H Μαρία Cyber ή Μαρία Κατσικαδάκου είναι σκηνοθέτρια, φωτογράφος και μια από τις πρώτες λεσβίες ακτιβίστριες στην ελληνική LGBTQI+ σκηνή. Θα μπορούσε βέβαια στο βιογραφικό της να βάλει απλώς την λέξη αεικίνητη, αυτό είναι το χαρακτηριστικό της.
Έχει σπουδάσει φωτογραφία, γραφιστικά, web design και κινηματογράφο κι έχει δημιουργήσει μια σειρά από projects που ήταν πάντα μπροστά από την εποχή τους. Το 2000 δημιούργησε την μεγαλύτερη διαδικτυακή πύλη για λεσβίες στην Ελλάδα, το lesbian.gr και το 2007 το Outview International LGBTQI Film Festival και το πρώτο διαδραστικό ελληνικό webradio Mindradio.gr, που έλαβε το Ermis Gold Award στην κατηγορία internet (2008). Διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1 (LADA) και δημιούργησε το μεγαλύτερο portal στην Ελλάδα για άτομα με σακχαρώδη διαβήτη, Glykouli.gr (2010). Είναι επίσης queer σκηνοθέτρια που δημιουργεί μικρού μήκους ταινίες χωρίς προϋπολογισμό, οι οποίες φέρνουν στην οθόνη «μια queer ενέργεια για σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα». Τον Μάιο του 2021 τιμήθηκε τον με το Βραβείο των Γραμμάτων και των Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας (Chevalier de l’ordre des arts et des lettres). Τον περασμένο Νοέμβριο παρουσίασε το νέο της λεύκωμα με τίτλο «Μια λεσβιακή ζωή» στην Μικρή Σκηνή της Στέγης, μια έκδοση γεμάτη με φωτογραφίες αλλά και με μικρές αυτοτελείς αυτοβιογραφικές ιστορίες από το 1975 μέχρι σήμερα.
Μαρία, τι έμαθες λοιπόν, γράφοντας το βιβλίο «Μια λεσβιακή ζωή»;
«Η απόφαση μου για το βιβλίο πάρθηκε λίγους μήνες μετά την διάγνωσή μου με καρκίνο. Πάντα έλεγα όταν βρω χρόνο θα κάτσω να δω το φωτογραφικό μου αρχείο και ποτέ δεν έβρισκα χρόνο, τράβαγα φωτογραφίες και slides για χρόνια και ποτέ δεν είχα τον χρόνο να τις δω πέρα από τα πεταχτά.
Άφησα αναγκαστικά την δουλειά μου με τον καρκίνο, περνώντας ατέλειωτες ώρες στο σπίτι, σε δύσκολη κατάσταση φυσικά. Ξαφνικά όμως είχα χρόνο.
Παίρνω δυο «φίλες» μου τηλέφωνο και τους ζητάω βοήθεια να έρχονται αν μπορούν σε τακτά χρονικά διαστήματα να φτιάξουμε το αρχείο και δέχτηκαν. Η χαρά μου, μέσα στο χαλί μου, ήταν μεγάλη, κρατιόμουνα από αυτήν την απέραντη υπέροχη δημιουργικότητα. Θα κάνω ότι ξεχνάω τον καρκίνο μπας και με ξεχάσει κι αυτός. Μετά από κάτι μήνες οι «φίλες» με πρόδωσαν.
Όχι απλά δεν ερχόντουσαν αλλά κάτι παραπάνω, με «χρησιμοποίησαν». Για ακόμα μια φορά στην ζωή μου απογοητεύτηκα οικτρά, στεναχωρήθηκα πολύ, τότε είναι που εμπέδωσα ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν no matter what, γιατί εγώ είχα την αυταπάτη ότι με τον καρκίνο μου θα αυξηθεί η ενσυναίσθησή τους, θα εγκατασταθεί η αγάπη στην καρδιά τους και όλα θα γίνουν αρμονικά και συλλογικά. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν μπορείς να τους αλλάξεις ότι και να κανείς αν αυτοί δεν το θέλουν.
Έπεσα στην συνηθισμένη μου μαύρη τρύπα και μετά από κάποιους μήνες ξαναβγήκα μόνη μου από αυτή, δεν αντέχω χωρίς δημιουργία στην ζωή μου.
Πεθαίνουμε μια φορά αλλά ζούμε κάθε μέρα! Πάντα με πώρωση, πάντα με αισιοδοξία, πάντα με το ακαταμάχητο συναίσθημα που δεν αλλάζει - έχω γράψει ένα κεφάλαιο μικρό στο βιβλίο, στο κινητό μου με το αριστερό χέρι- λατρεύω τον κόσμο. Αυτή η αγάπη μου είναι πάντα που με βγάζει στην επιφάνεια από τις μαύρες τρύπες που με ρουφάνε.
Βρήκα μια κοπέλα που δεν την ήξερα και έφερε μαζί της άλλη μια και άρχισα πάλι να περνώ μια χρυσή περίοδο, με βουτιές στο αρχείο μου, διηγήσεις ιστοριών, γέλια, ζωντάνια, αγάπη, πολύ χαρά.
Υπέροχα θεραπευτικό να θυμάσαι όλη την ζωή σου, να την αναλογίζεσαι, να την εκτιμάς περισσότερο από πριν, να την λες και να αγαπάς τα λάθη σου, και να τα αναγνωρίζεις.
Αλλάζεις και η ασθένεια σε αλλάζει πολύ αν θες, αν την συνειδητοποιήσεις τη ζωή σου, και είχα χρόνο επιτέλους να συνειδητοποιήσω πολλά. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δημιούργημα μου, να είμαι παρών σε εμένα και να με ερμηνεύω. Όχι απλά ένα πλάσμα που σέρνει τα τραύματα του.
Κάποιος είπε «έχουμε δυο ζωές η δεύτερη ξεκινάει όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μια» Μια μέρα βρέθηκε στο σπίτι η πολιτιστική διευθύντρια της Στέγης με το team της. Κάποια στιγμή της λέω: «θέλω να βγάλω ένα φωτογραφικό βιβλίο» και μου λέει «προχωρά εμείς είμαστε εδώ». Πέταγα από χαρά, ξέχασα ότι με βρήκε ο καρκίνος, Ονειροπόλος σε ένα ζωντανό όνειρο. Η γυναίκα αυτή δεν με ρώτησε τίποτα. Σαν την οικογένεια που θα ήθελες να έχεις, να πλημμυρίζουν οι άνθρωποι από ανιδιοτέλεια αγάπη χωρίς όρους. Με αγκάλιασε και μου είπα «όλα θα πάνε καλά» την έλεγαν Αφροδίτη.
Λεσβία είναι μια υπέροχη λέξη και από τότε που την ανακάλυψα δεν την έχω αποχωριστεί. Με καθορίζει και μου προσφέρει μια γεμάτη περιπέτειες ζωή. Μια λεσβιακή ζωή. Απολαύστε λίγη από αυτήν τη ζωή, ξεναγηθείτε μέσα από τις φωτογραφίες και το κείμενο, αφεθείτε να νιώσετε τη γεύση της και υπερασπιστείτε το δικαίωμά της να υπάρχει, ίση με όλες τις άλλες ζωές»
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο της στα βιβλιοπωλεία και στις εκδόσεις Ροδακιό
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν
Διαβάστε επίσης:
Στέλιο, τι έμαθες φωτογραφίζοντας τον κόσμο για 10 χρόνια;
Πανόπουλος: Έγραψα για να καταλάβω εγώ ο ίδιος τι (μού) συμβαίνει