Μια άλλη Ελλάδα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ στις μπλε πινακίδες

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΜΕ την παλιά Παλαιά Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Ήδη πριν τη δεκαετία του 1960 είχε αρχίσει να τίθεται εκτός λειτουργίας, με τμήματα του διπλού δρόμου να εγκαινιάζονται χρόνο με τον χρόνο. Ο «νέος» δρόμος έστησε τα travel stop, αναβάθμισε τη Στυλίδα, έφτιαξε λεβέντη τον «Λεβέντη». Με τη νέα Νέα Εθνική Οδό, ο Λεβέντης χάθηκε, ο Άγιος Κωνσταντίνος μαράζωσε και κατά εκεί βαδίζει και η Στυλίδα. Όμως εκτός από τις αράχνες, η νέα Ε.Ο. κατέστησε τα ταξίδια πανάκριβα και μονότονα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η βασική απασχόληση του συνεπιβάτη είναι να μετρά τις διαχωριστικές λωρίδες.

ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ λίγο πιο αριστερά, θα βρει έναν ξεχασμένο δρόμο που σε οδηγεί από την Αττική στον βορρά. Εκεί, λοιπόν, στην αρχή του αυτο-μονοπατιού, στην Ελευσίνα, βρισκόμαστε ένα πρωί Σαββάτου. Ήδη από τη Μάνδρα, ένα σημείο-ορόσημο για τους παλαιούς αυτοκινητιστές, ξεκινά η μαγεία: ένας φιδωτός δρόμος μιας λωρίδας ανά ρεύμα σκαρφαλώνει το βουνό ανάμεσα σε ελαιώνες. Κάτω από τον ήλιο τα ξερόχορτα και το θυμάρι μυρίζουν. Ανακάθεσαι στο κάθισμα του αυτοκινήτου, κλείνεις τον κλιματισμό, ανοίγεις το παράθυρο και όλα τα αρώματα μπαίνουν μέσα. Μόνο 10 λεπτά μακριά από την αστική Αττική και ήδη αισθάνεσαι σαν σε διακοπές.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΣ με κλειστές ανηφορικές στροφές, πεύκα κρεμασμένα πάνω στον βράχο να ρίχνουν τη σκιά τους πάνω από κάτι μικρές τσιμεντένιες επιγραφές: την παλιά χιλιομέτρηση. Δίπλα τους υπάρχουν και οι νέες σιδερένιες επιγραφές, για να μη χαθεί ο οδηγός μέσα στον χρόνο.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΩΡΑ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΘΗΒΑ, την οποία μπορεί να παρακάμψει και να κατευθυνθεί πάλι δίπλα από λιβάδια και λόφους και χωριά προς τη Λιβαδειά, όπου θα ακολουθήσει την μπλε πινακίδα για τη Λαμία. Τη διαδρομή θα του χαλάσουν μόνο οι νταλίκες. Τα διόδια που έχουν μπει λίγο πριν το γνωστό «90» αυξήθηκαν στα 3,90 ευρώ για το αυτοκίνητο και πολύ περισσότερο για τα φορτηγά. Έτσι οι περισσότεροι παρακάμπτουν ακουλουθώντας τον επαρχιακό. Όμως, εκτός από τη φθορά που προκαλούν στο οδόστρωμα αλλά και στα παρακείμενα δέντρα και θάμνους, καθιστώντας λόγω της ταχύτητάς τους αναγκαία την προσπέραση, γίνονται και επικίνδυνα. Υπάρχει όμως ο χώρος και ο χρόνος για να τους περάσει κανείς άνετα.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ προς τη Λαμία, μέσω εκείνου του κομματιού που άκουγε κανείς παλιά να μιλούν με δέος και ίσως κάποιο φόβο: Μπράλος. Πριν από το ανέβασμα στο βουνό και τις φοβερές στροφές κρεμασμένες πάνω από τη Λαμία, περνά κανείς από τη Χαιρώνεια. Εκεί στέκει ακόμη όρθιος ο Λέων της Χαιρώνειας από το 300 π.Χ., σηματοδοτώντας το μνημείο όπου ετάφησαν οι Θηβαίοι Ιερολοχίτες που πολέμησαν κατά του Φίλιππου του Β’ το 338 π.Χ. Όρθιος και ελεγκτής του περάσματος.

Ο ΜΠΡΑΛΟΣ. ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΡΟΦΩΝ ΤΥΛΙΓΜΕΝΩΝ γύρω από τον καλυμμένο με δέντρα βράχο. Ο δρόμος φαρδύς αλλά δεν επιτρέπει λάθη: Με την άκρη του ματιού μπορεί ο οδηγός να θαυμάσει τη Λαμία απλωμένη και τη θάλασσα πιο μακριά. Και να κατεβαίνει μαζί με το βουνό κοντά στην επιφάνειά της. Όσο ανεβαίνει μυρίζουν οι ελαιώνες και τα πλατάνια. Μικρά γεφυράκια κόβουν τη διαδρομή και αν έχει τον χρόνο και σταματήσει, θα ακούσει τα νερά να κυλούν δροσερά. Ακόμη και το φορτηγό που θα διακόψει τη στιγμή, δεν θα κορνάρει. Θα περιμένει να ξεκινήσει ο ταξιδιώτης. Μια αλληλεγγύη παράγεται δίπλα στο κάλλος και Στην ηρεμία. Πλησιάζοντας την κορυφή, η μυρωδιά γίνεται πιο έντονη και το πεύκο κυριαρχεί. Κατεβαίνοντας η υγρασία κάνει αισθητή την παρουσία της. Και μετά έρχεται το άσχημο διάλειμμα της νέας Εθνικής Οδού που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος πριν ανέβει πάλι για τον Δομοκό. Ένα χρήσιμο μονότονο διάλειμμα πριν το στενό, στριφνό πέρασμα για τον θεσσαλικό κάμπο.

ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΔΟΜΟΚΟΥ τίποτα δεν προμηνύει τι θα ακολουθήσει. Στις πρώτες κιόλας στροφές της καθόδου η θέα είναι καθηλωτική. Στρέμματα από καλαμπόκι και στάρι. Καλλιεργημένα, θερισμένα, καμένα περιμένοντας τον νέο σπόρο. Ως εκεί που φτάνει το μάτι. Μέχρι τα επόμενα βουνά. Αυτά που ξεκινούν πάνω από τα Τρίκαλα. Όλα στα πόδια του περιηγητή.

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ και θέλει προσοχή – κυρίως λόγω των «ογκωδών» συνταξιδιωτών. Όμως δικαιώνει. Έχοντας ανοιχτά τα παράθυρα, η μυρωδιά του χώματος και του σταχιού διαπερνά το σώμα. Και η χαλάρωση έρχεται μαζί με το σούρουπο. Ακόμη και με 80 ή 100 χιλιόμετρα την ώρα αισθάνεται κανείς ότι πετά ανάμεσα στους πορτοκαλί και χρυσαφί από το φως του ήλιου σταχυοβολώνες. Αυτό θα το κάνει μέχρι και μια στροφή πριν τον πρώτο μακρινό οικισμό της Λάρισας.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ. Όμως ο δρόμος κάτω από το αυτοκίνητο συνεχίζει. Δεν τελειώνει. Είναι σε θέση να σε ταξιδέψει. Είτε καλύπτεις 10 είτε 100 είτε 1000 χιλιόμετρα. Είναι εκεί και θα σε πάει…

Πηγή: Tvxs

εμφάνιση σχολίων