Dheepan: Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα. Το Παραμύθι των Παραμυθιών. The Republic. Σύμπτωμα. Τέλος Διαδρομής. Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
20 Νοεμβρίου 2015
Ο Ζακ Οντιάρ, αν και δεν είναι ο πρώτος Γάλλος σκηνοθέτης που θα έρθει συνήθως στον νου μας, όταν σκεφτόμαστε το γαλλικό σινεμά, είναι υπεύθυνος για μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες γαλλικές ταινίες της τελευταίας 20ετίας.
Από τις νεο-νουάρ πινελιές του Κοίτα τους Άντρες Όταν Πέφτουν (1994), μέχρι τα κοινωνικοπολιτικά ανήσυχα Ένας Διακριτικός Ήρωας (1996) & Ένας Προφήτης (2009) και τα ψυχοδράματα Ο Χτύπος που Έχασε η Καρδιά μου (2005) και Σώμα με Σώμα (2012), η ανομοιογενής, με την πρώτη ματιά, φιλμογραφία του αφορά πάντοτε ιστορίες επιβίωσης ανθρώπων τσακισμένων (από τη ζωή, την ιστορική συγκυρία, από τις δομές της κοινωνίας), οι οποίοι προσπαθούν να επανέλθουν, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα τις δοκιμασίες μιας οδυνηρής και εξαγνιστικής για τους ίδιους διαδικασίας.
Μακριά από την εντυπωσιακή μυθοπλασία και εικονογραφία της προηγούμενης ταινίας του (Σώμα με Σώμα), το Dheepan, το οποίο του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, είναι ένα χαμηλότονο, χειροποίητο και ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα, το οποίο αφορά το θέμα της μετανάστευσης των απελπισμένων του φτωχού, βίαιου και προβληματικού Νότου, προς τον αφιλόξενο, εξίσου βίαιο και ξενοφοβικό Βορά.
Τρεις άγνωστοι και ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, επανεφευρίσκοντας την οικογένεια και την κανονικότητά της, σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, στον υποτιθέμενο Παράδεισο της Δύσης. Αντί για κάποιον ομορφονιό που θα διευκόλυνε την ταύτιση του κοινού με τον ήρωά του, ο Οντιάρ σοφά επιλέγει τον όχι ιδιαίτερα φωτογενή Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν, έναν πραγματικό πρώην στρατιώτη των Ταμίλ, συγγραφέα και ερασιτέχνη ηθοποιό, ο οποίος φυλακίστηκε για την αντικαθεστωτική δράση του πριν φτάσει στη Γαλλία το 1997, αναζητώντας πολιτικό άσυλο.
Μπορεί όντως να υπάρχει αρκετή υποκρισία, όπως επισήμανε κάποιος αρθρογράφος, πίσω από τη βράβευση τέτοιου είδους ταινιών, για τους πρόσφυγες, τους ανέργους (Ο Νόμος της Αγοράς), τα θύματα του ναζισμού (Ο Γιος του Σαούλ), από πανάκριβες διοργανώσεις κινηματογραφικών φεστιβάλ και από οικονομικά εύρωστους παραγωγούς και καλλιτέχνες. Δυστυχώς, η τέχνη δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Άλλωστε, σπάνια οι βραβευμένες ταινίες (με την εξαίρεση αυτές των Όσκαρ) κάνουν σπουδαία εμπορική καριέρα. Πρόκειται απλά για ένα είδος ηθικής και καλλιτεχνικής υποχρέωσης. Ιδιαίτερα όταν μία ταινία αντικατοπτρίζει τόσο πιστά και τόσο συγκινητικά το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής στην οποία γυρίστηκε.
Ιnfo: Dheepan: Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα (Dheepan). Κοινωνική Δραματική. Γαλλία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ. Παίζουν: Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν, Καλιρεασουάρι Σρινιβασάν, Κλοντίν Βινασιθάμπι. Διανομή: Seven Films & Spentzos Film.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ: Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν τρία σπουδαία γειτονικά αυτόνομα βασίλεια. Το καθένα από αυτά είχε το δικό του κάστρο, απ’ όπου οι βασιλιάδες, οι βασίλισσες και οι πρίγκιπες με τις πριγκίπισσες κινούσαν, ή έτσι πίστευαν τουλάχιστον, τα νήματα.
Ένας εκ των βασιλέων ήταν ανεξέλεγκτα ηδυπαθής, ένας άλλος ζούσε αιχμάλωτος κάποιου απόκοσμου, άγριου ζώου, ενώ μια βασίλισσα πνιγόταν από την επιθυμία της να γίνει μητέρα, φτάνοντας στα όρια της εμμονής. Περαστικές μάγισσες και μοιραίες νεράιδες, τρομακτικά τέρατα, δράκοι, αγγελιοφόροι του θανάτου, ακροβάτες και πόρνες συνθέτουν το φαντασιακό σύμπαν του αριστοτέχνη, γνωστού για τις περίφημες ιστορίες του, Τζιανμπατίστα Μπαζίλε, που ενέπνευσαν ακόμη και τους αδελφούς Γκριμ.
Ο Ματέο Γκαρόνε (Gomorra) διασκευάζει για το αγγλόφωνο ντεμπούτο του τρία από αυτά τα μεσαιωνικά παραμύθια, προάγγελους όχι μόνο των ιστοριών των Γκριμ, αλλά και συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς μύθους του απώτερου παρελθόντος με τη λογοτεχνία φαντασίας και τρόμου του χτες και του σήμερα.
Το κάνει με έναν τραχύ και όσο το δυνατόν πιο απογυμνωμένο από ψηφιακά εφέ τρόπο, που φέρνει στον νου τις λιτές ταινίες εποχής του Παζολίνι, αλλά κυρίως την Παρέα των Λύκων (1984), την κινηματογραφική διασκευή του ενήλικου παραμυθιού της Άντζελα Κάρτερ, από τον Νιλ Τζόρνταν (Byzantium, Mona Lisa, Το Παιχνίδι των Λυγμών). Δηλαδή, σαν μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη της πραγματικότητας της εποχής εκείνης, αλλά και μιας παρέκκλισης του τρόπου με τον οποίο αποδίδονται συνήθως τα παραμύθια, είτε φιλτραρισμένα από την αισθητική της Ντίσνεϊ, είτε με τη σύγχρονη μανιέρα του υπερσκηνοθετημένου περφεξιονισμού, τύπου Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και Χάρι Πότερ.
Ωμά, άγρια, πολιτικά μη ορθά, γκροτέσκα και τρομακτικά, όπως το πρωτογενές υλικό τους, τα παραμύθια αυτά είναι αυστηρά κατάλληλα μόνο για ενήλικες. Εξαιρετικό όλο το καστ, καθώς και το ατμοσφαιρικά ονειρικό σάουντρακ του Αλεξάντρ Ντεσπλά (Ξενοδοχείο Budapest, Το Παιχνίδι της Μίμησης).
Ιnfo: Το Παραμύθι των Παραμυθιών (Il Racconto di Racconti/Tale of Tales). Φαντασίας Τρόμου. Ιταλία - Γαλλία - Αγγλία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε. Παίζουν: Σάλμα Χάγιεκ, Βενσάν Κασέλ, Τόμπι Τζόουνς, Σίρλεϊ Χέντελσον, Τζον Σι Ράιλι. Διανομή: Odeon.
THE REPUBLIC: Κάπου ανάμεσα σε πολιτικούς που ξεπουλάνε τη χώρα για να πάρουν μίζες, γυναίκες που πέφτουν θύματα trafficking, μπάτσους που εκμεταλλεύονται μετανάστες, ξεκινάει μια ιστορία εκδίκησης που θα τα ανατρέψει όλα.
Ο Αχιλλέας πληρώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα, για να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Όταν όμως δει κάτι που ξεπερνά τα όρια της ηθικής του, παραιτείται και όσα ακολουθούν μυρίζουν βενζίνη, φόβο και αίμα. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, αστυνομικοί, επιχειρηματίες, μπλέκονται και τα θύματα είναι πολλά, αλλά σχεδόν ποτέ ανυπεράσπιστα. Όταν όλα γύρω σου καταρρέουν, η οργή είναι το μόνο κίνητρο που μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό.
Ο Δημήτρης Τζέτζας έχει δουλέψει ως μοντέρ και βοηθός post production σε παραγωγές της Jerry Bruckheimer Films και της Ντίσνεϊ. Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο προσπαθεί και καταφέρνει να μεταφέρει προς τα μέρη μας κάτι από τον χολιγουντιανό δυναμισμό και την ενέργεια. Πρόκειται για ένα χρονικό εκδίκησης μέσα σε ένα σύστημα που καταρρέει και όπου θύτες και θύματα υπόκεινται σε μία διαρκή εναλλαγή ρόλων, το οποίο εν μέρει αντανακλά, ακόμη και μέσα στην υπερβολή του, την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Καθώς ως γνωστόν, πενία τέχνας κατεργάζεται, ο δημιουργός και οι βοηθοί του αξιοποιούν κάθε μέσον των in-camera-effects και προσλαμβάνουν ειδικούς εκπαιδευτές πολεμικών τεχνών για να διδάξουν τους ηθοποιούς να κάνουν μόνοι τους τις, σώμα με σώμα, χορογραφίες τους. Πρόκειται για μια σειρά από γνωστούς νέους και παλαιότερους ηθοποιούς, οι οποίοι μοιάζουν να περνάνε καλά σε μια γκάμα από ιδιαίτερα δυναμικούς ρόλους, από αυτούς που, κακά τα ψέματα, όλοι στην παιδική μας ηλικία ονειρευόμασταν να παίξουμε κάποτε, αν δεν τους παίζαμε ήδη στις αλάνες της γειτονιάς, αντιγράφοντας την πλοκή της ταινίας που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ στον συνοικιακό κινηματογράφο της περιοχής.
Ιnfo: The Republic. Περιπέτεια, θρίλερ δράσης. Ελλάδα 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τζέτζας. Παίζουν: Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιάννης Στάνκογλου, Τάκης Σπυριδάκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ερρίκος Λίτσης, Κώστας Νικούλι, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Κιμούλης, Μπλέιν Ρέινενγκερ. Διανομή: Village Fims.
ΣΥΜΠΤΩΜΑ: Έναν χειμώνα σε ένα απομονωμένο νησί κάνει την εμφάνισή του ένα πλάσμα με δερμάτινο μπουφάν και μάτια που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. Όποιος έρχεται σε επαφή μαζί του, χάνει τα λογικά του. Οι κάτοικοι ζητούν τη βοήθεια μιας παράξενης κοπέλας που μοιάζει να είναι η μόνη που μπορεί να τα βάλει μαζί του. Προκειμένου να δυναμώσει την πίστη της, εκείνη οδηγείται σε πράξεις όλο και πιο ακραίες, που μοιάζουν να κρύβουν μια μυστική σχέση μαζί του.
Ο Άγγελος Φρατζής (Polaroid, Το Όνειρο του Σκύλου, Μέσα στο Δάσος) είναι ένας ιδιαίτερος Έλληνας σκηνοθέτης, ο οποίος δεν φοβήθηκε ποτέ να παίξει με τη φόρμα του κινηματογράφου, να ξεπεράσει με επιτυχία τα όποια εμπόδια (στο δύσκολο κομμάτι για το σινεμά), της χρηματοδότησης και να δώσει πνοή σε ένα δικό του, ιδιότυπο και σουρεαλιστικό όραμα και κινηματογραφικό σύμπαν, τύπου Ντέιβιντ Λιντς.
Για το Σύμπτωμα, ο ίδιος αναφέρει ότι πρόκειται για μια ταινία για όλα όσα νομίζουμε πως είναι ο Διάβολος. Μια ποιητική έρευνα πάνω στην ανοίκεια και σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης. Ένα φιλμ του φανταστικού κινηματογράφου, με καρδιά μελοδράματος, που βυθίζεται στον υποσυνείδητο κόσμο μιας γυναίκας, για να αγγίξει το σύμπτωμα της άγριας σύγκρουσης ανάμεσα στην ενόρμηση και την ηθική.
Η Κάτια Γκουλιώνη που πρωταγωνιστεί, λέει για τον ρόλο της ότι παίζει μια ηρωίδα που πολεμάει καταρχήν με τον εαυτό της. Έναν εσωτερικό δαίμονα. Μια γυναίκα που όσο προσπαθεί να ενδυναμώσει την πίστη της στη νίκη του τέρατος, τόσο φαίνεται να μοιάζει μαζί του. Η ευρηματική μορφή του τέρατος, που μοιάζει να έχει φύγει από φτηνή αλλά τρομακτική ταινία επιστημονικής φαντασίας, και το χειμωνιάτικο έρημο τοπίο της Αμοργού και της Τήνου δίνουν έναν αλλόκοτο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό τόνο στην ταινία. Απείρως σημαντική είναι και η διεύθυνση φωτογραφίας από τον Ηλία Αδάμη, αλλά και το σάουντρακ του Coti K.
Ιnfo: Σύμπτωμα (Symptom). Φαντασίας. Ελλάδα 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής. Παίζουν: Κάτια Γκουλιώνη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Μισέλ Βάλεϊ, Ελένη Βεργέτη, Γιάννης Νικολαΐδης. Παραγωγή: Κήποι, Φιλμική 2/35.
ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λίπσκι, Although Of Course You End Up Becoming Yourself: A Road Trip with David Foster Wallace.
Διηγείται την ιστορία της πενθήμερης συνέντευξης που διενήργησε ο ρεπόρτερ (και μυθιστοριογράφος) του RollingStone, Ντέιβιντ Λίπσκι, στον βραβευμένο μυθιστοριογράφο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, αμέσως μετά την έκδοση του επικού βιβλίου του, Infinite Jest, το 1996.
Καθώς οι μέρες περνούν, μια περίεργη και έντονη σχέση αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον συγγραφέα. Οι δύο άνδρες ανταλλάσσουν πειράγματα, γελούν και αποκαλύπτουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους -χωρίς ποτέ να προδίδουν κατά πόσο είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, η συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και οι κασέτες με τις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις τους παρέμειναν για πάντα στο ντουλάπι του Λίπσκι. Οι δύο άνδρες δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά.
Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008) θεωρείται ο σπουδαιότερος Αμερικανός συγγραφέας της γενιάς του και κατά κάποιον τρόπο, διάδοχος της παράδοσης ενός Τόμας Πίντσον, του μεγάλου αμερικανικού μυθιστορήματος και της λογοτεχνικής καταγραφής της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων και του τρόπου ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών, πάντα με χιούμορ, φιλοσοφική και ανθρωπιστική διάθεση και χωρίς ίχνος κυνισμού.
Η ταινία του Τζέιμς Πόνσολντ ταιριάζει γάντι στο ανεξάρτητο προφίλ που έχει χτίσει ως σκηνοθέτης, ιδιαίτερα μετά την καλλιτεχνική επιτυχία του Ονειρεμένου Τώρα, το οποίο τροφοδότησε το mainstream Χόλιγουντ με δύο από τα πιο ανερχόμενα νέα αστέρια του, τον Μάιλς Τέλερ (Whiplash) και τη Σεϊλίν Γούντλεϊ (Η Τριλογία της Απόκλισης).
Με τη βοήθεια του θεατρικού συγγραφέα Ντόναλντ Μαργκούλις, οι δύο βασικοί ήρωες ξεγυμνώνονται συναισθηματικά μπροστά μας, σε μία αντιπαράθεση πιστεύω, νοοτροπίας και εμμονών, σκιαγραφώντας με θαυμαστή επιμέλεια το πορτρέτο του σύγχρονου υπαρξιακού κενού αλά Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, με χιούμορ, συγκίνηση και πηγαία αμεσότητα. Σε αυτό το τελευταίο, είναι εξαιρετική η δουλειά σκηνοθέτη και ηθοποιών. Ιδιαίτερα ο κωμικός συνήθως Τζέισον Σίγκελ (Όταν με Παράτησε η Σάρα), ως Γουάλας, δίνει μια δραματική ερμηνεία οσκαρικής εμβέλειας.
Ιnfo: Τέλος Διαδρομής (The End of the Tour). Δραματική Κομεντί Βιογραφία. ΗΠΑ 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Τζέιμς Πόνσολντ. Παίζουν: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζέισον Σίγκελ, Άννα Τσλάμσκι, Μάμι Γκάμερ, Μίκι Σάμνερ, Τζόαν Κιούζακ, Ρον Λίβινγκστον, Μπέκι Ανν Μπέικερ. Διανομή: Tanweer.
ΤΟΣΟΔΟΥΛΙΚΑ: Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΜΥΡΜΗΓΚΙΩΝ: Σε ένα μικρό ξέφωτο, τα απομεινάρια ενός πικνίκ θα γίνουν η αιτία για τον πόλεμο που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο φυλές μυρμηγκιών. Μια γενναία πασχαλίτσα θα βρεθεί στη μέση αυτής της μάχης. Θα βοηθήσει τα μαύρα μυρμήγκια να σώσουν τη φωλιά τους από την επίθεση των κόκκινων μυρμηγκιών.
Ευρωπαϊκό καρτούν που μεταφέρει μια τηλεοπτική σειρά στη μεγάλη οθόνη και συνδυάζει ευρηματικά ψηφιακά κινούμενα σχέδια με πραγματικά τοπία. Ξεκινάει διασκεδαστικά, με την πασχαλίτσα και τα μαύρα μυρμήγκια να προσπαθούν να μεταφέρουν ένα τενεκεδένιο κουτί γεμάτο με κύβους ζάχαρης στη φωλιά των μυρμηγκιών, περνώντας από ανυπέρβλητα εμπόδια και έχοντας να αντιμετωπίσουν το κυνηγητό μιας ομάδας εχθρικών κόκκινων μυρμηγκιών.
Στο δεύτερο μέρος, η υπεράσπιση της φωλιάς από την επίθεση και την πολιορκία του στρατού των κόκκινων μυρμηγκιών, με το μιλιταριστικό ύφος της, όπου η πασχαλίτσα μετατρέπεται σε ήρωα πολέμου, η ταινία χάνει την παιδική γοητεία της και απευθύνεται σε triger happy προέφηβους, αλλά και μεγαλύτερους, που απολαμβάνουν την ανέξοδη βία των βιντεοπαιχνιδιών και των σύγχρονων αγορίστικων τηλεοπτικών σειρών κινούμενων σχεδίων.
Ιnfo: Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών (Minuscule: La Valee des Fourmis Perdues). Κινούμενα Σχέδια. Γαλλία - Βέλγιο 2013. Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία - Σενάριο: Ελέν Ζιρό - Τομάς Σαμπό. Διανομή: Seven Films & Spentzos Film.
εμφάνιση σχολίων