ΝΟΤΙΑΣ: Από τη μέρα που εμφανίζονται στον Σταύρο οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες, φουντώνει και η επιθυμία του να λέει ιστορίες με ένα δικό του, ανατρεπτικό τρόπο. Οι ταραχώδεις αλλά ταυτόχρονα και πολλά υποσχόμενες για την Ελλάδα δεκαετίες του ’60, ’70 και ’80 πυροδοτούν τη φαντασία του ασταμάτητα. Στο ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, για να κατακτήσει αυτά που ποθεί, θα σκαρφιστεί ιστορίες για αρχαίους μύθους, μακρινά ταξίδια και όμορφες γυναίκες. Όταν έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, θα κάνει τις ιστορίες του εικόνες και θα ανακαλύψει τον εαυτό του.
13 χρόνια μετά την Πολίτικη Κουζίνα, ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει με μια καινούργια, νοσταλγική, τρυφερή, αστεία και συγκινητική δραματική κομεντί, με αυτοβιογραφικά στοιχεία, δοσμένα με τρόπο άκρως κινηματογραφικό και ευφάνταστο, ακριβώς όπως και σε εκείνη την κορυφαία δουλειά του. Κορυφαία και μοναδική γιατί δεν είχε προηγούμενο (το Peppermint του Κάπακα το 1999, η Πίσω Πόρτα του Τσεμπερόπουλου το 2000 και Οι Ακροβάτες του Κήπου το 2002, ήταν συμπαθητικά αλλά όχι τόσο ολοκληρωμένα) και που δυστυχώς, δεν είχε και συνέχεια, σε ένα είδος σινεμά που ανθεί τα τελευταία 25 χρόνια στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή. Νοσταλγικές δραματικές κομεντί ποικίλων θεμάτων, που στοχεύουν στο μεγάλο κοινό, χωρίς όμως να κάνουν παραχωρήσεις στη συνήθως υψηλού επιπέδου, καλλιτεχνική τους αξία και ποιότητα.
Προς τιμήν του, ο σκηνοθέτης δεν έτρεξε να εξαργυρώσει την επιτυχία της Κουζίνας και περίμενε μέχρι να ωριμάσει η επόμενη ιδέα μέσα του. Η αλήθεια είναι ότι η απουσία του έγινε ιδιαίτερα αισθητή και λόγω της μεγάλης χρονικής διάρκειάς της και λόγω της άνθησης του νέου, Weird Wave λεγόμενου, ελληνικού κύματος που παρά την υψηλή καλλιτεχνική αξία του, δεν είναι το είδος του σινεμά που θα φέρει κόσμο πίσω στις αίθουσες, ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας όπως η σημερινή.
Περισσότερο προσωπική, εικαστικά συναρπαστική λόγω της αγάπης του για τον μαγικό ρεαλισμό, τη μυθολογία, αλλά και λόγω της ανασύστασης των πρόσφατων δεκαετιών των δικών μας περασμένων χρόνων, σκηνικά αλλά και ψηφιακά (μια ιδέα είχαμε ήδη πάρει από τη χρήση τους και στην Κουζίνα), με σινεφίλ αναφορές σε αγαπημένους του σκηνοθέτες και ταινίες (ακόμη και homage στην προηγούμενη δουλειά του), χωρίς να λείπουν και οι παραλληλισμοί με το σήμερα, μια και το βασικό θέμα της ταινίας, εκτός από την Οδύσσεια της ενηλικίωσης του ήρωα, είναι η διαχείριση της απώλειας. Εξαιρετικό το καστ με τον νεαρό Γιάννη Νιάρρο επικεφαλής, το σάουντρακ της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, τη διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκεντζή, αλλά και ολόκληρης της παραγωγής. Ας ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλα 13 χρόνια μέχρι την επόμενη ταινία του.
Info: Νοτιάς. Δραματική Κομεντί. Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 14 Ιανουαρίου. Σενάριο/Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης. Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Zωζώ Σαπουντζάκη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης, Μελισσάνθη Μάχουτ, Xαρά Μάτα Γιαννάτου, Γιώργος Βουρδαμής, Δημήτρης Ήμελλος, Φοίβος Ταραμπίκος. Διανομή: Feelgood Entertainment.
ΔΕΣΜΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ: Σε μια απομονωμένη ισλανδική κοιλάδα, ο Γκάμι και ο Κίντι ζουν αχώριστοι, φροντίζοντας τα πρόβατά τους. Το κοπάδι τους θεωρείται από τα καλύτερα της χώρας και συχνά βραβεύονται για τα κριάρια τους, που κουβαλούν μια αρχαία κληρονομιά. Παρότι όμως μοιράζονται τη ζωή τους ως αδέλφια, ο Γκάμι και ο Κίντι δεν έχουν μιλήσει μεταξύ τους εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Όταν μια φονική ασθένεια χτυπάει το κοπάδι του Κίντι, ολόκληρη η κοιλάδα βρίσκεται σε πανικό. Οι αρχές αποφασίζουν να εξοντώσουν όλα τα πρόβατα για να περιορίσουν την επιδημία. Αλλά αυτό για τους ντόπιους αγρότες συνεπάγεται με θάνατο, μια και τα πρόβατα είναι η μόνη τους πηγή εισοδήματος και πολλοί εγκαταλείπουν τη γη τους. Όχι όμως και οι δύο άσπονδοι συγγενείς. Ο καθένας τους αντιμετωπίζει την κατάσταση με τον δικό του τρόπο: ο Κίντι με την καραμπίνα του και ο Γκάμι με την οξυδέρκειά του. Όταν οι αρχές πλέον τους στριμώχνουν, είναι φανερό ότι τα δύο αδέλφια πρέπει πια να συμμαχήσουν, αν θέλουν να διατηρηθεί η παράδοση.
H νικήτρια ταινία από το Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, η οποία ανάμεσα στα πολλά βραβεία που έχει ήδη κερδίσει, πήρε και τον Χρυσό Αλέξανδρο του φετινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια συγκινητική μελαγχολική κωμωδία, με ψυχρό περίβλημα αλλά ολόζεστη καρδιά. Σε έναν τόπο που το τοπίο (όπως και σε κάθε τόπο άλλωστε) καθορίζει τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό των ανθρώπων,
η επιφανειακά απλή ιστορία των αποξενωμένων αδερφών που η ανάγκη τούς κάνει να τα ξαναβρούν μεταξύ τους αποκτά πανανθρώπινη διάσταση και συγκινεί με την τρυφερότητα και την αγάπη που μεταχειρίζεται τους χαρακτήρες της, ενώ φυλάει για το τέλος μία από τις πιο όμορφες σκηνές στον κινηματογράφο, τα τελευταία χρόνια.
Εξαιρετικοί οι δύο πρωταγωνιστές της αλλά και η σκηνοθετική ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα, καθώς και ο τρόπος που το αλλόκοτο τοπίο και η ιδιαίτερη φύση της Ισλανδίας μετατρέπονται σε χαρακτήρες της αφήγησης. Θα μπορούσε και θα ήταν πολύ ευχάριστο να αποτελέσει και μια από τις εμπορικές εκπλήξεις της χρονιάς που μόλις ξεκίνησε.
Ιnfo: Δεσμοί Αίματος (Hrutar/Rams). Δραματική Κομεντί. Ισλανδία - Δανία - Νορβηγία - Πολωνία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 14 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Γκρίμουρ Χάκοναρσον. Παίζουν: Σίγκουρουρ Σιγκουργιόνσον, Θεοντόρ Γιούλιουσον, Σαρλότε Μπόβινγκ. Διανομή: Ama Films.