ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Εδώ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Λονδίνο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΑΓΓΛΑΚΙΑ ΤΑ ΣΠΑΝΕ. Και χαίρονται. Στις πορείες, τραγουδάνε, φωνάζουν και κρατάνε τις σειρές τους. Κάποιοι «δίνουν» εντελώς στυγνά τους συμφοιτητές τους που τα σπάνε: στέλνουν τις φωτογραφίες τους στους μπάτσους και στις λαϊκίστικες εφημερίδες κι αυτοί τις δημοσιεύουν.

ΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΙΕ ΕΓΩ. Την Middleton, την αρραβωνιαστικιά του William. Την

εν όψει πριγκίπισσα, καλέ. Στις 29 Απριλίου όλο το Λονδίνο θα χαζεύει τους γάμους του Μπάκινχαμ. Ού να μου χαθούν κι αυτοί. Ρεσέσιον και λιτότητα λέμε. (Έλα, παραδέξου όμως ότι θα έκανες τα πάντα για να γίνεις πριγκίπισσα μόνο για μια μέρα)…

Η JEANNE DIELMAN ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ ΕΡΩΤΙΚΗ. Την είδα στην Βέλγικη ταινία “23 Quai du Commerce”. Τέσσερις ώρες. Έλιωσα. Είναι ένα ρομπότ με μια κόκκινη, τσίγκινη καρδιά. Νομίζω ότι εδώ όλοι έχουν τσίγκινες καρδιές. Ο φίλος μου ο Ε. -Εγγλέζος με τα όλα του, που κάνει πολιτικό lobbying και φοράει κουστούμι- μου είπε: «Γιατί να δείξω σε κάποιον πως τον αγαπώ;»… Τότε τον έπιασα από τους ώμους κι άρχισα να του φωνάζω πώς μπορεί να ζει έτσι, πώς αντέχει, πώς δε νιώθει την ανάγκη καμιά φορά να τρέξει να αγκαλιάσει τους πάντες; Κι αυτός με κοιτούσε ανέκφραστος, με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Πάω πάσο. Του είπα: «O.k., απλά μην πηδήξεις κι εσύ στις γραμμές του τρένου παρακαλώ».

ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Φόρκαστς τρομερά, χιονισμένα μας προετοιμάζουν για λευκές γιορτές. Γιούπιιιιι!

ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΝΟΣΤΙΜΟ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. «ΚΑ» με γεύση τσιχλόφουσκα. Είναι ροζ. Κι έχει γεύση τσιχλόφουσκα. Βγαίνει και σε ανανά και είναι πορτοκαλί.

ΜΟΝΟ Η ΤΕΧΝΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ. Ένα εκπληκτικό άρθρο στο Time Out London εξηγεί γιατί χρειαζόμαστε την τέχνη όσο και τους γιατρούς. Μιλάει για το Λονδίνο, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις καταθλίψεις. Καταλήγει ότι μόνο η τέχνη σώζει. Από το χαζό, ποπ τραγουδάκι που σε κάνει να δακρύζεις, μέχρι τον πίνακα ζωγραφικής που σε κάνει χαρούμενο.

ΖΩ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΞΥΡΙΣΜΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ. Όλες οι γκόμενες έχουν μισό-ξυρισμένα κεφάλια. Είναι και πιο πρακτικό για τους σκούφους, σκέφτομαι.

ΠΟΛΛΗ ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΣΟΥ ΛΕΩ. Σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σε γκαλερί, σε καταλήψεις, στον δρόμο, σε σπίτια. Γυμνοί τύποι που φτύνουν γάλα πάνω σε εντόσθια και τύπισσες με ξυρισμένα κεφάλια που τρέχουν επί 3 ώρες πάνω σε τακούνια.

ΕΙΔΑ ΤΗΝ ETTEN ΚΑΙ ΤΟΥΣ MOHAMMAD. ΗΛΕΚΤΡΟΦΟΡΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΞΩΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ στα Riverside Studios. Κουνούσαμε τα ποδαρίνια μας, ακινητοποιημένοι μέσα στις καρέκλες μας. Μετά φάγαμε κεφτεδάκια και μελομακάρονα.

ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟ PANOPTICON, ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΦΥΛΑΚΗ. Φαίνεσαι όπου κι αν είσαι, χωρίς να μπορείς να δεις αυτόν που σε παρατηρεί. Αναλύουμε πώς η αρχιτεκτονική μιας πόλης αλληλεπιδρά με τους κατοίκους. Σηκώνω το χέρι μου και δηλώνω ότι όταν η πόλη είναι εχθρική γίνεσαι κι εσύ εχθρικός και ασκείς βία. Ο καθηγητής μου απαντάει: «Ναι, γι’ αυτό εσείς, στην Αθήνα, πετάτε μολότοφ κοκτέιλ». Κι εσείς είστε σε καταστολή με τα κωλο-CCTV παντού.

“YOU ARE AS MAD AS HATTERS!”. Έτσι μας λέει η 70χρονη γειτόνισσα μας, η Jossie. Γιατί, ο υδράργυρος που χρησιμοποιούσαν παλιά οι καπελάδες προκαλούσε από τρεμούλα μέχρι στριμμένες βίδες: οι καπελάδες ήταν πάντα τρελούτσικοι! Γι’ αυτό κι εμείς αποφασίσαμε ότι το επόμενο θεματικό μας δείπνο θα είναι «Αlice in Wonderland». Βρήκαμε τον μυστικό κήπο που ψάχναμε. Ανήκει σ’ ένα σπίτι, που βρίσκεται μέσα στο γειτονικό νεκροταφείο. Αλήθεια λέω. Θα φτιάξουμε πουντίγκα, κρεατόπιτα, λεμονάδα και τσάι πολύχρωμο. Και cup cakes με γκλίτερ. Και θα φοράμε ημίψηλα καπέλα. Αλλά περιμένουμε την άνοιξη.

«ΥΓΕΙΑ-ΚΑΥΛΑ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» (και βουτυρένιο κέικ βουτηγμένο σε γάλα).


H Σάντρα Οντέτ Κυπριωτάκη είναι δημοσιογράφος και Doc-er. Μόλις μετακόμισε στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό αφήνοντας πίσω εμάς και τον σκύλο Τόλη. Τώρα συγκατοικεί με τη Βιβιάνα, την Ιωάννα και τον Μήτσο. Θα επιστρέψει την άνοιξη (μάλλον) αλλά μέχρι τότε θα στέλνει καρτ-ποστάλ.

εμφάνιση σχολίων