Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Φοβούνται την αγάπη

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΠAΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ AIDS, ΑΘΗΝΑ 1995. Ανεβαίνουμε τη Σταδίου βράδυ, κρύο, μια χούφτα άνθρωποι. Λίγοι, αλλά ενωμένοι μ’ έναν ζεστό και αξιοπρεπή σύνδεσμο μεταξύ μας. Στα όρια σχεδόν μιας υπαρξιακής μυστικής συνενοχής. Ο κόσμος μάς κοιτάζει παράξενα. Κρατάμε κεριά, αλλόκοτο και ασυνήθιστο θέαμα για την πόλη. Να περιφέρεις απενοχοποιημένα την υπενθύμιση του θανάτου, το πένθος, την αγάπη και την ελευθερία στον δρόμο μ’ έναν ιδιαίτερα γεμάτο και ήσυχο ρυθμό. Αλλόκοτο ήταν και για μένα.

ΤΟΤΕ, ΕΙΧΑΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ ΟΛΑ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΜΟΥ. Ζώντας έναν προσωπικό συμβολικό θάνατο, πέρναγα απ’ τη μία ζωή σε μία άλλη, αυτές τις δύο ζωές που είχα την τύχη να ζήσω και ζω. Είχα πάρει την απόφαση να προσφέρω «εθελοντισμό», τον εαυτό μου όλον, εκεί που ενδεχομένως να υπήρχε ανάγκη. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι σ’ αυτόν που εντέλει προσέφερα περισσότερο ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Ήταν από τις πιο σημαντικές μου υπαρξιακές και πολιτικές πράξεις.

ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ στα γύρω πεζοδρόμια. Άλλοι επικροτούσαν (ελάχιστοι), κάποιοι ξεκίναγαν να περπατάνε μαζί μας, οι περισσότεροι ήταν σοκαρισμένοι. Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που μας αποδοκίμαζαν και ορισμένοι μας έβριζαν.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ, μέσα σε μια ησυχία, γεμάτος αγάπη, να έχεις ακόμα και χαρά σε τόσο δύσκολες συνθήκες και να αποτελείς αντικείμενο προβολής των πιο βαθιών ψυχικών διεργασιών φόβου και άγχους τους. Να προβάλλεις, χωρίς καν να είναι σκοπός σου, τα μεγαλύτερα ταμπού τους όπως το σεξ με τους προσανατολισμούς του. Την ιδέα του θάνατου, την αρρώστια και τη φθορά.

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΑΧ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΥΤΗΝ, όπου κατάλαβα για πρώτη φορά ότι ήταν το μέγιστο ταμπού τους, να παραδοθούν σ’ αυτήν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

εμφάνιση σχολίων