Στάινερ: Ο σκύλος Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μου

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Λωρ Αντλέρ: «Έχετε πει ότι είστε διατεθειμένος να θυσιάσετε όλη σας την οικογένεια προκειμένου να μην κάνει κάποιος κακό στον σκύλο σας».
 
Τζωρτζ Στάινερ: Το ότι είμαι ακόμα ζωντανός, στην ηλικία μου, είναι απίστευτη τύχη. Έχω χάσει τόσο πολλούς ανθρώπους της γενιάς μου οι οποίοι πέθαναν νέοι, ώστε αναγκαστικά καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ένα μυστήριο, για μια κληρωτίδα. Υπάρχουν τυχεροί λαχνοί, υπάρχουν και άτυχοι. Οπότε κάθε πρωί, αφού μεταφράσω τα τέσσερα κείμενά μου, προσπαθώ να λέω ευχαριστώ. Πολύ απλά.
 
Και τότε, ο σκύλος μου είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει. Του εξηγώ το κείμενο που μετάφρασα. Οι δυο μας, εκείνος κι εγώ, περπατάμε, συζητάμε... Σοβαρά όμως τώρα, τους ανθρώπους που κακομεταχειρίζονται τα ζώα θα ήθελα να τους σκοτώσω. Το λέω πολύ ήρεμα. Μου προκαλεί φρίκη! Και ο πολιτισμός μας το κάνει αυτό σε γιγάντια κλίμακα.
 

Τα μάτια του σκύλου μας δείχνουν ότι υπάρχει κάτι που το καταλαβαίνει πολύ καλά· ίσως το τι πρόκειται να μου συμβεί                              

Στα μάτια ενός ζώου που σας αγαπά και το αγαπάτε, υπάρχει μια κατανόηση του θανάτου, την οποία εμείς δεν διαθέτουμε. Τα μάτια του σκύλου μας δείχνουν ότι υπάρχει κάτι που το καταλαβαίνει πολύ καλά· ίσως το τι πρόκειται να μου συμβεί.
 
Όταν γυρνάω σπίτι με περιμένει στην πόρτα. Γιατί; Πώς ξέρει ότι επιστρέφω; Πιθανότατα, αν ακολουθήσουμε τον Ωγκύστ Κοντ, αν είμαστε ακραίοι θετικιστές, το καταλαβαίνει από μια ορισμένη μυρωδιά. Ίσως. Όπως ξέρετε, τα σκυλιά έχουν ολόκληρο λεξιλόγιο οσμών, συλλαμβάνουν δέκα χιλιάδες μυρωδιές που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Κι όταν ετοιμάζω τη βαλίτσα μου για ταξίδι, ο σκύλος μου πάει και κάθεται κάτω απ' το τραπέζι και με κοιτάζει μ' ένα βλέμμα απίστευτα καταγγελτικό.
 
Είναι πολύ όμορφο πράγμα να ζεις μ' ένα ζώο. Αυτές οι ποικίλες μορφές τηλεπάθειας είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. Και ναι, το ξέρω ότι θα έπρεπε να αγαπάμε και τους συνανθρώπους μας πολύ. Αλλά μερικές φορές μου φαίνεται πολύ δύσκολο.»

 
O Τζωρτζ Στάινερ με την Λωρ Αντλέρ, «Ένα μακρύ Σάββατο, συζητήσεις», μτφρ. Θάνος Σαμαρτζής, ΔΩΜΑ. Ο Φράνσις Τζορτζ Στάινερ (23 Απριλίου 1929 – 3 Φεβρουαρίου 2020) ήταν Αμερικανός κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος και παιδαγωγός και πέρασε περισσότερα από πενήντα χρόνια ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο Τσώρτσιλ, συνεργαζόταν με πολλά ΑΕΙ και μέσα ενημέρωσης και είχε αναπτύξει πλούσιο συγγραφικό έργο. Πολύγλωσσος και πολυμαθής, μπορούσε να περάσει από τον Πυθαγόρα και τον Αριστοτέλη στον Δάντη, τον Νίτσε και τον Τολστόι μέσα σε μόλις μία παράγραφο. Έγραψε εκτενώς για τη σχέση μεταξύ της γλώσσας, της λογοτεχνίας και της κοινωνίας, καθώς και για τις επιπτώσεις του Ολοκαυτώματος. Γεννήθηκε στο Παρίσι από Εβραίους γονείς αυστριακής καταγωγής. Η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική το 1940. Ήδη από τα πρώτα του παιδικά χρόνια μιλούσε τρεις γλώσσες· αργότερα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη με υποτροφία Rhodes. Δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ, της Γενεύης και της Οξφόρδης και συνεργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνίας με τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες του καιρού μας. Το πιο σημαντικό του έργο θεωρείται το Μετά τη Βαβέλ. 


Διαβαστε επίσης:
Στάινερ: Είμαστε οι επισκέπτες της ζωής
Στάινερ: Είμαστε δίποδα ζώα
Στάινερ: 3 συμβουλές στους νέους

εμφάνιση σχολίων