Φέτος θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από εθελοτυφλικά γυαλιά και να τον φιλτράρουμε κατά βούληση
ΒΙΒΙΑΝΑ ΜΗΛΙΑΡΕΣΗ
10 Ιανουαρίου 2013
Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΚΙ ΕΓΩ ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΘΑΜΕ ΑΛΛΕΡΓΙΑ. Στο μπαράζ γιορτινών τραπεζωμάτων, στην υπερκατανάλωση τροφής, στις θείες με τις βαριές κολόνιες που τσιμπάνε μάγουλα και μας ρωτάνε πότε θα παντρευτούμε. Μείναμε τα δυο μας στα Λονδίνα και τα περάσαμε φίνα. Τα δυο μας κι ένας βραζιλιάνος αρτίστας που αγαπά τα σοκολατένια κέικ, και κάθε δυο μέρες πετάει και από ένα στο φούρνο. Κι εμείς αγαπάμε όποιον αγαπά τα σοκολατένια κέικ. Και δη όποιον πετάει πατ κιούτ ένα ταψί με δαύτα στο φούρνο.
ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΟΝΣΕΡΒΕΣ ΤΟΝΟΥ ΚΑΙ ΧΟΥΜΟΥΣ, ΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΒΟΚΑΝΤΟ. Τις νύχτες κρατιόμαστε χεράκι-ποδαράκι και διαβάζουμε ιστορίες. Όλες οι ιστορίες είναι ωραίες, μα καταλήξαμε πως εκείνες που μας συγκινούν περισσότερο είναι οι ιστορίες ανθρώπων. Το δάκρυ και το χαμόγελό τους. «Γιούτζι;». «Μιάου;». «Είσαι ο καλύτερός μου φίλος, το ξέρεις;». «Μιάάάάάου!».
Ο ΓΙΟΥΤΖΙ, ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΓΙΟΥΤΖΙΝΑΚΗΣ (ΑΠΟ ΤΟ EUGEVE), μεγάλωσε και έγινε πελώριος και μαύρος και χοντρός. Και γκουρμεδιάρης. Και πολύ επιλεκτικός. Και λίγο μπανιστιρτζής. Απέκτησε περίοπτη θέση μέσα στη μπλε λεκάνη που βρίσκεται δίπλα στην πράσινη λεκάνη που βρίσκεται πάνω στο πλυντήριο των ρούχων που βρίσκεται δίπλα στη μπανιέρα που βρίσκεται μέσα στο μπάνιο. Όσα καλάθια με καρό πουκάμισα και να στρώσουμε, το αιλουροειδές που ζει στο σπίτι μας επιλέγει λεκάνη αποχρώσεως μπλε με θέα Super Paradise και, ως γνωστόν, όπου πίπτει νιαούρισμα δεν πίπτει λόγος.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΠΑΝΙΣΤΙΡΤΖΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ. Βρήκαμε το δόντι πάνω στη φούστα της λιβανέζας και το βάλαμε κάτω από το μαξιλάρι. Ήρθε η tooth fairy, πήρε το ματωμένο κυνόδοντα και στη θέση του άφησε μια κονσέρβα σολομό. Τον φιλήσαμε πολύ, του είπαμε πως μεγάλωσε, και αυτός πήρε το χαρτί τουαλέτας, το ξετύλιξε σε όλο το σπίτι και έψαχνε για νύφη.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΠΑΧΑΛΑΚΙΑΣ. Μπαχαλάκιας-γιαλαντζί. Εκεί που καλά-καλά κοιμάσαι, σκαρφαλώνει στη ντουλάπα και εκτελεί πλονζόν και ανώμαλη προσγείωση σε όποιο βρομερό ποδάρι περισσεύει από το πάπλωμα, γιατί, τι μπορεί να είναι πιο σημαντικό απ’ το να θέλεις να τον χαϊδέψεις;
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΠΩΣ ΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, τίποτα δε θα ήταν πιο σημαντικό απ’ το να μας χαϊδεύουν. Οι tooth fairies θα έφερναν σολoμό στους γάτους. Θα υπήρχαν μεταμεσονύκτια ντελιβεράδικα παγωτού και κόκκινα-λευκά ριγέ αερόστατα που θα διακτίνιζαν εμάς και τις φίλες μας να παίξουμε τις νύφες με χαρτιά τουαλέτας μπροστά στις θείες (και να τους τσιμπήσουμε λίγο τα μάγουλα). Το μουρουνέλαιο θα είχε γεύση βατόμουρο. Και σε κάθε σπίτι θα υπήρχε κι από ένας βραζιλιάνος αρτίστας να πετάει σοκολατένια κέικ στο φούρνο.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αλλά δε μας νοιάζει. Εμείς θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας (και από την πατούσα μας) για μια χρονιά καλύτερη από πέρσι και χειρότερη από του χρόνου. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από εθελοτυφλικά γυαλιά και να τον φιλτράρουμε κατά βούληση. Να πιστεύουμε στους ήρωές μας, ακόμη και αν δεν υπάρχουν. Να δίνουμε περισσότερο χώρο σ’ αυτά που βλέπουμε μέσα στα κεφάλια μας, παρά σε όσα βλέπουμε έξω από αυτά. Να κάνουμε ακριβώς αυτά που θέλουμε -ακόμη και αν πρέπει να προσγειωνόμαστε ανώμαλα σε βρομερά ποδάρια καμιά φορά. Να υπερασπιζόμαστε, δηλαδή, με σθένος, το δικαίωμά μας να δικαιολογούμε την ύπαρξή μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί, στο φινάλε, τι έχει σημασία; Το δάκρυ και το χαμόγελό μας. Καλή χρονιά. Μιάου.
Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο. Θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου.
εμφάνιση σχολίων