Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΡΤ-ΠΟΣΤΑΛ: Υπουργείο Ιστοριών

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΙΤΡΙΝΑ ΜΕ ΓΥΑΛΕΣ, μοιάζει με αλλόκοτο καραμελάδικο που ξέμεινε από τη βικτοριανή εποχή. Διάφανες γυάλες γεμάτες με ανθρώπινη μύξα, μπλε γυάλες φωτισμένες με φεγγαρόφως, μικροσκοπικά μπουκαλάκια τίγκα στη νεραϊδόσκονη -εκεί μέσα έχει ό,τι πάνω-κάτω δε χρειάζεται ένας «μεγάλος». Ίσως γι’ αυτό περνάει απαρατήρητo. Στο βάθος του, όμως, κρυμμένο ανάμεσα στα ράφια με τις γυάλες και τα μαντζούνια, υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα που σε βγάζει σε ένα υπουργείο. Ένα Υπουργείο που παράγει Ιστορίες. Και όπως φαντάζεσαι, εκεί «δουλεύουν» μόνο παιδιά.

ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ. Ζητούν να μάθουν για τον Δία, τον Ποσειδώνα και τον Κρόνο και αν οι μύθοι κρύβουν αλήθειες. Σε δυο λεπτά το έχουν ξεχάσει και μου λένε ιστορίες. Για ένα ροζ φλαμίνγκο υπό εξαφάνιση που έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής πατινάζ, επειδή δεν ήθελε να ακολουθήσει την οικογενειακή επιχείρηση υπέρ της διάσωσης του είδους. Για το πειραματόζωο που δραπέτευσε από το εργαστήριο ενός επιστήμονα και έπιασε κρησφύγετο ένα καταρράκτη για να κάνει ελεύθερες καταδύσεις. Και για εκείνο το δράκο, που από τη στενοχώρια του που τον φοβόντουσαν οι άνθρωποι λόγω της φλογερής του ανάσας, έβαλε μεγεθυντικούς φακούς στα μάτια, ούτως ώστε όταν πετάει πάνω από τις πόλεις, να βλέπει ποια σπίτια έχουν διακοπή γκαζιού και να τα ζεσταίνει...

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, λένε πως ίδιον της παιδικότητας είναι και η έντονη αίσθηση δικαίου. Ίσως γι’ αυτό με ρωτούν συνεχώς «γιατί». Γιατί, miss, τα ροζ φλαμίνγκο είναι υπό εξαφάνιση; Γιατί, miss, μερικοί άνθρωποι είναι αγενείς; Γιατί, miss, λέμε ότι κάποιος είναι «ξένος»;

ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΔΙΚΙΟ. Αναρωτιέμαι και εγώ δηλαδή. Γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Γιατί τα ροζ φλαμίνγκο απειλούνται υπό εξαφάνιση, αλήθεια; Γιατί το χάνσαπλαστ για τις σκούρες/μαύρες επιδερμίδες εφευρέθηκε μόλις πριν από πέντε χρόνια (ενώ η ατομική βόμβα πριν από ογδόντα;). Γιατί οι ταπετσαρίες στα καθίσματα των ΜΜM είναι πάντα τόσο κακόγουστες; Γιατί οι «μεγάλοι» σπάνια ρωτούν «γιατί»;

ΑΛΛΑ ΦΟΡΟΥΝ ΤΣΑΝΤΟΡ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ, άλλα είναι μαύρα, άσπρα, κίτρινα. Ο Α. από τη Ρωσία έχει σύνδρομο Άσπεργκερ και μας ρωτάει «γιατί καμιά φορά κάτι με πιάνει και βαράω τους συμμαθητές μου; Δε θέλω να είμαι επιθετικός». Η Φ. από τη Νιγηρία, που φοράει τζιν καμπάνα και ένα πράσινο σακάκι, όταν τη ρώτησα αν γιόρτασε τα Χριστούγεννα, μου απάντησε: «Δεν τα γιόρτασα γιατί είμαι Μουσουλμάνα, αλλά πέρασα πολύ ωραίες χριστουγεννιάτικες διακοπές, εσύ;».

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ, ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΑ ΜΑΘΑΜΕ ΟΛΑ; Και γιατί αντιλαμβανόμαστε τους άλλους με κέντρο τον εαυτό μας; Γιατί κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια; Γιατί φοβόμαστε αυτό που δε γνωρίζουμε; Και γιατί, αν ευθύνεται το ένστικτο της επιβίωσης, μετά από τόσους αιώνες πολιτισμού δεν έχουμε εξημερωθεί και συμφιλιωθεί ακόμη ο ένας με τη διαφορετικότητα του άλλου;

ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΑΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ; Γιατί όποιος «μεγάλος» δεν επικαλείται τη λογική και τις αυθεντίες, χαρακτηρίζεται ουτοπικός και ονειροπόλος; Και γιατί η εκπαίδευση αξιολογεί δύο μόνο είδη νοημοσύνης των μαθητών, τη λεκτικογλωσσική και τη λογικομαθηματική, τη στιγμή που, σύμφωνα με τη θεωρία Πολλαπλής Νοημοσύνης, υπάρχουν ακόμη εφτά;

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Γι’ αυτό κάθομαι οκλαδόν πάνω σ’ ένα χαλί κρυμμένο πίσω από μύξες και φεγγαρόφως, ανάμεσα σε είκοσι πέντε ετερόκλητα οκτάχρονα που μιλούν διαφορετικές μητρικές γλώσσες, έχουν διαφορετικό χρώμα και μαλλιά, πιστεύουν σε διαφορετικούς θεούς και κουβαλάνε διαφορετικές κουλτούρες, και φτιάχνω μαζί τους ιστορίες.

ΓΙΑΤΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ; Επειδή πιστεύουμε πως υπάρχουν ιστορίες μέσα μας και γύρω μας και πίσω από το κάθε τι. Και ρωτάμε συνεχώς «γιατί», μέχρι να τις ανακαλύψουμε. Να ανακαλύψουμε τις ιστορίες που κουβαλάμε, για να γνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας -και ο ένας τον άλλο- προτού μας προλάβει το μεγάλωμα...

Ministry of stories

εμφάνιση σχολίων