Βαρέθηκα τις γωνίες, τις λογικές, τους σκοπούς, τα αποτελέσματα. Ας κυκλοφορούμε και λίγο ξυπόλητοι, εκ πεποιθήσεως
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΟ. Μου τον «απέκτησε» η Σάντρα, δηλαδή, για να μην πάθω μοναξιές. Και για να μάθω πώς να ξεκαμουφλάρω το συναίσθημά μου. Ένα γάτο κατάμαυρο με πράσινα μάτια. Σαν αυτόν που ήθελα. Σαν την τελευταία μαύρη γάτα του Τριβιζά. Ο Ευγένιος είναι πολύ καλός χαρακτήρας. Είναι ένας μικρός λόρδος. Κάθεται πάνω μου γουργουρίζοντας και κοιτάει την οθόνη μου διερευνητικά. Ακούμε Waking Dream από Dave Thomas και Hey Eugene από Pink Martini. Αυτό είναι το τραγούδι σου και εσύ είσαι ο γατούλης μου, του φιλάω το αυτί. Μιάου.
ΓΑΤΟΥΛΗ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ, φωνάζω μπαίνοντας στο σπίτι. Και ο Ευγένιος βγαίνει από την κρυψώνα του και τρέχει να με προϋπαντήσει. Πλένω τα πιάτα και μπερδεύει τις πατούσες του με τις δικές μου. Μετά κάθεται πάνω στο κρεβάτι ήσυχος και αραχτός και με παρατηρεί. Και άμα τον αφήσω πολλή ώρα μονάχο, ε, ψιψίνα, μιάου. Μιάου και αγκαλιά. Αγκαλιά και χάδι. Χάδι και γουργουρητό. Γουργουρητό και αγάπη.
Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΜΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ. Μου μαθαίνει, επίσης, πως η αγάπη ενέχει ζήλεια, πως η ζήλεια περνάει με εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη παίρνει χρόνο -αλλά είναι και αυτό φυσιολογικό. Μου μαθαίνει πως, ναι, είναι σημαντικό να μην είμαστε κτητικοί, αλλά οφείλουμε να ζητάμε από τους άλλους να μας δίνουν το «παρών» όταν τους χρειαζόμαστε -γιατί έτσι είναι οι σχέσεις: ένα πάρε-δώσε προσδοκιών. Είτε το θέλουμε είτε όχι.
ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΙΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΣ ΑΝ ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ. Δεν είναι ούτε ντροπιαστικές ούτε ανασφαλείς οι αδυναμίες. Μες στη ζωή είναι. Γι’ αυτό και μέχρι να τις παραδεχτούμε, μας κάνουν το στομάχι κορδέλες. Και όποιος κάνει πως δεν το ξέρει, έχει πολύ δρόμο να διαβεί. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Ας μάθουμε να λέμε από την αρχή αυτό που θέλουμε επιτέλους. Δεν είναι ούτε ανώριμο ούτε παιδικό. Ούτε μας κάνει λιγότερο αυτόνομους. Ίσα-ίσα, δηλαδή. Μιάου.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ. ΚΑΙ ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝ, ΦΑΝΤΑΣΟΥ.
ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΚΙ ΕΝΑ ΒΙΟΛΙΣΤΗ. Έναν ψηλόλιγνο βιολιστή με μούσια και στρογγυλά γυαλιά. Αυτός παίζει στους τούρμπανς. Είναι κάποιοι άνθρωποι που φορούν τουρμπάνια, ντύνονται στα μαύρα και γυρνούν τον κόσμο ξυπόλητοι παίζοντας μουσική.
ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, ΤΟ 1904. ΜΟΙΑΖΕΙ LE CHAT NOIR. Βεντέτες και απωθημένα. Πινέλα και ακορντεόν. Φτηνό κρασί και στριφτά τσιγάρα. Πάθη και πόνοι.
ΘΑ ΧΤΙΣΩ ΚΙ ΕΝΑΝ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟ-ΙΝΣΤΑΛΕΪΣΙΟΝ. Ροζ. Χωρίς γωνίες. Έτσι, λίγο Gaudi, λίγο Μουlin Rouge. Από σπασμένες γλάστρες και πούλιες και χαρτιά περιτυλίγματος. Θα του βάλω και στρογγυλά λαμπιόνια. Μπλε και κόκκινα και κίτρινα. Αυτά τα καλτ που κρεμούν οι ταβερνιάρηδες στα νησιά και κάνουν τις μπουκαμβίλιες πιο φούξια και τη λεμονίτα πιο νόστιμη και τα κορίτσια πιο μούσες.
ΤΙΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ, ΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ, ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Νισάφι πια. Δεν είναι ανάγκη όλα να πηγαίνουν κάπου. Ας χαιρόμαστε και με το περιτύλιγμα, παρακαλώ. Ας γουργουρίζουμε με αυταπάρνηση. Ας κυκλοφορούμε και λίγο ξυπόλητοι, εκ πεποιθήσεως.
Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει στο Λονδίνο. Θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου.