Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Η ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗ: Τη δεκαετία του 70, μια περίοδο έντονης κοινωνικής αναταραχής στην Αμερική, καθώς η μάχη για τα κοινωνικά δικαιώματα και οι φυλετικές διακρίσεις κορυφώνονται, ο Ρον Στάλγουορθ γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικάνος ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα του Κολοράντο Σπρινγκς, όμως η άφιξή του αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και εχθρότητα από τους λευκούς συναδέλφους του. Η φήμη του νεόκοπου ντετέκτιβ στους αστυνομικούς κύκλους όμως ήταν καλή, χάρη στην πετυχημένη παρακολούθησή του στις συναντήσεις της οργάνωσης των Μαύρων Πανθήρων. Απτόητος ο Σταλγουόρθ, δεν έμεινε εκεί και αποφασίζει να κάνει τη διαφορά για το καλό της κοινότητάς του. Με πολύ θάρρος λοιπόν αναλαμβάνει μια δύσκολη αποστολή: να παρεισφρήσει στην ρατσιστική οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν. Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως λευκό ρατσιστή και εξτρεμιστή, ο Στάλγουορθ επικοινωνεί τηλεφωνικά με την λευκή οργάνωση και σύντομα κερδίζει τον σεβασμό της. Μάλιστα, καταφέρνει να συνάψει σχέση φιλίας με τον αρχηγό της, τον Ντέιβιντ Ντιουκ, ο οποίος μένει έκπληκτος από την αφοσίωση του νέου φανατικού μέλους. Η παράδοξη αυτή αστυνομική έρευνα, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν ο συνάδελφος του Στάλγουορθ, ο Φλιπ Ζίμερμαν, υποδύεται διά ζώσης τον Στάλγουορθ στις συναντήσεις του με την ρατσιστική οργάνωση, ώστε να αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες γύρω από την επικείμενη δολοφονική ενέργεια που σχεδιάζουν.

Ο γνωστότερος Αφροαμερικανός σκηνοθέτης, επιστρέφει στην επικαιρότητα, μετά από έναν μακροχρόνιο κινηματογραφικό λήθαργο και μια σειρά από άνισες ταινίες. 26 ολόκληρα χρόνια μετά το Malcom X, του 1992 και 29 από την εποχή που παρουσίασε το απόλυτο αριστούργημά του, το Κάνε το Σωστό (Do The Right Thing), του 1989, ο Σπάικ Λι αποδεικνύει ότι δεν έχει πει τον τελευταίο του λόγο ακόμα, με ετούτη τη δουλειά, την πρώτη σπουδαία ξένη ταινία της νέας σεζόν. Πέρα από τη μεστή και απολύτως ισορροπημένη σκηνοθετική του μαεστρία, μεγάλο μέρος αυτής της επιτυχίας, οφείλεται και στους 4 σεναριογράφους της Παρείσφρησης (ανάμεσά τους και ο Λι), για την εξαιρετικά δομημένη διασκευή του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Στάλγουορθ. Ακροβατώντας επιδέξια στην γραμμή που χωρίζει το δράμα από την κωμωδία και το πολιτικό, κοινωνικό θρίλερ από την αστυνομική περιπέτεια, αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του Λι, εδώ και πολλά χρόνια.

Στο πρώτο μέρος με την παρείσφρηση των Στάλγουορθ/Ζίμερμαν στους κύκλους της ΚΚΚ, μπορεί να θυμίζει το ανάλογο κλίμα με εκείνο της προ διετίας Αυτοκρατορίας του Ελληνοαμερικανού Ντάνιελ Ραγκούση, όπου παρουσιαζόταν αναλυτικά ο τρόπος σκέψης των μελών και ο τρόπος λειτουργίας τέτοιων οργανώσεων, όμως Λι εδώ, μεταξύ αστείου και σοβαρού, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει με κρυφούς ή φανερούς υπαινικτικούς παραλληλησμούς τις διαφορές, αλλά και τις ομοιότητες εκείνης της εποχής με την πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ σήμερα: τον Τραμπ, την άνοδο των νεοναζί και το κίνημα του Black Lives Matter.

Φτάνοντας στο δεύτερο μέρος, με την επικείμενη συνάντηση του Ζίμερμαν ως Στάλγουορθ με τον Αρχηγό της οργάνωσης και τον κίνδυνο να αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται χτύπημα στο σπίτι της ηγέτιδας του μαύρου φοιτητικού κινήματος της περιοχής, το σασπένς βαράει κόκκινο. Γεμάτη από ποπ και σινεφίλ αναφορές (από τις παλιές ταινίες του Ταρζάν και τη Γέννηση Ενός Έθνους του Γκρίφιθ, μέχρι τους Shaft & SuperFly), αφηγηματικές ελευθερίες (ο Στάλγουορθ στο βιβλίο δεν αναφέρει αν ο Φλιπ ήταν εβραϊκής καταγωγής), αλλά αρκετά ίχνη αναπόφευκτου διδακτισμού, η ταινία ολοκληρώνεται με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο, συνταράσσοντας τον θεατή, με έναν τρόπο που την συνδέει, τίνι τρόπω, με το Δεν Είμαι ο Νέγρος Σου, του Ραούλ Πεκ και το σήμερα. Ανάμεσα στους παραγωγούς και ο Τζόρνταν Πιλ του Get Out! Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Info: Η Παρείσφρηση (BlacKkKlansman). Αστυνομική Δραματική Κωμωδία Βιογραφική. ΗΠΑ 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Σπάικ Λι. Παίζουν: Τζον Ντέιβιντ Γουόσινγκτον, Άνταμ Ντράιβερ, Τόφερ Γκρέις, Λόρα Χάριερ. Διανομή: UIP


ΟΙΚΤΟΣ: Η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, ενός άνδρα εθισμένου στη θλίψη, που έχει τόση ανάγκη τον οίκτο, που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να τον εκμαιεύσει από τους άλλους. Αυτή είναι η ζωή ενός άνδρα σ' έναν κόσμο που δεν είναι αρκετά σκληρός γι' αυτόν.

Σας θυμίζει πολύ κόσμο που γνωρίζετε; Ο Μπάμπης Μακρίδης του L (2012), παρέα και πάλι με τον Ευθύμη Φιλίππου (Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού, Αστακός, Chevalier, Κυνόδοντας), επιστρέφουν με μια μαύρη κωμωδία του λεγόμενου και Ελληνικού Weird Wave, η οποία θα λατρευτεί από τους φίλους του είδους και θα μισηθεί θανάσιμα, από όλους τους υπόλοιπους. Ποιο φιλικός στον θεατή από το L, ο Οίκτος εμπνέεται σκηνοθετικά, τόσο από τον Ζακ Τατί, όσο και από τον Ρόι Άντερσον, ενώ η φιγούρα και η ερμηνεία του Γιάννη Δρακόπουλου, φέρνουν στο νου τον Μπάστερ Κήτον. Στιλιζαρισμένη και αδυσόπητη σε ό,τι αφορά τις χιουμοριστικές αιχμές της, η ταινία είναι ένα πραγματικά έξοχο πορτρέτο μιας επικίνδυνης αυτό-θυματοποίησης, έχει ήδη κάνει καριέρα στα φεστιβάλ του κόσμου (Sundance, Rotterdam) και βραβεύτηκε σε Οδυσσό, Μαυροβούνιο και Μάλτα, ενώ είναι και υποψήφια για τα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (για τα Βραβεία ψηφίζουμε εδώ. Θα παιχτεί αποκλειστικά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, από τις 28 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 7 Οκτωβρίου.

Info: Οίκτος (Pity). Δραματική Κωμωδία. Ελλάδα, Πολωνία 2018. Πρεμιέρα: Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Μπάμπης Μακρίδης. Παίζουν: Γιάννης Δρακόπουλος, Εύη Σαουλίδου, Μάκης Παπαδημητρίου, Νίκος Καραθάνος. Διανομή: StraDa Films.


ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ: H δεκαεξάχρονη Νίσα ζει διπλή ζωή. Στο σπίτι, με την οικογένειά της, είναι η τέλεια Πακιστανή κόρη. Έξω, παρέα με τους φίλους της, είναι μια συνηθισμένη Νορβηγίδα έφηβος. Όταν ο πατέρας της την ανακαλύπτει στο κρεβάτι με το φίλο της, οι δύο κόσμοι της Νίσα συγκρούονται βίαια. Οι γονείς της αποφασίζουν να την τιμωρήσουν για παραδειγματισμό: την απαγάγουν και την πάνε στο Πακιστάν για να μείνει εκεί με συγγενείς της οικογένειας. Σε μια χώρα που της είναι τελείως ξένη, η Νίσα αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην κουλτούρα των γονιών της. Η κακή της τύχη όμως, δεν έχει ακόμη τελειώσει μαζί της.

Γεμάτη από αυτοβιογραφικά στοιχεία, η δεύτερη ταινία της Ιράμ Χακ (I Am Yours), είναι ένα δυνατό δράμα γυναικείας ενηλικίωσης που δεν περιορίζεται στην αντιπαράθεση της δυτικής με την μουσουλμανική κουλτούρα. Όπως και στο εξαιρετικό Τυνήσιο δράμα, Με τα Μάτια Ανοιχτά της Λεϊλά Μπουζίντ (2015), η Χακ διερευνά και προσπαθεί να διατυπώσει με κινηματογραφική γλώσσα, το τι σημαίνει να θέλεις να είσαι μια ανεξάρτητη γυναίκα στον κόσμο του Ισλάμ, έναν κόσμο που διαφέρει από χώρα σε χώρα, αλλά και που δεν υποκρίνεται, όπως η Δύση ότι τάχα τιμά, το γυναικείο φύλο, παρά μόνο την Μητέρα. Πίσω στο Πακιστάν, η Νίσα έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπη με την τοπική αστυνομία. Η επιστροφή της στη Νορβηγία, θα την φέρει νομικά απέναντι στην οικογένειά της. Πέρα από το γυναικείο ζήτημα, η Χακ επίσης προσπαθεί να μιλήσει, καθώς το γνωρίζει προσωπικά, για το τι σημαίνει να είσαι παιδί μεταναστών που μεγαλώνει σε μια χώρα διαφορετικής κουλτούρας από εκείνη των γονιών του. Πιθανόν και να αφορά πολλά δράματα της διπλανής μας πόρτας, κι ας μην είμαστε Νορβηγία.

Info: Τι Θα Πει ο Κόσμος (Hva Vil Folk Si/What Will People Say). Κοινωνική Δραματική. Νορβηγία, Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία, Δανία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ιράμ Χακ. Παίζουν: Μαρία Μοζνταλ, Αντίλ Χουσείν, Εκαβαλί Κάνα. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΤΟ ΑΤΕΛΙΕ: Σιοτά, Νότια της Γαλλίας, Καλοκαίρι. Ο Αντουάν συμφώνησε να συμμετέχει σε ένα συγγραφικό εργαστήρι, όπου μερικοί νέοι άνθρωποι έχουν να γράψουν ένα αστυνομικό θρίλερ με τη βοήθεια της Ολίβια, μιας διάσημης συγγραφέως. Η πρόοδος της συγγραφής θα αναθερμάνει το ενδιαφέρον για το βιομηχανικό παρελθόν της πόλης, μια μορφή νοσταλγίας που δεν ενδιαφέρει τον Αντουάν. Πιο ευαίσθητος, πιο μοναχικός, αλλά και πιο εκτεθειμένος στους φόβους του σύγχρονου κόσμου, ο νεαρός άντρας σύντομα έρχεται σε αντίθεση με τα άλλα μέλη του γκρουπ και με την Ολίβια, η οποία θα τρομάξει, αλλά και θα σαγηνευτεί από τη βία που εκπέμπει ο Αντουάν.

Ο Λοράν Καντέ (Μέσα Από τους Τοίχους), είναι ένας από τους σπουδαιότερους, αλλά χαμηλού προφίλ σκηνοθέτες του Γαλλικού Κινηματογράφου. Βαθιά πολιτικός, χωρίς να κάνει αμιγώς πολιτικές ταινίες, είναι πάντα ευαίσθητος στα γεγονότα του κοινωνικού γίγνεσθαι της κάθε εποχής στη χώρα του και τον κόσμο. Από το Ανθρώπινο Δυναμικό του 1999 που αφορούσε τις σχέσεις εργασίας, στον Ελεύθερο Εργασίας του 2001 που είχε σαν θέμα του την ανεργία και Το Κάλεσμα του Νότου (2005), για τον σεξουαλικό τουρισμό, πέρασε στο βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα, Ανάμεσα στους Τοίχους (2008) που μιλούσε για τις ενδοσχολικές σχέσεις καθηγητών και πολυφυλετικών μαθητών, ενώ πριν 4 χρόνια μας παρουσίασε και τη νοσταλγική, τσεχοφική Επιστροφή στην Ιθάκη για την χαμένη επανάσταση της Κούβας.

Αυτή τη φορά, και πάλι σε συνεργασία με τον Ρομπέν Καμπιγιό (120 Χτύποι το Λεπτό), με τον οποίον είχαν συνυπογράψει τη σεναριακή διασκευή του Ανάμεσα στους Τοίχους, γράφουν οι δυο τους ένα πρωτότυπο σενάριο, που αφορά την γοητεία μιας μερίδας, μοναχικών ως επί το πλείστων, νέων ανδρών προς τη βία και τον φασισμό. Είναι άραγε αναίσθητοι ή υπερβολικά ευαίσθητοι; Ο Αντουάν λατρεύει τα πολεμικά video games και τα όπλα κι οι μυθοπλασίες που φαντάζεται για το θρίλερ που θέλει να γράψει η ομάδα, είναι υπερβολικά βίαιες κι αφορούν ισλαμιστές τρομοκράτες, κάτι που εξοργίζει τα υπόλοιπα μέλη της που είναι ως επί το πλείστον, αραβικής καταγωγής. Η αποτρόπαιη φαντασία του κι οι ξεκάθαρα διατυπωμένες θέσεις του σε σχέση με τη βία για τη γοητεία της βίας, τρομάζουν και γοητεύουν την Ολίβια η οποία ψάχνει τα προφίλ του στα κοινωνικά δίκτυα για να προσπαθήσει να τον καταλάβει. Θα του ζητήσει μάλιστα, μια τετ-α-τετ συνάντηση, με τη δικαιολογία (;) ότι θέλει να βασίσει έναν χαρακτήρα του καινούργιου μυθιστορήματός της, πάνω του. Η απωθημένη έλξη ανάμεσά τους, τους φέρνει σε σύγκρουση, με τον Αντουάν να αποχωρεί από την ομάδα για λίγο και να επιστρέφει έχοντας τον τελευταίο λόγο.

Αν και οι σεναριογράφοι προσπαθούν να μην πάρουν θέση, είναι σαφές πως ο χαρακτήρας του Αντουάν (στο πρόσωπο του οποίου θα αναγνωρίσουμε πολλά γνωστά μας αγόρια), περισσότερο τους γοητεύει, παρά τους απωθεί. Η έρευνα της Ολίβια, είναι η δική τους έρευνα, για τον αντιήρωα που προσπαθούν να περιγράψουν και να καταλάβουν. Η απωθημένη ερωτική έλξη θα μπορούσε να απογειώσει το φινάλε το οποίο όμως προτιμά να παραμείνει σε χαμηλούς τόνους, λίγο απολογητικό, αλλά τελικά (και πολύ σωστά) αδιέξοδο, όπως αδιέξοδη είναι και η πορεία του Αντουάν, για τη διαδρομή της οποίας δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Αν και προσωπικά η στήλη περίμενε κάτι περισσότερο από τους Καντέ-Καμπιγιό, η ταινία έχει τη γοητεία της, σαν μια ημιτελής σπουδή χαρακτήρων, για την ροπή του ανθρώπινου γένους προς τη βία και διαθέτει όλα τα άμεσα, σχεδόν ντοκιμαντερίστικα χαρακτηριστικά της δουλειάς των δύο σκηνοθετών.

Info: Το Ατελιέ (L' Atelier/The Workshop). Κοινωνική Δραματική. Γαλλία 2017. Πρεμιέρα: Π'εμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Λοράν Καντέ. Παίζουν: Μαρίνα Φόις, Ματιέ Λουτσί, Γουάρντα Ραμάς, Μαμαντού Ντουμπιά. Διανομή: Weird Wave 


Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ:  Ένας μυστηριώδης άνδρας κάθεται κάθε μέρα στο ίδιο τραπέζι ενός μπαρ, όπου δέχεται άγνωστους επισκέπτες. Ο καθένας από αυτούς έχει και μια διαφορετική επιθυμία, την οποία ο ίδιος πρόκειται να εκπληρώσει, με αντάλλαγμα να πραγματοποιήσουν παράξενα καθήκοντα που τους αναθέτει. Μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να πάρουν αυτό που θέλουν;

Στο μυθιστόρημα Χρήσιμα Αντικείμενα (Needful Things), του Στίβεν Κινγκ, ένας παράξενος ηλικιωμένος άνδρας, ανοίγει ένα κατάστημα σε μια επαρχιακή πόλη του Μέιν των ΗΠΑ κι εκπληρώνει τις επιθυμίες των πλατών του, βάζοντάς τους να εγκληματίσουν με κάθε τρόπο. Πάνω σε αυτή την ιδέα, ο πιο ενδιαφέρον mainstream Ιταλός σκηνοθέτης, Πάολο Τζενοβέζε (Perfetti Sconocuti, Διακοπές στην Πάρο), διασκευάζει σεναριακά και σκηνοθετεί την τηλεοπτική σειρά The Booth at the End του Κρίστοφερ Κιούμπαζικ, η οποία αν και δεν είναι ακριβώς μεταφυσική όπως η ιστορία του Κινγκ, αποφεύγει να αποκαλύψει την ταυτότητα του Άνδρα (Uomo) και το αν αυτός εκπροσωπεί τον Θεό ή τον διάβολο. Ένας πατέρας για να σώσει τον γιο του πρέπει να σκοτώσει ένα μικρό κορίτσι, μια καλόγρια που έχει χάσει την επαφή της με το Θεό, πρέπει να κάνει έρωτα με κάποιον για να την ξαναβρεί, ένας τυφλός νεαρός, πρέπει να βιάσει μια γυναίκα για να βρει το φως του, μια ηλικιωμένη γυναίκα, πρέπει να σκοτώσει με βόμβα σε δημόσιο χώρο πολύ κόσμο, για να γιατρευτεί ο άνδρας της από το Αλτσχάιμερ και ούτω καθεξής. Οι ιστορίες των προσώπων μπλέκονται μεταξύ τους και κάποια στιγμή η μπάλα, παίρνει και τον ίδιο τον Άνδρα.

Όλα αυτά όμως πραγματοποιούνται εκτός κάδρου, μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων στον Άνδρα, ο οποίος και κατευθύνει τις κινήσεις τους, θέλοντας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να τους διδάξει κάτι. Μια σειρά από φιλοσοφικές ανησυχίες, προσεγγίζονται επιδερμικά, αλλά η πλοκή ξεδιπλώνεται με επιδέξιο μινιμαλιστικό κι εντυπωσιακά λιτό τρόπο. Πιο ενδιαφέρουσα από όλες, η αναφορά στην υπαρξιακή μοναξιά του ίδιου του Δημιουργού, η οποία όμως απαντάται με απλοϊκό τρόπο για να κλείσει όμορφα η ταινία.

Info: Η Συνάντηση (The Place). Δραματική. Ιταλία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Πάολο Τζενοβέζε. Παίζουν: Βαλέριο Μαστραντρέα, Μάρκο Τζιαλίνι, Αλεσάντρο Μπόργκι, Άλμπα Ρορβάχερ. Διανομή: StraDa Films.


SEARCHING: Μετά την εξαφάνιση της 16χρονης κόρης του, ένας απελπισμένος πατέρας προσπαθεί να βρει στοιχεία και απαντήσεις μέσα από τα ψηφιακά της ίχνη στο ίντερνετ, από το λάπτοπ της, αλλά και μέσα από όποιες άλλες εφαρμογές και σελίδες χρησιμοποιούσε εκείνη και στις οποίες θα καταφέρει να έχει κι αυτός πρόσβαση. Την ίδια στιγμή, η αστυνομικός Βικ, διεξάγει τη δική της, παράλληλη επίσημη έρευνα.

Η πρωτοτυπία της ταινίας του Ανίς Τσαγκαντί δεν βρίσκεται στην υπόθεσή της ή στις υπερβολές των ανατροπών της, όσο στο ότι η έρευνα και η υπόθεση της εξελίσσονται μέσα από οθόνες υπολογιστών και βίντεο γνωστών διαδυκτιακών παροχών, εφαρμογών και σελίδων, είτε αποθηκευμένα, είτε σε live streaming. Αυτή η πτυχή, αποτελεί ταυτόχρονα και την αδυναμία της. Δεν καταφέρνει ποτέ να μεταφέρει άμεσα το σασπένς της ή να πείσει τον θεατή ότι αυτή η ιστορία τον αφορά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ενώ ο μη εξοικειωμένος με τον ιντερνετικό κόσμο θεατής, θα μπερδευτεί και θα κουραστεί. Βλέπεται περισσότερο σαν ένα πείραμα να δημιουργηθεί μια νέα κινηματογραφική γλώσσα και λιγότερο σαν κάτι που θα μπορούσε να ψυχαγωγήσει ή να διασκεδάσει τους θεατές κάθε είδους. Ενδιαφέρουσα πάντως σαν πρόταση που ίσως ανοίξει δρόμους για κάποιο καινούργιο υπο-είδος, για την καινούργια γενιά καλλιτεχνών και θεατών που είναι δικτυωμένοι συνεχώς.

Info: Searching. Αστυνομικό Θρίλερ. ΗΠΑ 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ανίς Τσαγκαντί. Παίζουν: Τζον Τσο, Ντέμπρα Μέσινγκ. Διανομή: Feelgood Entertainment


BEL CANTO: Η Ροξάν Κρος, μια διάσημη Αμερικανίδα σοπράνο, ταξιδεύει στη Νότια Αμερική για να δώσει ένα πριβέ κονσέρτο για τα γενέθλια ενός πλούσιου Ιάπωνα βιομήχανου. Στην συνάθροιση παρευρίσκονται πολιτικοί και διπλωμάτες, όταν ξαφνικά τη βίλα καταλαμβάνουν αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους. Έγκλειστοι στο ίδιο σπίτι επί ένα μήνα, όμηροι και απαγωγείς θα αναγκαστούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας ακόμα κι αν μιλούν διαφορετική γλώσσα. Η μουσική και σε κάποιες περιπτώσεις, ο έρωτας, θα τους οδηγήσει με μοναδικό τρόπο στο να ξεπεράσουν τις έχθρες και τις διαφορές τους, ανακαλύπτοντας ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που τους χωρίζουν. Όλα αυτά, μέχρι τη βίαιη εισβολή των Ειδικών Δυνάμεων της Κυβέρνησης.

Αμερικάνικη ταινία, η οποία αν και αρχικά μοιάζει να έχει πολλά από τα αδύναμα χαρακτηριστικά μιας πολυεθνικής καταγωγής παραγωγής (η οποία βασίζεται στο ομώνυμο best seller της Αν Πάτσετ, που με τη σειρά του βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ιαπωνική Πρεσβεία του Περού), καταφέρνει να σώσει τα προσχήματα, χάρη στο δυνατό τελευταίο της εικοσάλεπτο. Εδώ η χώρα δεν κατονομάζεται κι ο σχετικά άπειρος στη δραματική μυθοπλασία Πολ Γουάιτς (Για Ένα Αγόρι, American Pie), καταφέρνει με την σωστή επιλογή συνεργατών, να γυρίσει μια ενδιαφέρουσα τελικά ταινία, όχι χωρίς αδυναμίες. Στην πραγματικότητα η κατάληψη της Ιαπωνικής Πρεσβείας κράτησε αρκετούς μήνες, δίνοντας έτσι αρκετό χρόνο στους έγκλειστους να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους. Το πέρασμα του χρόνου στην οχυρωμένη βίλα της ταινίας δεν καταφέρνει να μεταδόσει αυτή την αίσθηση, οι χαρακτήρες και οι σχέσεις τους είναι σχηματικά, ενώ οι δυο κύριες ιστορίες αγάπης, μοιάζουν να έχουν βγει από άλλου είδους βιβλίο και ταινία. Σώζονται χάρη στους καλούς ηθοποιούς που τους υποδύονται. Το ύφος αλλάζει συνεχώς κι εκεί που ο θεατής αρχίζει να κοιτάζει το ρολόι του, έρχεται η εισβολή των Ειδικών Δυνάμεων για να μας υπενθυμήσει σοκαριστικά και μελοδραματικά, την ωμότητα της Εξουσίας.
Αν και η τελευταία σκηνή θα μπορούσε να λείπει, η γενική εικόνα είναι σχετικά καλή και σαφώς ανώτερη από εκείνη μιας τυπικής Ευρωπουτίγκας, καθώς τουλάχιστον εδώ, όλοι μιλούν την δική τους γλώσσα και όχι αποκλειστικά Αγγλικά. Ωραίο το σάουντρακ του Ντέβιντ Μάτζλιν (Mozart in the Jungle), το οποίο θυμίζει έντονα τον Σανταολάγια (Βαβέλ). Η οπερατική φωνή της Μουρ ανήκει στην Ρενέ Φλέμινγκ.

Info: Bel Canto. Αισθηματική, Δραματική. ΗΠΑ 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία: Πολ Γουάιτς. Παίζουν: Τζούλιαν Μουρ, Κεν Γουατανάμπε, Σεμπαστιαν Κοχ, Κριστόφ Λαμπέρ, Τενότς Ουέρτα. Διανομή: Odeon.

 

εμφάνιση σχολίων