Κλέβουν κάτι από Α' ΠΡΟΣΩΠΟ σένα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΟ FWBVK ΟΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΩ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ (Δημοσιογραφία Μόδας το λέμε, αλλά ουσιαστικά είναι δημοσιογραφία για οποιοδήποτε τομέα του καλώς εννοούμενου life style θα ήθελε κάποιος να δουλέψει), με ρωτούν συνεχώς αν θα καταφέρουν να βρουν δουλειά τώρα που η κρίση έχει πλήξει τα πάντα και αρκετά περισσότερο από άλλους κλάδους, τον δικό μας. Τα ΜΜΕ, τα περιοδικά, τις εφημερίδες.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΑΦΟΡΑ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟ ΤΙ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ αν καταφέρουν τελικά να βρεθούν σε κάποιον εργασιακό χώρο. Τι είδους συμπεριφορές πρέπει να έχουν, αν ισχύουν όσα ακούν για την ατμόσφαιρα του χώρου (όπου διαπρέπουν αρκετοί μέτριοι ως άσχετοι και κυρίως «ψώνια»), ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί» διευθυντές και τέλος πώς θα πρέπει να αντιδράσουν αν τους ζητηθεί κάτι που αντίκειται στο ήθος τους.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΕΛΟΣ, ΤΟΥ ΑΝ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΗΛΑΔΗ, δεν μπορώ φυσικά να εγγυηθώ κάτι. Οι καιροί είναι βίαια απελπιστικοί και τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ως προς το δεύτερο όμως, μπορώ. Ειδικά, όταν η δεοντολογία και το ήθος είναι το πρώτο και βασικότερο που διδάσκω προτού μπούμε στις πρακτικές.

ΚΑΙ Η ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΩΔΟΣ ΜΟΥ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ, είναι ότι πρέπει αναντίρρητα να κάνεις αυτό που συνάδει με το ήθος και τη συνείδησή σου, ότι και αν σου ζητήσει ο ανώτερος σου. «Και αν χάσω τη δουλειά μου για αυτό;» μου αντιγυρίζει μια μαθήτρια. «Να τη χάσεις», λέω και εκείνη σκοτεινιάζει. Θυμώνει σχεδόν. «Το λέτε από ασφαλή θέση γιατί εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό. Και αν δεν έχω να ζήσω, να φάω;».

ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΛΟΓΙΔΡΙΑ ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ όταν ο άλλος, πόσο μάλλον ο νέος, νιώθει ότι δεν έχει αύριο, ότι δεν θα έχει να φάει και ότι, ίσως δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία για να βγάλει τα προς το ζην άμα εναντιωθεί σε βουλήσεις άλλων με τις οποίες διαφωνεί.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΕΙΠΑ πως οι συμβιβασμοί για τα προς το ζην μπορούν να γίνονται σε οποιαδήποτε δουλειά, εκτός από τη δουλειά του πάθους και του ονείρου σου. Είναι προτιμότερο να κάνεις μια οποιαδήποτε δουλειά που υποτιμάς για να μπορείς να ζήσεις, και να κάνεις, παράλληλα, έστω και τζάμπα τη δουλειά που αγαπάς, με τον τρόπο που θες.

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ. Και πουθενά τα πράγματα δεν είναι ονειρικά πλασμένα. Αν όμως, αναγκαστείς να προδώσεις τον εαυτό σου και τα πιστεύω σου στο πλαίσιο του ονείρου σου, αυτό ξεφτίζει. Εξαφανίζεται μαζί με τον πόνο της μείωσης, της αληθινής μείωσης των αρχών σου. Για να θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος, σημαίνει ότι έχεις κρυφό πόθο να γράφεις, να γνωρίζεις ανθρώπους και με μια συνέντευξη να τους συστήνεις στον κόσμο, να κάνεις ρεπορτάζ με τους κανόνες που το διέπουν γιατί έχεις ευθύνη.

ΑΝ ΟΙ «ΑΠΟ ΠΑΝΩ» ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΚΛΕΨΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ, κλέβουν κάτι από σένα κάθε μέρα. Και αυτό δεν αντέχεται. Τα υπόλοιπα αντέχονται. Και μάλιστα, ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπορείς να απολαύσεις μεγάλες χαρές σε αυτή τη ζωή, χωρίς να έχεις περάσει και πόνους ή λύπες. Οι ίσιες γραμμές είναι ασθενείς, δεν έχουν χρώμα και δεν είναι ικανές να σε εκτοξεύσουν ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων