ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΔΗ ΖΕΣΤΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ: Πέδρο Πάραμο του Juan Rulfo. «-Κάνει ζέστη εδώ, είπα. -Αλήθεια, κι αυτό δεν είναι τίποτα, μου απάντησε ο άλλος. Μη δίνετε σημασία. Θα το νιώσετε ακόμα πιο πολύ σαν φτάσουμε στην Κομάλα. Αυτό το μέρος βρίσκεται πάνω από τη χόβολη της γης, στο στόμα ακριβώς της Κόλασης. Μάλιστα λένε πως πολλοί απ’ αυτούς που πεθαίνουνε εδώ, σαν φτάνουνε στην Κόλαση γυρίζουν πίσω για να πάρουν την κουβέρτα τους».
Το «μοχθηρό» αυτό βιβλίο, πέρα από το καλύτερο ενδεχομένως μεξικανικό μυθιστόρημα όλων των εποχών, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο και την αφετηρία μιας παράδοσης που ανέδειξε τη λογοτεχνία ως το σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Rulfo, αν και πνευματικός πατέρας όλων των Marquez, Borges, Llosa, Sabato κ.λπ., παραμένει ακόμα ένας αφανής προδρομικός ήρωας, κυρίως λόγω του περιορισμένης έκτασης έργου του. Οπότε θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και μόνο που υπάρχουν μεταφρασμένα στη γλώσσα μας ένα-δυο βιβλία του, και κυρίως το εμβληματικό του μικροέπος, Pedro Páramo.
Όλα ξεκινούν σαν μία τυπική ιστοριούλα περιπλάνησης, όπου ένας γιος παίρνει τους δρόμους αναζητώντας το φάντασμα του μυστηριώδους, περίπου μυθικού πατέρα του, που με την παρουσία-απουσία του έχει στοιχειώσει την ενδοχώρα τόσο του Μεξικού όσο και της ψυχής του γιου του. Για να εξελιχθούν όλα στη συνέχεια σε μια καταβύθιση σε έναν απόκοσμο μη-τόπο, όπου πραγματικότητα και φαντασία, ζωή και θάνατος, μέσο και σκοπός, μνήμη και απωθημένο, τα πάντα αναμειγνύονται και συμπυκνώνονται σε ένα τρομακτικό μα αναπόφευκτο συμπέρασμα: Κάθε φορά που πας να βρεις τι κρύβεται πίσω από κάποιο συγκεκριμένο μυστικό, αργά ή γρήγορα εκτίθεσαι και σε άλλες αποκαλύψεις, μοιραίες και απρόσκλητες. Πυρακτωμένο σκηνικό, διάλογοι στα κάρβουνα και μια αφήγηση που από όπου και να την πιάσεις θα καείς, ο ορισμός της «κακίας» -προσοχή, όχι της κακής- λογοτεχνίας. Τολμήστε να το διαβάσετε και αν τυχόν σας παρασύρουν του ήρωά μας οι ηρωισμοί, θυμηθείτε: Ψάξτε καλά, μα πρώτα καλύτερα ψαχτείτε!
«-Εσείς τον ξέρετε τον Πέδρο Πάραμο; τον ρώτησα. Τόλμησα να το κάνω, γιατί στα μάτια του διέκρινα μια στάλα εμπιστοσύνης. -Ποιος είναι; ξαναρώτησα. -Μια ζωντανή μνησικακία, μου απάντησε». Πέδρο Πάραμο του Juan Rulfo, εκδ. Πατάκης 2005, μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου.
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ (ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ): Χορεύουν οι Ελέφαντες, Σοφία Νικολαΐδου, εκδ. Μεταίχμιο. Ακόμα μία «ελληνική περιπέτεια» από τη συγγραφέα που ξέρει καλύτερα από τον καθένα να συνδέει την Ιστορία με τις ιστορίες. Μετά τις 444 μέρες της Τεχεράνης, μήπως ήρθε η ώρα να δούμε την υπόθεση Polk σε αμερικανικό blockbuster (με Ben Affleck στο ρόλο του απεσταλμένου του CBS και Matt Damon ως Μάρκο Βαφειάδη); Ο Πότης, Hans Fallada, εκδ. Κίχλη, μετάφραση Έμη Βαϊκούση. Η ηδονιστική κάθοδος στην κόλαση ενός αλκοολικού μέσα από ένα αριστούργημα του γερμανικού εξπρεσιονισμού (αν υπάρχει κάτι τέτοιο στη λογοτεχνία). Γραμμένο κατά τη διάρκεια της «νοσηλείας» του συγγραφέα σε κάποιο ναζιστικό ίδρυμα για φρενοπαθείς, ο Πότης μοιάζει να θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με την πόρτα του ψυχιατρείου.
εμφάνιση σχολίων