Το πάθος θέλει χαρτί –«να αγγίξω ότι άγγιξες, να σε διαβάζω στο δρόμο, στο μετρό, στη δουλειά κρυφά, να σε φυλάω στην τσέπη του παλτού μου»
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΜΑΓΙΟΓΛΟΥ
13 Ιανουαρίου 2011
(ΔΕΝ ΠΑΨΑΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ. Άλλαξε ο τρόπος, η ανάγκη παρέμεινε. Ηλεκτρονικός τρόπος. Συμπυκνωμένο νόημα. Περιορισμένοι χαρακτήρες στα sms, περιορισμένος χρόνος στα e-mail. Κώδικες, φατσούλες, «πως κάνεις μια καρδούλα στο facebook;» <3… Δε μου γράφεις τι έχεις. Δε γνωρίζω τι σκέφτεσαι για μένα. Πως περνάς τις μέρες σου. Κρυώνεις; Τρως; Μ΄ αγαπάς; Μου στέλνεις video ή ένα τραγούδι. Φτιάχνεις το soundtrack της ζωής μας. Και ξεμπερδεύεις. Μου λείπει το ταχυδρομείο και το χαρτί και το μελάνι. Και τα επιστολόχαρτα που συλλέγαμε κάποτε. Μου λείπουν τα προσεχτικά ολοστρόγγυλα γράμματα χωρίς μουντζούρες και η μυρωδιά που αφήνεις πάνω τους. Να βρω ένα πρωινό το γράμμα σου, να δω τον αποστολέα, να ανοίξω προσεχτικά το φάκελο. Να συρθεί η ματιά μου στις αράδες σου, να αγγίξω ότι άγγιξες, να σε διαβάζω στο δρόμο, στο μετρό, στη δουλειά κρυφά, να σε φυλάω στην τσέπη του παλτού μου. Γράψε μου… )
«ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ ΠΑΛΙ. Νιώθω ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε την ίδια φρίκη. Και αυτή τη φορά δε θα αναρρώσω. Αρχίζω να ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Οπότε κάνω αυτό που μου φαίνεται το καλύτερο που έχω να κάνω. Μου χάρισες τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία. ‘Ησουν με κάθε τρόπο όλα όσα μπορούσε κανείς να είναι. Δε νομίζω ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι, μέχρι που ήρθε αυτή η φριχτή αρρώστια.(…). Αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να με σώσει αυτός είσαι εσύ. Έχω χάσει τα πάντα εκτός από τη σιγουριά της καλοσύνης σου. Δε μπορώ άλλο να συνεχίσω να σου καταστρέφω τη ζωή. Δε νομίζω ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι από ότι ήμασταν εμείς.» – Βιρτζίνια Γουλφ.
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ σε αυτό το γράμμα, αλλά δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα και ένιωσα βαθύτατα θλιμμένος και απογοητευμένος. Σε αγάπησα τόσο πολύ κι εσύ μου υπενθυμίζεις ότι λυσσάς να σκοτώσεις την αγάπη μου με κάθε τρόπο. Σου έγραψα ότι λυπάμαι επειδή με έδιωξες τόσο παγερά και τόσο γρήγορα. Κι εσύ μου απαντάς ότι προσπαθείς να ζήσεις σαν να μην έχεις ανάγκη από μένα και ότι τα καταφέρνεις θαυμάσια. (…) Φοβάμαι ότι αυτό το γράμμα μπορεί να σε πονέσει με κάποιο τρόπο. Γνωρίζω από εμπειρία ότι όταν αγαπάς (και το λέω με τη σκέψη σε μένα) η καρδιά έχει τόσο ένταση την ώρα του χωρισμού που από την ελάχιστη βάναυση και απερίσκεπτη επαφή μπορεί να αναβλύσει πολύς πόνος. Μια αγκαλιά για σένα, ψυχή μου, και φιλιά στα παιδιά». – Λέων Τολστόι, 15 Αυγούστου 1846
«ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΣΩ ΜΕ ΕΡΩΤΑ την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα… Όταν γεράσεις, θέλω να νοσταλγείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να ανατριχιάζεις ολόκληρη από την παλιά χαρά όταν στον νου σου θα τη φέρνεις». - Γκούσταβ Φλομπέρ
«ΜΟΙΑΖΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΜΑΙ για το ότι δεν μπορώ να ταιριάξω τη διάθεση των επιστολών μου με τη διάθεση του αποσαθρωμένου κόσμου που με περιβάλλει. Σήμερα παραπονιέμαι και πάλι γιατί μια κολασμένη ομίχλη κείται πάνω από το πορθμείο του Λάφαρν, και τα σύννεφα απλώνονται πάνω από τον μελωδό ουρανό –τι εξεζητημένη μεταφορά– σαν σεντόνια προστατευτικά πάνω σ’ ένα πιάνο». - Ντίλαν Τόμας, 3 Μαΐου 1914
«…ΞΑΝΑΖΗΣΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ, τις ώρες που βρισκόμασταν πλάι πλάι. Επανέλαβα, χωρίς σταματημό, τα λόγια σου και κάθε φορά που το έκανα λες και με βοηθούσε να τα καταλάβω καλυτέρα. Όταν ακούω τη φωνή σου, η γλύκα και η πραγματικότητα της ζωής παίρνουν σάρκα και οστά. Είσαι ικανή να με κάνεις να αγγίξω το πιο φωτεινό και λαμπρό κομμάτι του εαυτού μου.» – Χαλίλ Γκιμπράν
«…ΜΑΖΙ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ την καλύτερη δυνατή μάχη ενάντια στην μοναξιά, στην κακοτυχία, στον θάνατο, στην αδικία, στην τεμπελιά (τον παλιό αυτόν εχθρό μας), στα υποκατάστατα, στους φόβους και όλα τα άλλα ασήμαντα πράγματα για χάρη του τρόπου που κάθεσαι με την πλάτη ίσια στον καναπέ και είσαι πιο αξιαγάπητη από κάθε προτομή που στόλισε ποτέ την πλώρη καραβιού ή έγειρε στο πλάι από το φύσημα του αγέρα και για χάρη της καλοσύνης, της σταθερότητας, της αγάπης μας και των αγαπημένων μερόνυχτων που περάσαμε στο κρεβάτι». – Έρνεστ Χεμινγουέι
«ΠΗΡΑ αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους.» (Οκτώβριος 1959). [Σημ.: οι 14 σανίδες αναφέρονται στους ισάριθμους στίχους ενός σονέτου.] – Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
«ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΗΘΕΙΣ• αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή• μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…» – Πηνελόπη Δέλτα, 27 Ιουλίου 1906
«ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ… Το σονέτο σου είναι αξιολάτρευτο, και είναι πραγματικά ένα θαύμα που αυτά τα κόκκινα, τριανταφυλλένια χείλη σου φτιάχτηκαν εξίσου για τη μουσική της ποίησης και την τρέλα των φιλιών. Είμαι σίγουρος ότι ο Υάκινθος, που ο Απόλλωνας αγαπούσε τόσο παράφορα, ήσουν εσύ στην αρχαιότητα… Γιατί είσαι μοναχός σου στο Λονδίνο και πότε θα πας στο Σάλισμπερι; Πήγαινε εκεί για να δροσίσεις τα χέρια σου μέσα στο γκρίζο λυκόφως των γοτθικών πραγμάτων και μετά έλα εδώ όποτε θελήσεις. Είναι πανέμορφα το μόνο που λείπει είσαι εσύ. Πάντα, με αθάνατη αγάπη, δικός σου, Όσκαρ» - Όσκαρ Γουάιλντ, Ιανουάριος 1893, Βράχος του Μπάμπακομπ
*Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.
εμφάνιση σχολίων