«Ό,τι βλέπουνε να Α' ΠΡΟΣΩΠΟ πάει να ανθίσει προσπαθούν να το κόψουν»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπήκε για τα καλά η άνοιξη. Το βλέπεις, το νιώθεις. Βλέπεις να ανθίζουν από λουλούδια μέχρι και άνθρωποι και λες τώρα που πέρασε ο χειμώνας, τώρα που έφυγε για τα καλά, ήρθε η ώρα κι εγώ να το χαρώ. Κάνεις βόλτες, μαζεύεις ήλιο, απολαμβάνεις τις βραδιές που έχουν γλυκάνει και λες δε μπορεί, θα γλυκάνει κι αυτό το κάτι μέσα μου που παραμένει χειμωνιάτικο και που καθόλου δεν το θέλω πια. Αλλά παραμένει. Γιατί θέλει το χρόνο του, χρειάζονται κι άλλες ζεστές μέρες για να λιώσει εντελώς.
 
Γιατί παραμένουν γύρω σου και οι λάτρεις του χειμώνα, του νυχτώνει νωρίς, του κλειστείτε μέσα δεν είναι καιρός για εσάς να ανθίσετε. Και που ό,τι βλέπουνε να πάει να ανθίσει, ό,τι βλέπουν να θέλει να ζήσει στο φως του ήλιου, πάνε και βίαια και προσπαθούν να το κόψουν. Δεν θέλουν λουλούδια, δεν αντέχουν την ομορφιά, έχουν αλλεργία στην πολυχρωμία, θέλουν μουντάδα και ομίχλη.
 
Κι εσύ το βλέπεις και θες να κάνεις κάτι και άλλοτε μπορείς άλλοτε όχι. Και δε θες γαμώτο άλλο. Γιατί είσαι κι εσύ ένα από τα λουλούδια τα τσαλαπατημένα που όμως έχει ακόμα τις ρίζες του στο χώμα και παλεύει. Αλλά καμιά φορά αναρωτιέται πια για πόσο θα μπορεί. Και κλαις και δεν ξέρεις πια το γιατί. Κλαις που βλέπεις άλλα λουλούδια δίπλα σου να τα έχουν πατήσει ή κλαις που σε βλέπουν έτσι τσακισμένο οι μελισσούλες και δεν έρχονται; Για όλα.
 
Και αναρωτιέσαι πότε θα μπει για τα καλά η άνοιξη, πότε θα φύγει κάθε ίχνος χειμώνα, κρύου, κάθε σκοτάδι. Ευτυχώς όμως πάντα, κάθε φορά που πάει να σε πιάσει εντελώς η απελπισία, σκέφτεσαι ότι η άνοιξη θα έρθει. Θυμάσαι πόσους χειμώνες πέρασες και πως κάθε φορά τα έχεις καταφέρει. Θυμάσαι ότι τα δάκρυα, σαν τη βροχή, καταλήγουν στο χώμα και σε θρέφουν. Θα έρθει η άνοιξη. Δεν είναι στο χέρι τους. Ακόμα κι αν αργήσει θα έρθει. Δεν μπορεί.

Ζακ Κωστόπουλος, 4 Μαΐου 2015 


Διαβάστε επίσης:
Ζακ: «Στη βία απάντα με αγάπη»
Ζακ: Το πρόβλημα είναι ότι «κοιτάμε τη δουλειά μας»
 

εμφάνιση σχολίων