Οι επιλογές μας από την κινηματογραφική σεζόν που τελείωσε
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
18 Ιουλίου 2015
Σε αυτή την άνοδο συνέβαλαν κυρίως τρεις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες αυτής της σεζόν, το Hobbit: Η Μάχη των Πέντε Στρατών, οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι και το Fast & Furious 7, ενώ πολύ καλές επιδόσεις είχαν και το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε, το Interstellar και οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron.
Χωρίς μια μεγάλη ελληνική εμπορική επιτυχία όπως ήταν η περσινή Μικρά Αγγλία (362.000 εισιτήρια), και με πιο εμπορική ελληνική ταινία το Από Έρωτα του Θοδωρή Αθερίδη, με λίγο πιο πάνω από τα 100.000 εισιτήρια, το ελληνικό σινεμά, παρά την καλή του παρουσία με ταινίες φιλικές προς τον μέσο θεατή, όπως το Xenia, τις Όχθες και τους Αισθηματίες, αλλά και τα πιο απαιτητικά Στο Σπίτι, Τετάρτη 04:45, Νορβηγία και Για Πάντα, δεν κατάφερε και πάλι να προσελκύσει το κοινό που του αξίζει και που του αντιστοιχεί.
Κι όμως, η σεζόν τελικά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα σε όλα τα επίπεδα. Το αιώνιο πρόβλημα παραμένει η πληθώρα των ταινιών και ο λιγοστός χρόνος που αυτές παραμένουν στις αίθουσες. Μέχρι να ακουστεί μια ταινία (κακά τα ψέματα, ο περισσότερος κόσμος δεν διαβάζει κριτικές ή στέκεται καχύποπτος απέναντί τους), έχει ήδη κατέβει κι έχει δώσει τη θέση της σε κάποια άλλη.
Ένα Top 10 για όσους αρκούνται στην ψυχαγωγική (με την έννοια της αναψυχής) πλευρά του σινεμά σίγουρα θα περιείχε μέσα μια σειρά από καλογυρισμένες και fun περιπέτειες όπως το Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής, το Hobbit: Η Μάχη των Πέντε Στρατών, τους Φύλακες του Γαλαξία, το Kingsman, το Jurassic World, το Fast & Furious 7, την Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα, τον Νόμο της Σιωπής, τον John Wick, αλλά και το Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.
Αρκετές και οι καλές ταινίες για παιδιά κάθε ηλικίας, κινούμενων σχεδίων ή μη. Ξεχώρισαν, ο Σον το Πρόβατο, το Paddington, οι Υπερέξι, Το Αγόρι Με την Κουρδιστή Καρδιά ενώ η καλύτερη όλων, Το Αγόρι και ο Κόσμος, ήταν στην πραγματικότητα κάτι περισσότερο από μια απλή ταινία κινούμενων σχεδίων.
Μια σειρά από αξιόλογα ελληνικά ντοκιμαντέρ κατάφεραν να βγουν στις αίθουσες. Η Αρχαιολόγος του Κίμωνα Τσακίρη, το Μια Οικογενειακή Υπόθεση της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, το Παίζοντας με τη Φωτιά της Αννέτας Παπαθανασίου και το Παλικάρι: Ο Λούης Τίκας και Η Σφαγή του Λάντλοου, του Νίκου Βεντούρα.Όπως διευκρινίζεται κάθε φορά, η επιλογή των αγαπημένων ταινιών της στήλης είναι καθαρά προσωπική και έχει να κάνει είτε με τη φρέσκια ματιά, είτε με το πολυεπίπεδο της αφήγησης/ανάγνωσης ενός φιλμ, είτε με την -κατά τη γνώμη της πάντα- δυνατότητά του να αντικατοπτρίζει την κοινωνική, πολιτική, καλλιτεχνική κατάσταση της εποχής που γυρίστηκε ή της εποχής που αναπαριστά και περιγράφει. Κοντολογίς, φιλμ που μόλις τελειώσουν, δεν βλέπουμε την ώρα να ξαναβρεθούμε απέναντί τους.
Η σειρά είναι αλφαβητική:
Το Αγόρι και ο Κόσμος, του Αλέ Αμπρέου. Ανάμεσα στο πρωτόλειο παιδικό σκίτσο και το ψυχεδελικό trip, ο μικρός Cuca ανακαλύπτει τη σκληρότητα του κόσμου κι αποφασίζει να κάνει κάτι για να την ανατρέψει. Το ομορφότερο σάουντρακ της χρονιάς τον σιγοντάρει.
Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του, του Ρόι Άντερσον. Σουρεαλιστική, μακάβρια και αστεία ματιά πάνω στην κατάσταση του σύγχρονου δυτικού κόσμου από την ευφάνταστη πολυπρισματική ματιά του σπουδαιότερου Σουηδού σκηνοθέτη της εποχής μας.
Δυο Μέρες, Μια Νύχτα, των Ζαν-Πιέρ & Λικ Νταρντέν. Οι σύγχρονες σχέσεις εργασίας ως ψυχολογικό θρίλερ. Τελικά το ταξίδι αποδεικνύεται πιο σημαντικό από τον προορισμό.
'71, του Γιαν Ντεμάνζ. Η αγωνιώδης βραδιά ενός Εγγλέζου στρατιώτη, χαμένου και κυνηγημένου στα σκοτεινά σοκάκια του Μπέλφαστ το 1971, δεν αρκείται απλά στους κανόνες ενός θρίλερ καταδίωξης, Το στόχαστρό της εστιάζει στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον απάνθρωπο παραλογισμό της κάθε εμπόλεμης κατάστασης.
Foxcatcher, του Μπένετ Μίλερ. Οι σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε πατρίκιους και πληβείους της αμερικανικής κοινωνίας, συμπλεγματικές, πατερναλιστικές και ενίοτε φασιστικές. Σχέσεις εκμετάλλευσης από τη γενναιόδωρη άρχουσα τάξη, καλυμμένες κάτω από τον μανδύα της χορηγίας και την επιζαχαρωμένη γεύση ενός λανθάνοντα πατριωτισμού (και ερωτισμού), που απομυζεί το λαϊκό σθένος προς ίδιον όφελος, στο όνομα του λεγόμενου κοινού καλού.
Ida, του Πάβελ Παβλικόφσκι. Η ιστορία της νεαρής καθολικής καλόγριας που ανακαλύπτει το εβραϊκό παρελθόν της -σε παλιομοδίτικο τετράγωνο ασπρόμαυρο κάδρο και συχνά ασύμμετρο πλανάρισμα- δίνει την ευκαιρία στον Παβλικόφσκι να μιλήσει για την υποκρισία, τα κρυμμένα μυστικά και τα αδιέξοδα της τότε αλλά και της σημερινής πολωνικής κοινωνίας.
Ιστορίες για Αγρίους, του Νταμιάν Ζιφρόν. Ιστορίες καθημερινής τρέλας, τρομακτικές και μακάβρια αστείες, ισορροπούν επικίνδυνα ανάμεσα στο σοβαρό και το γκροτέσκο, την Twilight Zone και την πραγματικότητα, σε παραγωγή του Αλμοδόβαρ και μουσική υπόκρουση από τον Γουστάβο Σανταολάγια.
Λεβιάθαν, του Αντρέι Βγιάγκιντσεφ. Οι σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε πατρίκιους και πληβείους της σύγχρονης ρωσικής κοινωνίας. Δίχως την αμερικανική υποκρισία του δήθεν κοινού καλού, η άρχουσα τάξη της ορθόδοξης μητέρας Ρωσίας, σαν άλλος Λεβιάθαν (με την βιβλική αλλά και την έννοια του έχει δώσει ο Χομπς), καταπίνει μεμιάς και χωρίς ηθικούς ή άλλους ενδοιασμούς, ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Όμορφη Νιότη, του Χαϊμέ Ροζάλες. Η εκπόρνευση του φτωχού ευρωπαϊκού νότου από τον πλούσιο βορά, μέσα από την αδιέξοδη σχέση ενός άνεργου νεαρού ζευγαριού, με απλά λόγια και με τη χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας, στον δρόμο για τη σημερινή επιστροφή των πολιτικών και εργασιακών σχέσεων στην καρδιά του σύγχρονου μεσαίωνα της εποχής μας.
Οι Σταθμοί του Σταυρού, του Ντίντριχ Μπρίγκεμαν. Ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ειρωνεία, τα 14 βήματα (Σταθμοί), ενός νεαρού καθολικού κοριτσιού προς τη συμβολική και πραγματική σταύρωση, μέχρι και τη σωματική και πνευματική λύτρωση, χλευάζουν και αποθεώνουν ταυτόχρονα τη δύναμη και την ανοησία της πίστης, με έναν εικαστικά ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα τρόπο.
Για όλες αυτές αλλά και για περισσότερες ταινίες, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο. Να πηγαίνετε σινεμά!
εμφάνιση σχολίων