Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Ζω

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ όταν έλιωνες από την καλοκαιρινή κάψα και φανταζόσουνα μπότες και σκουφάκια και πουλόβερ και χιονάκι και μαζώξεις μπροστά σε τζάκια και ζεστό κρασί με κανέλα -ο Χειμώνας που τόσο πρόσμενες να έρθει, ήρθε αχάριστο πλάσμα. Και τώρα γκρινιάζεις πάλι και οραματίζεσαι παραλίες εξωτικές και μαυρισμένα κορμιά και πολύχρωμα ποτά με φρούτα, μουσικές, λικνίσματα, ακρογιαλιές, καλοκαιράκι. Μα με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένη; Με τίποτα;

ΕΙΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΗ όταν η απόσταση μεταξύ αυτού που έχω φαντασιωθεί και μεταξύ αυτού που θα βιώσω απέχει ένα μικρό βηματάκι. Όσο το χάσμα μεγαλώνει, όσο το ένα θα βρίσκεται στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή δε θα είμαι ευχαριστημένη με τίποτα. Και θα γκρινιάζω.

ΑΥΤΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί στην πράξη φτάσαμε σε κείνο το σημείο το μηδέν το κομβικό, αγγίζουμε πλέον τον ασκητισμό, τον μινιμαλισμό, το ζεν και την άρνηση κάθε επιθυμίας για να μην υπάρχει πλέον απόσταση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Το Θέλω να μη θέλει για να είναι το Είναι. Και όταν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή δεν προσδοκάς τίποτα και σου στρογγυλοκάθεται το απροσδόκητο τότε κάνεις πάρτι, διπλοχαίρεσαι, μακαρίζεις την καλή σου τύχη και λες «σε καλό μας».

ΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ότι φοράω ένα ωραίο μακρύ φόρεμα και κατεβαίνω μια αλαβάστρινη σκάλα, την επόμενη στιγμή το φόρεμα θα μπλεχτεί στα τρεμάμενα μου πόδια και θα μετρήσω τα σκαλοπάτια ένα-ένα οριζοντιωμένη. Έχασα την υπέροχη και μοναδική αίσθηση του να μπορώ να φαντάζομαι, ζώντας σε έναν κόσμο δίχως φαντασία. Και δεν προσδοκώ, δεν περιμένω πια.

ΖΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ, την παγωμένη μύτη μου και το καλοριφέρ που δεν ανάβει. Ζω τις πρωινές ανόρεκτες κουβέντες που στριφογυρίζουν εμμονικά γύρω από έναν κόσμο που καταστρέφεται και δε με αφορά πια γιατί όλο το περιμένω και ακόμα δε συνέβη. Ζω τους φόβους μου, τη μοναξιά μου και την αίσθηση ότι η κάθε μέρα είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη, την επόμενη, τη μεθεπόμενη.

ΖΩ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ πως τίποτα δεν έμοιαζε με χθες και φουσκώνω από χαρά. Ζω κάποιες μέρες και κάποιες άλλες φυτοζωώ. Ζω ένα τραπέζι γεμάτο αγάπη και γενναιοδωρία με λίγους φίλους καλούς και ένα πιάτο στο τραπέζι με ένα πιρούνι, ένα μαχαίρι, ένα ποτήρι. Ζω έρωτα και φόβο για την απώλεια του. Ζω άλλοτε στην άκρη, άλλοτε στη μέση για να είμαι ασφαλής. Ζω και λυπάμαι, ζω και χαίρομαι και ζω μια ευθεία γραμμή ενίοτε.

ΖΩ ΟΜΟΡΦΑ, ΑΝΕΚΤΑ, ΥΠΕΡΟΧΑ, ΒΑΡΕΤΑ, ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ, ΑΔΙΑΦΟΡΑ. Ζω χωρίς το προστατευτικό δίχτυ της ονειροπόλησης και της φαντασίας, χωρίς την ηρεμιστική δράση της ελπίδας που ήταν και το μόνο κακό τούτου του κόσμου που δεν ξέφυγε από την Πανδώρα. Ούτε ωμά, ούτε ρεαλιστικά, ούτε αρνητικά, καθόλου μηδενιστικά. Απλά ζω εμένα, τους άλλους και το τι συμβαίνει γύρω μας, έχοντας απόλυτη επίγνωση του τι γίνεται. Ζω μη ξέροντας την τύφλα μου μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

ΑΛΛΑ ΖΩ. Και μπορεί να μην κατάφερα ποτέ να κατέβω την αλαβάστρινη σκάλα με επιτυχία αλλά καμιά φορά φαντάζομαι τον εαυτό μου να φαντάζεται ότι ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά. Και αυτό είναι μια κάποια ελπίδα.


Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.

εμφάνιση σχολίων