Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να περνούν του George Simenon και 2 νέες εκδόσεις
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΑΜΗΣ [email protected]
21 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ: Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να περνούν του George Simenon. Καταρχάς τρεις απαραίτητες, νομίζω, διευκρινήσεις: Πρώτον, μεταφρασμένα στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία με αυτόν τον ίδιο ακριβώς τίτλο. Το ένα είναι του βέλγου μετρ, με το οποίο είπε το ιατρείο να ασχοληθεί αυτή τη βδομάδα και το άλλο είναι του επίσης σπουδαίου τσέχου συγγραφέα Buhumil Hrabal, του οποίου ο πρωτότυπος τίτλος είναι Ostře sledované vlaky (Closely Observed Trains, στα αγγλικά, όπως και έγινε παγκοσμίως γνωστό μέσω της κινηματογραφικής μεταφοράς του). Δεύτερον, αμφότερα τα δυο μυθιστορήματα καμία σχέση δεν έχουν με την ακατανόητη για τους πολλούς συνήθεια του trainspotting. Και τρίτον, αν και «τα τραίνα» στα εξώφυλλα και των δύο βιβλίων, όπως και αλλού άλλωστε, θα τα συναντήσετε ως «τρένα» (με «ε»), συγχωρέστε με αλλά στο «ιατρείο μικρών ζωών» τέτοιες ανούσιες απλοποιήσεις δε χωράνε.
«Τέλος, αν είχε ψάξει να βρει μέσα του, με απόλυτη ειλικρίνεια, τι τον προόριζε για ένα τόσο πολυτάραχο μέλλον, σίγουρα δε θα του είχε έρθει στο νου μια φευγαλέα αίσθηση, σχεδόν επιλήψιμη, που τον αναστάτωνε κάθε φορά που έβλεπε το τρένο να περνά, κυρίως τη νύχτα, μεταφέροντας πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες το μυστήριο των ταξιδιωτών». Το Homme qui regardait passer les trains (εδώ έχουμε μια κατά λέξη απόδοση του τίτλου) δεν ανήκει στο σκληρό πυρήνα της πληθωρικής εργογραφίας του διασημότερου βέλγου όλων των εποχών. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο από τα «λαϊκά» (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον ίδιο τον συγγραφέα τους) αστυνομικά του αφηγήματα, αλλά για ένα στιβαρό ψυχολογικό μυθιστόρημα, το οποίο, αν δεν είχε ο δημιουργός του εγκλωβιστεί στα εμπορικά στερεότυπα που ο ίδιος με επιμέλεια κατασκεύασε, ενδεχομένως και να είχε ήδη χαρακτηριστεί ως το Έγκλημα και Τιμωρία του 20ού αιώνα. Με πρόφαση μια υποτυπώδη, έως αδιάφορη, αστυνομική πλοκή, ο Simenon κατάφερε στο βιβλίο αυτό να τα βάλει με τη μεγαλύτερη από τις εμμονές του: Αυτήν του «Γυμνού Ανθρώπου». Του ανθρώπου δηλαδή που κατόπιν και με αφορμή ένα τραυματικό συμβάν απεκδύεται σταδιακά των συμβάσεων της κοινωνίας και της εποχής του, εώς ότου βρεθεί οριστικά στο περιθώριο όχι μόνο της ζωής, αλλά και της λογικής και της πραγματικότητας.
Διαβάστε το βιβλίο αυτό, όλοι εσείς οι «ντυμένοι άνθρωποι» και αφήστε την κινηματογραφική του αφήγηση, την εξωφρενικά ρεαλιστική πλοκή, την πολυδιάστατη ανάλυση και κυρίως το σπαρακτικό φινάλε του ανεπαισθήτως να σας βγάλουν από τα ρούχα σας. Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να περνούν, του George Simenon, εκδ. Άγρα, 2004, μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ.
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ (ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ): Μάρτυς μου ο Θεός, του Μάκη Τσίτα, εκδ. Κίχλη. Το πρώτο «ενήλικο» μυθιστόρημα του πολυπράγμονος συγγραφέα από τα Γιαννιτσά μόνο ως βιβλίο ενηλικίωσης δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο ευφάνταστος αυτός κωμικοτραγικός μονόλογος -αξιοζήλευτη η χρήση των εκφραστικών μέσων- ήρθε να προσθέσει στη λογοτεχνία μας έναν από τους πιο ζωντανούς και ενδιαφέροντες ήρωες. Θα τον θυμόμαστε για καιρό τον πενηντάρη Χρυσοβαλάντη Χ. με τη σχεδόν παιδιάστικη του αφέλεια -προφανές προϊόν της σταδιοδρομίας του κυρίου Τσίτα στη νεανική λογοτεχνία- και τον εμμονικό του τρόπο ανάλυσης των πραγμάτων. Τα χρονικά του Ερμή, της Murielle Szac, εκδ. Μεταίχμιο, μετάφραση Μαρίζα Ντεκάστρο. Οι φίλοι της ελληνικής Μυθολογίας μπορούν να ανατρέξουν ευτυχώς σε αρκετά βιβλία – άποια αξιόλογα και κάποια πιο αμφιλεγόμενα. Εκείνοι όμως που θέλουν να «διδάξουν» τους Μύθους στα παιδιά, θα πρέπει να βουτήξουν στα ρηχά νερά των απλοποιημένων εκδοχών της -και καλά- νεανικής λογοτεχνίας μας. Η πρόταση των «Χρονικών» είναι αναμφίβολα η ευτυχέστερη του είδους της, από όσες κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια, και ως εκ τούτου η «παιδιατρική» πτέρυγα της στήλης τη συνιστά ανεπιφύλακτα.
εμφάνιση σχολίων