Το Μιάκι αποζητά μια καθημερινότητα που να μη μοιάζει με σουρεαλιστικό λιωμένο ρολόι (χωροχρόνο) του Νταλί. Ταυτίσου εδώ
Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΥΛΑΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΡΥΘΜΟΥΣ. Κάθε διάστασή της έχει 2 motions: τον αργό ρυθμό και το γρήγορο. Σε κάθε επίπεδο και για κάθε ζήτημα. Μόνο που είναι αμφότεροι, αφύσικοι. Μη πραγματικοί. Εξωτερικοί. Απάνθρωποι τελικά.
Η ΝΕΟΤΕΥΚΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ, PART TIME, ΔΕΝ ΜΟΥ ΓΕΜΙΖΕΙ ΩΡΕΣ -παρότι μου τρώει πραγματικό και παραγωγικό χρόνο. Οπότε, όσο χρόνο τρώω στο σπίτι, που λογίζεται πια σε έτη φωτός και όχι σε ώρες, τον βιώνω ως ατελείωτο. Αργό και καταστροφικό. Την ίδια στιγμή που όσα παραπλήσια προσπαθώ να κάνω κινούνται στους ρυθμούς του Ίντερνετ και της «νέας εποχής». Συμβαίνουν ταχύτατα και λήγουν ταχύτατα. Το ίδιο και του συντρόφου μου. Λειτουργεί σαν άβαταρ στο σπίτι -οφείλει να είναι στο Facebook και το Twitter σχεδόν όλες τις ώρες της «φυσικής» παρουσίας του στο σπίτι. Μόνο που για εκείνον, αυτό μοιάζει σαν… κανονικό. Για μένα, είναι E.T.. please phone home and save me.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ Η ΤΗ «ΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑ» ΜΑΣ, όλα διαδραματίζονται σε ρυθμούς dt, την ίδια ώρα ο παραγωγικός δικός μας χρόνος κυλά βασανιστικός. Μια ταινία, με τον πρωταγωνιστή να διαβάζει, έφτασε, για να νιώσω στο πετσί μου (ενώ προηγουμένως το είχα αντιληφθεί -αλλά όπως λένε και οι ψυχολόγοι «άλλο να αντιληφθείς κάτι, άλλο να το αισθανθείς») ότι τίποτα το όμορφο δεν εκτυλίσσεται στους φυσικούς του ρυθμούς: θα φάμε γρήγορα, θα πλυθούμε γρήγορα, θα εκτελέσουμε επαγγελματικές υποχρεώσεις γρήγορα. Πώς γίνεται να μην προλαβαίνεις τίποτα ενώ στην πραγματικότητα έχεις άπλετο χρόνο;
«ΔΙΟΤΙ, ΜΑΛΛΟΝ, ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ», λέει το ανθρωπάκι μέσα μου. Διότι όταν δεν είχα χρόνο, γιατί είχα πολλή δουλειά, αλλά δεν είχα κατάθλιψη, διάβαζα δυο γραμμές και ταξίδευα στον κόσμο του συγγραφέα, έπινα ένα ποτό χαλαρά χωρίς νεύρο (μόλις άφησα ένα ποτήρι κρασί του οποίου την τελευταία γουλιά καταβρόχθισα αντί να την πιω), μιλούσα στο τηλέφωνο γιατί ήθελα (όχι για να γεμίσω το χρόνο πιεστικά), έβλεπα ανθρώπους για να ανταλλάξουμε σκέψεις, συναίσθημα, γέλια. Ακόμη και βλακείες.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΒΛΑΚΕΙΕΣ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΟΛΑ. Τα πράγματα τρέχουν πιο πολύ από τα πόδια μου, το χρηματιστήριο παίζει με τα νεύρα μου, ακούω ώρες τις χυδαίες αηδίες των πολιτικών ενώ πριν, τους «έκλεινα». Γιατί ΠΡΙΝ είχα τη ζωή μου.
ΤΩΡΑ, ΖΩ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, στον ρυθμό τους και με τα δεδομένα που μου έστησαν. Είναι αρκετοί που μιλούν καταιγιστικά, χωρίς ανάσα και εγώ δεν προλαβαίνω, πια, να τους αντικρούσω. Είναι ο απέναντι, ο μέσα στα πράγματα που θα με προλάβει και πρέπει να αντιδράσω. Είναι οι λογαριασμοί που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ οι σακούλες μειώνονται και οι έξοδοι εξέλειψαν. Είναι όλα, αφύσικα βαλμένα.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΩΛΥΣΙΕΡΓΩ. ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ. Θέλω μόνο να ξαναφορέσω ένα κοστούμι στα μέτρα μου. Να προλάβω να μυρίσω τον καφέ που πίνω και το καμένο μου φαγητό, να μην περνούν οι «όποιες» αράδες από μπροστά μου φωνασκώντας αμερικάνικα και ρυθμικά αλά “An officer and a gentleman”, να ακούω νότες και όχι συγχορδίες μπουμπουνητών, να ακουμπήσω και να μη λιώσω τον άλλον, να βαριανασάνω αν χρειαστεί αλλά όχι αγκομαχώντας απειλητικά διαρκώς.
ΔΥΟ ΡΥΘΜΟΙ, ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ. ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ, ΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ. Στον δικό μου χωρούσε γέλιο, θλίψη, κούραση και αγωνία. Στον δικό τους χωράει νευρικός περίγελος, υστερική απογοήτευση, μανιακή εξουθένωση και ανυπέρβλητο άγχος. Το πιο γλυκό μου όνειρο χωράει φυσική δράση και αντίδραση: κουράστηκα -άρα κοιμάμαι (όχι κοιμάμαι γιατί δε θέλω να ξυπνήσω), γελάω -άρα διασκεδάζω με εσένα (όχι μειδιώ ψεύτικα γιατί δε με «παίρνει» -και πόσες ισορροπίες να κρατήσεις πια;), βγαίνω μια βόλτα -άρα συμφωνήσαμε ότι θέλουμε να βρεθούμε απέναντι (αν το μπορούμε οικονομικά τέλος πάντων) και το επιδιώκουμε, κλαίω -άρα κάτι μπήκε στο μάτι μου ή με πλήγωσες (όχι γιατί δεν μου απέμεινε άλλος τρόπος εκτόνωσης). Τρώω γιατί, στην τελική, πεινάω. Όχι γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω ενώ όλα γύρω μου γεύονται νέες συνταγές του πεντάλεπτου (θα προλάβω να τις χωνέψω ή θα τις κάνω εμετό;).
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.