Σαν σήμερα: Η Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Πάτι γράφει για τον Λου Ριντ

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΞΥΠΝΗΣΑ ΝΩΡΙΣ. Είχα πει αποβραδίς να πάω στον ωκεανό, κι έτσι πέταξα στο σακίδιό μου ένα βιβλίο κι ένα μπουκάλι νερό και πήρα το τρένο για το Rockaway Beach. Είχα την αίσθηση πως ήταν μια σημαδιακή μέρα, αλλά δε μπορούσα να φέρω τίποτε συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Η παραλία ήταν άδεια και, καθώς πλησίαζε δυσοίωνα η επέτειος του τυφώνα Sandy, η ήρεμη θάλασσα έμοιαζε να ενσωματώνει την αντιφατική αλήθεια της φύσης.

ΕΙΧΑ ΞΕΜΕΙΝΕΙ, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ τη διαδρομή ενός αεροπλάνου που πετούσε χαμηλά, όταν πήρα ένα μήνυμα από την Τζέσι, την κόρη μου. Πέθανε ο Λου Ρηντ. Αναπήδησα και ανάσανα βαθιά. Τον είχα δει πρόσφατα στην πόλη με τη γυναίκα του τη Λόρι και το είχα νιώσει πως ήταν άρρωστος. Κάποια κούραση σκίαζε τη συνηθισμένη του λάμψη. Την ώρα που με αποχαιρετούσε, τα μάτια του έμοιαζαν να κρύβουν μια απέραντη και αγαθή θλίψη.

ΕΙΧΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΥ ΤΟ 1970 ΣΤΟ MAX'S KANSAS CITY. Για αρκετές εβδομάδες εκείνο το καλοκαίρι οι Velvet Underground έδιναν στο κλαμπ δύο συναυλίες κάθε βράδυ. Ο κριτικός και ακαδημαϊκός Ντόναλντ Λάιονς είχε σοκαριστεί που δεν τους είχα δει ποτέ, και με συνόδεψε στον πάνω όροφο για τη δεύτερη συναυλία της πρώτης τους εμφάνισης. Μου άρεσε να χορεύω, και με τη μουσική των Velvet Underground χόρευες για ώρες. Ήταν ένας παράτονος βόμβος surf και doo-wop, που σου επέτρεπε να κουνιέσαι πολύ γρήγορα ή πολύ αργά. Ήταν η καθυστερημένη και αποκαλυπτική μου εισαγωγή στο Sister Ray.

ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΟΡΟΦΟΥ, ο Lenny Kaye, ο Richard Sohl και εγώ παρουσιάζαμε τη δική μας χώρα των χιλίων χορών. Ο Λου περνούσε συχνά να δει πώς τα πάμε. Περίπλοκος άνθρωπος, ενθάρρυνε τις προσπάθειές μας κι ύστερα γυρνούσε και με προκαλούσε σαν μακιαβελικό σχολιαρόπαιδο. Προσπαθούσα να τον αποφύγω, αλλά εμφανιζόταν από το πουθενά σαν γάτα και με αφόπλιζε με κάποιον στίχο του Delmore Schwartz για την αγάπη και το θάρρος.

ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ, ούτε και την ορμή των διαθέσεών του, οι οποίες άλλαζαν όπως άλλαζε κι ο τρόπος ομιλίας του -τη μια φρενήρης, την άλλη λακωνικός. Καταλάβαινα όμως την αφοσίωσή του στην ποίηση, και τη συγκίνηση που ανέδιδε η σκηνική του παρουσία. Είχε μαύρα μάτια, μαύρο τισέρτ, χλομή επιδερμίδα. Ήταν περίεργος, καμιά φορά καχύποπτος, αδηφάγος αναγνώστης, εξερευνητής των ήχων.

ΕΝΑ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΠΕΤΑΛΙ ΚΙΘΑΡΑΣ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΣΑΝ ΤΟ ΣΤΙΧΟ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ. Ήταν ο σύνδεσμός μας με τη διαβόητη ατμόσφαιρα του Factory. Είχε κάνει την Edie Sedgwick να χορέψει. Ο Άντι Γουόρχολ είχε ψιθυρίσει στ’ αυτί του. Ο Λου είχε φέρει στη μουσική του τις ευαισθησίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Ήταν της γενιάς μας ο ποιητής της Νέας Υόρκης, ο υμνωδός των απόκληρών της, όπως πριν ο Γουίτμαν ήταν ο υμνωδός των εργατών της, κι ο Λόρκα των κατατρεγμένων της.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ, ο Λου μάς έδωσε πια τις ευλογίες του. Ετοιμαζόμουν να φύγω από την πόλη για το Ντιτρόιτ, όταν μια μέρα έπεσα πάνω του στο ασανσέρ του παλιού Gramercy Park Hotel. Μαζί μου είχα ένα βιβλίο με ποιήματα του Rupert Brooke. Άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια μου και μείναμε να κοιτάζουμε μαζί τη φωτογραφία του ποιητή. Τόσο όμορφος, είχε πει, τόσο θλιμμένος. Ήταν μια στιγμή απόλυτης ειρήνης.

ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΟΥ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ, άρχισε να εξαπλώνεται μια δόνηση που ξέσπασε και γέμισε την ατμόσφαιρα με υπερκινητική ενέργεια. Μου έφταναν πια τόνοι μηνυμάτων. Ένα τηλεφώνημα από τον Σαμ Σέπαρντ, που διέσχιζε το Κεντάκι με ένα τριαξονικό. Ένας σεμνός γιαπωνέζος φωτογράφος, που μου έστειλε sms «Κλαίω».

ΚΑΘΩΣ ΘΡΗΝΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ, σημαδεύοντας σαν υδατόσημα τον ουρανό, που είχε πάρει ένα χάρτινο χρώμα. Η πρώτη ήταν η εικόνα της γυναίκας του, της Λόρι. Ήταν ο καθρέφτης του -στα μάτια της έβλεπες την καλοσύνη, την ειλικρίνεια και τη συμπόνιά του.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΤΑΝ ΤΟ «ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ», ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΠΑΡΚΑΡΕΙ, από τους στίχους του Heroin, του αριστουργήματός του. Το φαντάστηκα να τον περιμένει κάτω από τον αστερισμό που σχημάτιζαν οι ψυχές των πολυπόθητών του ποιητών.

ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΩ, ΕΨΑΞΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ -27 Οκτωβρίου- και βρήκα πως ήταν τα γενέθλια του Ντύλαν Τόμας, αλλά και της Σύλβια Πλαθ. Ο Λου είχε διαλέξει την τέλεια μέρα να σαλπάρει -τη μέρα των ποιητών, μια Κυριακή πρωί, αφήνοντας τον κόσμο πίσω του.

Via, Μετάφραση: Θεόφιλος Τραμπούλης


Ο Λιούις Άλεν "Λου" Ριντ (Lewis Allen "Lou" Reed, 2 Μαρτίου 1942-27 Οκτωβρίου 2013) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης της ροκ μουσικής και κιθαρίστας. Το πραγματικό του όνομα είναι Λιούις Άλεν Ραμπίνοβιτς. Ως μέλος των The Velvet Underground τη δεκαετία του 1960, ο Ριντ άνοιξε νέους δρόμους στο χώρο της ροκ προς διάφορες κατευθύνσεις. Έχει βραβευθεί με το βραβείο Στάιγκερ ενώ θέση στο Rock and Roll Hall of Fame τόσο με τους Velvet Underground (1996) τόσο και μόνος του (2015).


Διαβάστε επίσης: Η Πάτι Σμιθ είπε

εμφάνιση σχολίων