάρω τηλέφωνο, ό,τι ώρα, θα το σηκώσει για να μου πει ποιον γνωστό μπορεί να έχουμε σε ένα τμήμα για να προσέξει την νέα εισαγωγή, να αποτελέσει τον κυματοθραύστη των υπολοίπων γιατρών εκεί μέσα. Αλλά όλο αυτό θέλει δέσμευση, κόπο, χρόνο.

- Η ακούσια νοσηλεία προφανώς και είναι προβληματική. Σε άπειρα επίπεδα. Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε ότι δεν μπορεί να αποφευχθεί σε όλες τις περιπτώσεις. Θυμάμαι να προσπαθούμε να κρατήσουμε 24 ώρες παραπάνω σε μια κατάληψη προσφύγων νεαρή μάνα προσφύγισσα, μέχρι να εφημερεύει μια καλύτερη κλινική, και να έχουμε βγάλει πρόγραμμα φαρμακευτικό και παρακολούθησης από ομάδα αλληλέγγυων για να μην μείνει μόνη της στιγμή, για να μην πέσει απ' το παράθυρο όπως ήθελε. "Δεν αποφεύγονται όλες οι ακούσιες", το άκουσα και το έμαθα καλά. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά την ακούσια, το θέμα είναι ο άνθρωπος να μην μείνει έρμαιο, να μην εγκαταλειφθεί όπως ο ιδρυματισμός μάς καλεί να κάνουμε.

- Με όλα τα παραπάνω δεν λέω ότι αν όλα γίνουν σωστά σε μια περίπτωση, σε επιστημονικό και ευρύτερο επίπεδο, μπορεί μια ανεξάρτητη ομάδα, ή ένα ανεξάρτητο επιστημονικό δίκτυο, πάντα να τα καταφέρει. Είναι άδικο να πέφτουν όλες οι ευθύνες εκεί, στα αλληλέγγυα άτομα, και να χάνονται οι τραγικές ευθύνες του συστήματος. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που χάνονται, βιολογικά, νοητικά, ψυχοσυναισθηματικά, ενώ όλα θεωρείς ότι τα είχες κάνει σωστά, και πάντα μένει ένα "τι άλλο μπορούσα να κάνω", πώς να επανορθώσεις σύντομα όσα χτίστηκαν σε μια ζωή -το σύνδρομο του θεού και του σωτήρα δεν ξεπερνιέται εύκολα.

- Ειδκά για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, με ό,τι αυτή μπορεί να συμπεριλαμβάνει, πρέπει πια να αρχίσουμε να μιλάμε για τις εργαλειοποιήσεις εντός της, ειδικά όταν αφορούν άτομα, ανθρώπους ξεχωριστούς. Να μιλάμε για τις εσωτερικές τοξικότητες, που κάνει οργανώσεις και άτομα να θέλουν να επιβεβαιώνουν την ισχύ τους σε βάρος άλλων, χωρίς ποτέ να ζητούν βοήθεια αν χρειάζεται, πάλι με συνέπειες σε πλάτες άλλων. Να κάνουν σημαία προσωπικές μάχες για να αποδεικνύουν της επιστημονικότητα ή τον ακτιβισμό τους. Για τους εκφοβισμούς, τις φωτογραφικές αναφορές για δημιουργία εντυπώσεων, τις παθητικοεπιθετικότητες ή τις άμεσες επιθετικότητες, Να μιλάμε για το "άσπρο-μαύρο", τις πολικότητες και τις θεοποιήσεις ατόμων, αλλά και την απουσία επουλωτικών μηχανισμών, αποκατάστασης, επανορθωτικής δικαιοσύνης.

Το κουήρ τραύμα που μας συνοδεύει όλες-ους-α, έχει δυστυχώς πολύ ύπουλους τρόπους να αναπαράγεται μέσα σε κλειστά συστήματα και δομές κοινοτικές.

Η Δήμητρα πρέπει, εύχομαι, ελπίζω να βρεθεί.

Εμείς όλες οι υπόλοιπες «κοινοτικές» έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

εμφάνιση σχολίων