Ένα βράδυ του Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Απρίλη

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΗΡΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΣΕ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΨΕΙ. Περίμενα να δω ποια θα ήταν η επόμενη του κίνηση, πριν ζητήσω να συνεχίσει την κουβέντα που κάναμε. Καθόταν στον καναπέ απέναντι μου, εγώ στο πάτωμα πάνω σε δύο χρωματιστά μαξιλάρια. Έτρωγα τα μεγάλα σοκολατένια μπισκότα που μου αγόρασε το απόγευμα, εκείνος δεν ήθελε να φάει, «κοίτα πόση κοιλιά έχω κάνει», μου είπε και σήκωσε το πουκάμισο του προς τα πάνω αφήνοντας ταυτόχρονα το τσιγάρο να κυλήσει στον καναπέ. «Που θες να φάμε απόψε;», με ρώτησε, «όπου θες εσύ» του απάντησα, γιατί ήθελα να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα με τα διαδικαστικά μήπως και επανέλθουμε επιτέλους σε κείνη την κουβέντα που κάναμε. Ένας ήχος στο iPhone του που ακούστηκε σαν γάβγισμα με τρόμαξε, εκείνος γέλασε, «πότε θα συνηθίσεις πως τα μηνύματα μου φτάνουν σαν γαβγίσματα;», μου είπε, «κλείστο», του έκανα παρατήρηση, «σε περιμένω τόση ώρα να μου πεις την συνέχεια», είπα μετά και κείνος διασκέδασε την ανυπομονησία μου.

ΕΨΑΞΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΥΛΗΣΕΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ, το βρήκε, το ‘βαλε πρώτα ανάμεσα στα δάχτυλά του και ύστερα στο στόμα, πήρε τον αναπτήρα, το άναψε και αφού φύσηξε στον αέρα μια μεγάλη ποσότητα καπνού, αποφάσισε να επιστρέψει, εκεί όπου είχαμε μείνει. «Λοιπόν…» του είπα από φόβο μην κάτι άλλο άσχετο του διακόψει ξανά την σκέψη του, όπως για παράδειγμα οι θόρυβοι στην στέγη ή εκείνο το μισοτελειωμένο μπισκότο που έμεινε στο πιάτο και τον έβλεπα να το κρυφοκοιτάζει χαϊδεύοντας ταυτόχρονα ένοχα την κοιλιά του. «Λοιπόν;» επανέλαβα.

«ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΛΕΣ» ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ, «Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΓΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. Μικρός δεν καταλάβαινα ακριβώς τι εννοούσε, μετά το κατάλαβα, όταν άρχισα να σκουντουφλώ πάνω στις ανατροπές, δηλαδή την ώρα που αλλιώς τα ‘χα στο μυαλό μου κι’ αλλιώς μου τα ‘φερνε η ζωή, για κείνες τις ανατροπές σου μιλάω, καταλαβαίνεις έτσι;». Ναι, καταλάβαινα για ποιες ανατροπές μιλούσε, για κείνες που σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πως αν δεν βρεις ένα χώρο στην σκέψη σου για να ξαπλώσει κάπου και ο αστάθμητος παράγοντας, τότε χάνεις την ευελιξία σου και δύσκολα προσαρμόζεσαι πια στην ιδέα μιας καινούργιας αρχής. «Λοιπόν;» τον ρώτησα ξανά, εκείνος δεν μίλησε, σηκώθηκε τελικά και πήρε το μπισκότο, «δεν βαριέσαι» μου είπε και το καταβρόχθισε, έμοιαζε όπως ένα μικρό παιδί που νιώθει νικητής την ώρα της αταξίας, έτσι έμοιαζε και ‘γω ήθελα να τον αγκαλιάσω μα έμενα ακίνητη γιατί περίμενα το παρακάτω.

«ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΛΕΣ» ΣΥΝΕΧΙΣΕ. «Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΠΑΝΤΑ. Ακόμα και την ώρα που ήτανε άρρωστη στην κλινική. Καθόμουνα -θυμάμαι- δίπλα της και της χάιδευα τα μαλλιά, της άρεσε να της χαϊδεύω τα μαλλιά, ευτυχώς που της άρεσε γιατί έμαθα έτσι από μικρός τι πάει να πει τρυφερότητα, και όταν σε έχουνε μεγαλώσει με τρυφερότητα, να το ξέρεις, έχεις μέσα σου απόθεμα αγάπης και αυτό είναι που σε σώζει την ώρα που σκουντουφλάς πάνω σε ανατροπές. Αυτό είναι που σε σώζει. Μου το ‘λεγε λοιπόν η μάνα μου. Ακόμα και κείνη την ώρα που εγώ της χάιδευα τα μαλλιά. Πως έχουμε όλα τα δικαιώματα του κόσμου, εκτός από ένα. Εκτός από ένα».

ΕΠΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΑΣΗ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και ύστερα έκανε παύση. «Ποιο δικαίωμα δεν έχουμε;» τον ρώτησα. «Ποιο δικαίωμα δεν έχουμε;» επανέλαβα και το επανέλαβα πιο δυνατά. Έβαλε το τσιγάρο στο σταχτοδοχείο, σηκώθηκε από τον καναπέ, γονάτισε ακριβώς απέναντι μου πάνω στο χαλί, πήρε το πρόσωπο μου μέσα στις δύο του χούφτες και αφού με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, μου είπε:

«ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ‘ΜΑΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ». «Αυτό το δικαίωμα δεν έχουμε», είπε, «αυτό μου έλεγε η μάνα μου για χρόνια», είπε μετά και ύστερα έσκυψε και με φίλησε πολλές φορές, στο στόμα.


Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος. Ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό Κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Ανάμεσα στα κείμενά της που μπορείτε να διαβάσετε στο DOC TV είναι και η στήλη Το Νησί που έγραψε κατοικώντας επί έξι μήνες σε μια καλύβα στην Ταϊλάνδη. Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη».

 

εμφάνιση σχολίων