Ποιος νομίζεις ότι Α' ΠΡΟΣΩΠΟ είσαι;

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ νέα πράγματα, αλλά μπορεί και να επανατοποθετεί παλαιότερα. Η Επ. λοιπόν, σε μια από τις πρώτες πιο ουσιαστικές συζητήσεις που κάναμε, επέμενε να αναφέρεται στην ευγένεια και τη συμπεριφορά του Αγγλοσάξονα, με τη γενικότερη έννοια του όρου. Και με έβαλε σε σκέψεις.

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ, ΕΝΑΣ ΠΩΛΗΤΗΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ευγενικά και αδιαπραγμάτευτα σε κάτι που ζητούσα, ξενίζοντάς με κάπως. Ήθελα περισσότερο μπλα μπλα, κάτι πιο ζεστό και φιλικό. Και μετά σκεφτόμουν πως οι Άγγλοι έχουν μία επίπλαστη ευγένεια συνεχώς ενώ μέσα τους μπορεί να σε βρίζουν.

Ε, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΑΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΒΡΙΖΟΥΝ -θέλω την ευγένεια. Το να ξεκινήσω από τα πόσα μού έχουν τύχει με υπαλλήλους σε καταστήματα του Κολωνακίου δεν θα αποτελέσει πρωτοτυπία αφού φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο, και όχι μόνο σε μαγαζιά του Κολωνακίου. Αυτό που αν δεν σε «κόψει» ο άλλος ότι θα ψωνίσεις, είναι αγενής, δεν σου δίνει σημασία κλπ. Μάλλον ο κύριος στη Ρώμη, στο καινούργιο μαγαζί του John Galliano, θα με ξενάγησε με χαμόγελο γιατί θα φαντάστηκε ότι είχα 10.000 ευρώ να ξοδέψω. Τι βλάκας…

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ είναι το ύφος των ανθρώπων που δουλεύουν σε εστιατόρια και μπαρ. Ειδικά οι barmen συχνά έχουν ένα ύφος που αναρωτιέσαι πραγματικά: θέλουν να διασκεδάσεις ή να φύγεις μετά τις πρώτες γουλιές; Και ναι, ξέρω πως τραβάνε πολλά, γιατί η αγένεια ισχύει εκατέρωθεν και προφανώς αντιμπετωπίζουν την παραξενιά του καθενός που νομίζει ότι επειδή πληρώνει ένα φαγητό και ένα ποτό, μπορεί να βγάλει τα απωθημένα του πάνω στον κάθε σερβιτόρο. Όμως είναι εκεί για αυτόν ακριβώς τον λόγο -για να εξυπηρετήσουν.
ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ. Διότι καθημερινά, όποια δουλειά και αν κάνουμε, δοκιμαζόμαστε σε επαφές και θα πρέπει να είμαστε εξυπηρετικοί και ευγενείς. Και με όρια φυσικά. Το να βάζεις όρια όμως, δεν σημαίνει να είσαι αγενής -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΜΠΛΕΚΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΥΧΝΑ. Μπερδεύουμε την ευγένεια με την υποτέλεια, το χιούμορ με την προσβολή, τη γνώση με την επίδειξη αυτής, τη συστολή και τη σεμνότητα με τη δειλία, τη φιλοδοξία με τη ματαιοδοξία, την εξέλιξη με την αλαζονεία.

«ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;» ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να μου το δείξεις. Το λέω και το υποστηρίζω: οι αληθινά μεγάλοι είναι σεμνοί. Ή τρελοί -όμως τους επιτρέπεται. Ο μέτριος και ο ημιμαθής βιάζεται να αποδείξει κάτι. Τον σπρώχνει ακριβώς αυτό, το άγχος της άγνοιας.

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΝ ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ, αυτοπεποίθησης, αγωγής. Κι ένα χαμόγελο δεν σημαίνει ότι σου ανοίγω την πόρτα να μου αλλάξεις τα φώτα. Μη φοβάσαι λοιπόν να μου χαμογέλασεις, όταν στέκεσαι πίσω από την μπάρα. Και όσο για μένα, που κρατάω το ποτό, θα χαμογελάσω και θα πω ευχαριστώ. Γιατί μέρες που ‘ναι, θα πιούμε όσο να ‘ναι λίγο παραπάνω.
 

εμφάνιση σχολίων