Μάραϊ: «Έτσι πεθαίνουμε, Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ο ένας για τον άλλο»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Τον αριθμό του τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια.
Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι
φορούσε μαύρο καπέλο μ' ένα καφετί φτερό.

Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της,
επίσης ότι κάποτε ήθελα να πεθάνω γι' αυτήν.

Αμυδρά θυμάμαι το χρώμα των ματιών της,
το γελάκι της, αμυδρά το άρωμα της επιδερμίδας της.

Θυμάμαι τον πόνο που μου προκάλεσε·
αλλά μόνο έτσι, όπως πονάμε
για το θάνατο ενός προ πολλού νεκρού.

Θυμάμαι και τη χαρά που μου χάριζε·
αλλά μόνο έτσι, όπως θυμόμαστε ένα πλούσιο γεύμα,
ένα τσιμπούσι, ένα φαγοπότι,
που τις λεπτομέρειές τους
τις έχουμε ξεχάσει από καιρό.

Όλα αυτά τα θυμάμαι, αμυδρά.
Αλλά τον αριθμό του τηλεφώνου της,
που πριν λίγα χρόνια τον είχα αυτομάτως έτοιμο,
σαν να 'ταν συμπλεκτικός σύνδεσμος,
αυτόν δεν τον θυμάμαι πια.

Έτσι πεθαίνουμε, ο ένας για τον άλλο.
Πρώτα πεθαίνει ο αριθμός τηλεφώνου.
Μετά η ανάμνηση μιας ευωδιάς.
Μετά το σώμα στο οποίο ανήκουν
ο αριθμός τηλεφώνου και η ευωδιά.
Μετά όλα.


Σάντορ Μάραϊ. Ο αριθμός τηλεφώνου. Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου, μμετάφραση: Αντώνης Μπίκος. Ο Ούγγρος συγγραφέας Σάντορ Μάραϊ (1900-1989) γεννήθηκε στην Κάσσα (σήμερα Κόζιτσε της Σλοβακίας) από εύπορη οικογένεια. Δημοσιογράφος στην αρχή, στη Βουδαπέστη και αργότερα στη Γερμανία και στο Παρίσι, έγινε διάσημος στην Ουγγαρία σαν μυθιστοριογράφος στη δεκαετία του 1930. Μετά τον πόλεμο και την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη χώρα του κατέφυγε στο Παρίσι και τελικά στις ΗΠΑ. Τα έργα του, που ήταν απαγορευμένα στην Ουγγαρία μέχρι το 1990, έχουν αποκτήσει τώρα διεθνή αναγνώριση και μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες. "Η Κληρονομιά της Έστερ" πρωτοεκδόθηκε το 1939, ενώ οι "Στάχτες" το 1942.

 
Διαβάστε επίσης:
Δήμου: Το βιβλίο των γάτων
Κατερίνα Γώγου: Η μοναξιά
Κινγκ: Σκοπός της μουσικής ήταν να γιατρεύει

εμφάνιση σχολίων