Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Όλοι μαζί

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΠΩΘΕΙ ΠΛΕΟΝ. Οι αναλύσεις έγιναν και συνεχίζουν. Αναρτήσεις, φωτογραφίες, άρθρα, μανιφέστα, ανέκδοτα. Κόντρες διαδικτυακές δίχως νόημα. Ασυνάρτητες άναρθρες κραυγές και ελιτισμός στην άποψη, στη θέση, στην κατάθεση άψυχα, βεβιασμένα.

ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΑ, εκτονωτικά, μια μορφή αυτοϊκανοποίησης. Πάσο με αυτή την «ιερή» λειτουργία. Αλλά δεν πάνε παραπέρα. Και τίποτα καινούργιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΔΡΑΙΩΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΓΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ. Τα πλοκάμια του αόρατα και δυνατά πιάνουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Καταντάς πλέον παρανοϊκός και ζεις μέσα σε διαρκή καχυποψία και παραισθήσεις. Αυτό που φαίνεται δεν είναι έτσι. Και αυτό που πραγματικά είναι δε φανερώνεται. Είναι ασφυξία και ταυτόχρονα φόβος πια να νιώθουμε όλοι εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση που δεν έχει τέλος, που κανείς μας δεν επέλεξε και που δε μπορεί να αλλάξει. Πολλές φορές φτάσαμε στην πηγή και νερό δεν ήπιαμε. Συνηθίζουμε. Όπως σε εμπόλεμες καταστάσεις συνηθίζει κάποιος τα πτώματα γύρω του.

ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΞΕΡΑΜΕ και αυτόν το νέο που μας ξημέρωσε και μας αγριεύει θα τον συνηθίσουμε και αυτόν. Και έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε τη ζωούλα μας στο περίπου, φοβισμένοι και αδαείς. Με θλίβουν οι άνθρωποι, μα πάνω απ΄ όλα ο μικρός εαυτός μου, γιατί χάνω την πίστη μου σε σταθερές που ήταν πάντα φάρος στη ζωή μου. Κενά σχήματα οι αγώνες, οι πορείες, η επανάσταση. Το σύστημα σκέφτομαι είναι χταπόδι με μυαλό σατανικό σε κάθε πλοκάμι του.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΑΠΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ. Πορείες και ειρηνικές διαμαρτυρίες που καταλήγουν σε παρανάλωμα. Κανάλια δωσίλογα, πλυντήρια του μυαλού μου. Τούτοι αόριστα γιατί δε ξέρω πια ούτε ποιοί είναι, ούτε πόσοι είναι, μας την έχουν στημένη από παντού. Μια χώρα διαλυμένη, χρεοκοπημένη, να οργίζεται, να νιώθει την αδικία και την έλλειψη προοπτικής κάθε λεπτό, να ξαγρυπνά με τεφτεράκια στο μυαλό για το πώς θα επιβιώσει, να μιζεριάζει, να ασθμαίνει, να παραμιλά.

ΞΕΡΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΤΙ ΔΕ ΘΕΛΑΜΕ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΖΟΥΜΕ. Τώρα πια ξέρουμε και τι θέλουμε και αυτό είναι βήμα μεγάλο. Δεν έχουμε βρει τον τρόπο όμως. Κολλημένοι στη λάσπη με τη ρόδα να σπινιάρει επικίνδυνα και να λερώνει τα αγέλαστα πρόσωπα μας.

ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΖΗΣΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΠΡΟΤΙΝΟΣ και τον καινούργιο κόσμο που τόσο επιθυμούμε δε γνωρίζουμε πώς να τον φέρουμε στη θέση του παλιού. Κολλήσαμε. Και συνηθίσαμε για μια ακόμη φορά. Βουβοί, δύσθυμοι και ανόρεχτοι περιφέρουμε τους εαυτούς μας και αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Στις ίδιες κούφιες συζητήσεις, πληροφορίες μεταφέρουμε ο ένας στον άλλο σαν ηχεία πανηγυρτζίδικα.

ΛΙΓΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΟ ΘΑΛΑΜΟ ΤΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ. Τον ίδιο πόνο, την ίδια αρρώστια, την ίδια απώλεια βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Όλοι. Αν αποφασίσουμε να τραβήξουμε τα καλώδια ας το κάνουμε βουβά, συνεννοημένα, συνειδητά. Όλοι μαζί.


Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.

εμφάνιση σχολίων