Δηλώνετε στην σελίδα σας πως «Δεν βλέπω καμιά θυσία μου να πιάνει τόπο, εκτός ίσως απ' αυτές που έκανα για να αγοράσω playmobil στον γιο μου. Με σήκωσαν απ' τον καναπέ και δεν εννοώ μόνο για να παίξω μαζί του...». Τι ήταν αυτό που σας έδωσε ώθηση και γιατί; Ώθηση μου έδωσε καταρχήν η ίδια η πατρότητα. Όταν έχεις ένα παιδί σταματάς να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, σκέφτεσαι και κάποιον άλλο κι αυτό είναι μια καλή αρχή για να νοιαστείς γενικότερα. Γιατί δεν έχει νόημα να πεις πάλι ότι με ενδιαφέρει μόνο το παιδί μου, θέλεις με κάποιον τρόπο να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο γι' αυτό και ευτυχώς αυτό περιλαμβάνει και πολλούς άλλους. Ώθηση μού έδωσε και η ανεργία. Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν προσπαθείς να ταυτιστείς με κάποιους εκ του ασφαλούς, η απόλυτη ταύτιση έρχεται μόνο όταν αντιμετωπίσεις κι εσύ το ίδιο πρόβλημα. Και όταν αυτό συμβεί γίνεσαι αυτόματα αλληλέγγυος με αυτούς που παλεύουν με το ίδιο ή με παρόμοια προβλήματα. Το ζήτημα είναι να συνεχίσεις να είσαι αλληλέγγυος κι όταν εσύ ξεπεράσεις (προσωρινά προφανώς) το πρόβλημα, το ζήτημα είναι όλο αυτό να σε κάνει σοφότερο και καλύτερο άνθρωπο.
Και οι γιοί μου και η κρίση, λοιπόν, με έχουν κινητοποιήσει σαφώς σε μια κατεύθυνση περισσότερο ανθρωποκεντρική και λιγότερο εγωκεντρική.
Ποια είναι η διαδικασία μιας «λήψης» στον πλανήτη του από την αρχή μέχρι να τελειοποιηθεί ένα θέμα; Η διαδικασία ξεκινάει από την ανεύρεση του θέματος (που συνήθως είναι τι με έχει εξοργίσει περισσότερο) και τον τρόπο με τον οποίο θα μιλήσω γι' αυτό. Ο τρόπος είναι καθαρά θέμα της στιγμής (ή της οργής) ή μπορεί να εμπνευστώ από κάτι που έχω δει (όπου εννοείται πως θα αποδώσω τα credits). Από εκεί και πέρα ξεκινάει η αναζήτηση των κατάλληλων φιγούρων και αξεσουάρ μέσα από μια μικρομεσαία, αλλά συνήθως επαρκή, συλλογή playmobil που διαθέτω και η ιδανική τους τοποθέτηση, ώστε να βγει το αποτέλεσμα που έχω φανταστεί. Ακολουθούν δεκάδες λήψεις με την κάμερα του κινητού, επιλογή από αυτές της καλύτερης και επεξεργασίας της (όποτε χρειάζεται) με μια εφαρμογή πάλι του κινητού, με σκοπό να τονίσω ή να διορθώσω κάποια πράγματα. Η λέξη τελειοποίηση δεν υπάρχει, γιατί ό,τι φτιάχνεται γίνεται αυθημερόν και είναι αποτέλεσμα της δεδομένης στιγμής. Αν φτιάχνονταν την επόμενη θα ήταν πιθανότατα κάτι πολύ διαφορετικό, ενώ αν για κάθε θέμα ασχολιόμουν περισσότερο χρόνο, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως εικαστικά πιο "τέλειο". Αλλά ίσως δεν θα είχε όλη την οργή και γενικότερα όλη τη συγκίνηση που έχει μια δημιουργία που εμπνέεται και ετοιμάζεται τη στιγμή της πρόκλησης του συναισθήματος. Δεδομένου ότι αυτό που προέχει για μένα είναι η έκφραση του συναισθήματος αυτού και όχι το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αυτή η διαδικασία που περιέγραψα με καλύπτει.
Σε τι κόσμο πιστεύετε; Σε έναν κόσμο που μπορώ να συνδημιουργήσω και συνδιαμορφώσω εγώ ο ίδιος με τους συνανθρώπους μου, είτε αυτοί είναι τα παιδιά μου είτε κάποιοι παντελώς άγνωστοί μου, αλλά που έχουν το ίδιο όραμα με μένα. Όχι κάποιο εξιδανικευμένο ή ουτοπικό όραμα, αλλά κάποιο αυτονόητο. Όπως είναι αυτό
ενός κόσμου με λίγη περισσότερη ανθρωπιά, αλληλεγγύη και αγάπη. Μόνο λίγη παραπάνω. Και μετά, ας λάβουν τη σκυτάλη οι επόμενοι, για να παλέψουν για λίγη ακόμα παραπάνω.
Τι θα λέγατε ότι σας έχει μάθει το project Plasticobilism; Ότι όσο φοβισμένοι κι αποξενωμένοι και μόνοι νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είμαστε μόνοι. Ότι
εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μη σε γνωρίζουν, που να μη τους χρειάζεται καν να σε γνωρίσουν, αλλά που σε νιώθουν και σε καταλαβαίνουν απόλυτα. Καταλαβαίνουν την κραυγή σου, την απόγνωσή σου, την ανάγκη σου, το δίκιο σου και είναι έτοιμοι να σταθούν άνευ όρων δίπλα σου χωρίς κάποιο κέρδος, απλά επειδή είναι πραγματικοί άνθρωποι. Δεν λέω ότι είναι πέρα πολλοί, αλλά υπάρχουν. Και είναι μεγάλη ελπίδα να ξέρεις ότι είναι εκεί για σένα.
Ποια είναι η πιο πετυχημένη στιγμή του και γιατί; Η πιο πετυχημένη στιγμή του δεν είναι καν δίκη του! Είναι η στιγμή που μια νηπιαγωγός στην Καβάλα σκέφτηκε να μιλήσει στα 20 παιδάκια της (ηλικίας 5 και 6 ετών) για το προσφυγικό και αυτά να αποφασίσουν να μιλήσουν και να εκφραστούν για αυτό με τον τρόπο που το κάνω κι εγώ, αλλά στο πολύ καλύτερο! Ήταν ό,τι πιο σημαντικό, ουσιαστικό και συγκινητικό έχει συμβεί από την αρχή αυτού του project.
Έχετε αντιμετωπίσει λογοκρισία από κοινό ή το fb; Σ’ έχουν «κατεβάσει» για κάποιο λόγο; Από το κοινό ελάχιστες φορές. Σε αυτές εννοώ τις περιπτώσεις που, ενώ εγώ δεν μπλοκάρω κανέναν ούτε σβήνω σχόλια (όσο κακόβουλα κι αν είναι), με μπλοκάρουν αυτοί ώστε να μην μπορώ να τους απαντήσω! Όπως λέω σε αυτές τις περιπτώσεις, σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του καθενός στην αυτογελοιοποίηση. Κατά τα άλλα, το project αυτό έχει δοκιμαστεί, έχει γίνει ευρύτερα γνωστό, έχει επαναπροσδιοριστεί και έχει βγει πολύ πιο δυνατό μετά από τη λογοκρισία και το κατέβασμα της σελίδας από την ίδια την Playmobil.
Η γερμανική Playmobil με εντόπισε και με εντολή της στο Facebook κατέβασε τη σελίδα μου, χωρίς καμία προηγούμενη προειδοποίηση, για το λόγο ότι απαγορεύει τις πολιτικές δηλώσεις με τη χρήση playmobil (!). Ξεκίνησα μαζί τους μια… διαπραγμάτευση μέσω emails, για να βρω το δίκιο μου και να αποκαταστήσω τη σε βάρος μου λογοκρισία. Με την απίστευτη συμπαράσταση ανθρώπων, άγνωστων σε μένα, που έμαθαν την ιστορία μου και με στήριξαν με όποιο αλληλέγγυο τρόπο μπορούσαν, φτάσαμε εδώ, δηλαδή στο σημείο να με έχει αφήσει ήσυχο, αντιλαμβανόμενη ίσως περισσότερο την προφανή διαφήμιση που αναπάντεχα της προσφέρει αυτό το project και όχι τόσο το αυτονόητο δικαίωμά μου για ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Τελικά ποιος «κρύβεται» πίσω από τον φανταστικό χαρακτήρα Plasticobilism; Κανείς δεν κρύβεται, γιατί η ταυτότητά μου είναι γνωστή από την πρώτη στιγμή. Δεν "έπλεξα" ποτέ κάποιο μυστήριο γύρω από το ποιος είμαι, δεν με αφορούσε κάτι τέτοιο. Ονομάζομαι Νίκος Παπαδόπουλος, είμαι 37 ετών, διδάκτωρ Αστροφυσικής του ΑΠΘ και επαγγελματίας σεναριογράφος. Κυρίως είμαι ένας πατέρας δύο μικρών παιδιών, που ανακάλυψε ότι μπορεί να δημιουργεί και να εκφράζεται χρησιμοποιώντας τα playmobil των γιων του. Αυτό που «κρύβεται», συνεπώς, πίσω από τον φανταστικό χαρακτήρα Plasticobolism είναι μόνο η ελευθερία της έκφρασής μου.
Το επόμενο βήμα ποιο είναι, σκέφτεστε να πάτε τον ήρωα και σε άλλα μονοπάτια; -μικρού μήκους, βίντεο κ.λπ; Είχα σκεφτεί παλαιότερα το stop motion, αλλά δυστυχώς ούτε τα τεχνικά μέσα διαθέτω, για να το κάνω σωστά, ούτε το χρόνο. Συν τοις άλλοις, το ζητούμενο δεν είναι ο ήρωας να πηγαίνει απλώς σε καινούργια και διαφορετικά τεχνικά μονοπάτια, αλλά σε καινούργιους και διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Το ζητούμενο είναι να γίνεται πιο δημιουργικός, πιο ουσιαστικός, πρώτα για τον ίδιο και έπειτα για όλους τους άλλους.
Πότε θα σωπάσει ο Plasticobilism; Τι θα τον έκανε να σταματήσει; Πάντως όχι η λογοκρισία, η κούραση, η έλλειψη έμπνευσης ή ανταπόκρισης, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας ή η έλλειψη θεματολογίας.
Όσες φορές σιώπησα για επαγγελματικούς, οικογενειακούς ή λόγους υγείας μου έλειψε τόσο να δημιουργήσω και να εκφραστώ μ' αυτόν τον τρόπο, που κατάλαβα ότι έχω ακόμα καιρό μπροστά μου μέχρι να σωπάσω. Άλλωστε, όλο αυτό για μένα αποτελεί κι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Συνεπώς, υποθέτω πως αν κάτι θα με έκανε να σταματήσω θα ήταν η ανεύρεση κάποιας άλλης, ακόμα πιο αποτελεσματικής, ψυχοθεραπείας ή το να έρθει αυτή η μάλλον απίθανη στιγμή που δεν θα χρειάζομαι καν ψυχοθεραπεία.
Αυτό είναι το μπλογκ του