Μπουσκάλια: Να ζεις, Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΜΕ, δεν καταλαβαίνουμε. Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».

«ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΟ "ΕΓΩ" ΜΑΣ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σάς είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […]

ΒΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΕΚΕΙ. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για αυτοπροστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

ΕΤΣΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι -όχι όπως είμαστε εμείς».

«ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ, ΑΛΛΑ Η ΑΠΑΘΕΙΑ. Υπάρχουμε εμείς, ο εαυτός μας και πάνω σ’ αυτό τον εαυτό συσσωρεύουμε χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που μπορεί να μην είναι ο εαυτός μας, μα που να ανήκουν μάλλον στην οικογένειά μας, στην κουλτούρα μας, στους φίλους και ούτω καθεξής. Τα παίρνουμε μαζί μας και τότε αυτά γίνονται εμείς και είμαστε ικανοί να πεθάνουμε για να υπερασπίσουμε αυτό το "εμείς" και καταφεύγουμε στην απάθεια για να αποφύγουμε τις προκλήσεις του νέου εαυτού».

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΟΙ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΟΣ. Προσπαθούμε να επέμβουμε σ’ αυτή την τελειότητα κι από κει πηγάζουν όλα τα προβλήματά μας. Τι θαυμάσιο που θα ήταν, αν μπορούσαμε να δεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε ο τέλειος εαυτός μας. […] Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις ποιος είναι ο τέλειος εαυτός σου. Είσαι όμως ο τέλειος εαυτός σου και είναι ο μοναδικός τέλειος εαυτός σου που θα περάσει έτσι στην ιστορία του κόσμου! Ίσως οι άλλοι να προσπαθήσουν να τον κάνουν ατελή […]».


Απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια, Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις, εκδόσεις Γλάρος.

Ο Λέο Μπουσκάλια (11 Ιουνίου 1924-11 Ιουνίου 1998) έχει γράψει πολλά βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία πραγματεύονται το θέμα της αγάπης. Για μια περίοδο, πέντε από τα έργα του εμφανίζονταν ταυτόχρονα στον κατάλογο των best sellers των New York Times. Ως ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Felice Foundation, αφοσιώθηκε στην προώθηση της δυναμικής της προσφοράς και της αγάπης, προσφέροντας παράλληλα τις υπηρεσίες του σε αμέτρητες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Υπήρξε επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, όπου δίδαξε επί δεκαεννιά χρόνια.

Πηγή: Λογοτεχνικές Μικρογραφίες 
 

εμφάνιση σχολίων