Ο Φράνκενσταϊν της CULTURE Λένας Κιτσοπούλου

CULTURE Λονδίνο,1818: Μια παρέα περνάει μια νύχτα σ΄ένα σπίτι αποκλεισμένη από την κακοκαιρία και βάζει ένα στοίχημα, ποιος θα γράψει την πιο τρομακτική ιστορία. Η παρέα αποτελείται από δύο διάσημους ποιητές της εποχής: τον Λόρδο Βύρωνα, τον Πέρσυ Σέλλεϋ και την αγαπημένη του, την Μαίρη Σέλλεϋ. Τελικά, η ιστορία τρόμου που έγραψε η 19χρονη Σέλλεϋ εκείνη τη βραδιά, μετατράπηκε σ΄ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα στην ιστορία: «Φράνκενσταϊν ή ο σύγχρονος Προμηθέας».

Η περίληψη είναι γνωστή: ένας γιατρός δημιουργεί ένα νέο ον χρησιμοποιώντας ανθρώπινα μέλη νεκρών και με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού. Ο Βίκτορ Φράνκενσταϊν, ως άλλος Προμηθέας, δημιουργεί ζωή μέσα από τον θάνατο και για αυτή την ύβρη φυσικά τιμωρείται, όπως θα συνέβαινε σε κάθε αρχαία τραγωδία.

Το δημιούργημα «ηλεκτροδοτείται» από τα όπλα που έκαναν την Κιτσοπούλου αγαπητή στο θεατρικό κοινό: Σάτιρα, χιούμορ, άφοβος πειραματισμός, νέο «αίμα» στο σενάριο                                                       

Η Λένα Κιτσοπούλου δημιουργεί τον δικό της Φράνκενσταϊν, συλλέγοντας σύγχρονα κομμάτια και φτιάχνοντας ένα δικό της «τερατούργημά». Το ερώτημά της είναι: «Μήπως το Τέρας είμαι εγώ; Ή εσύ;». Το δημιούργημα «ηλεκτροδοτείται» από τα όπλα που έκαναν την Κιτσοπούλου αγαπητή στο θεατρικό κοινό: σάτιρα, χιούμορ, άφοβος πειραματισμός, νέο «αίμα» στο σενάριο.

Το έργο είναι ένα παζλ από «σάτιρα, χιούμορ της δεκαετίας του ’80, νεανικές ακολασίες και αμαρτίες γονέων….». Η οικογένεια Φρανκενστάϊν, μια αράχνη που βγάζει δηλητήριο, ένα γραφείο κηδειών, ένα εργαστήριο κεραμικής κι ένας ευαίσθητος νέος που δεν θέλει να δημιουργήσει κανένα τέρας, μιλάνε για τα τέρατα της σημερινής καθημερινότητας, από τη μοναξιά και τον ναρκισσισμό μέχρι τη βία και τους ηθικούς αυτουργούς που θεωρούνται αθώοι, τον χαμένο παράδεισο της νιότης και τη φύση της δημιουργίας.

«…Μα, μα, μα δεν έχουμε κοιταχτεί στον καθρέφτη απ’ ό,τι φαίνεται. Βοήθεια, βοήθεια, πρέπει να γεννήσω στα πενήντα μου χρόνια. Είμαι πολύ μικρή ακόμα.»                                            

Η συγγραφέας, σκηνοθέτρια, περφόρμερ, εικαστικός Λένα Κιτσοπούλου γράφει στο σκηνοθετικό της σημείωμα που είναι γραμμένο σαν ημερολόγιο και αποτελεί μέρος από το βιβλίο Το Ημερολόγιο Φράνκενσταϊν (εκδόσεις Ιδρύματος Ωνάση) που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2022 στα επιλεγμένα βιβλιοπωλεία:

«Τι θα είναι, τι να είναι, τι είναι, τι είναι ο Χαμένος Παράδεισος, ο τίτλος του δικού μου Φράνκενσταϊν; Νομίζετε πως το ξέρω; Αν το ήξερα, θα έκανα παράσταση; Αφού η παράσταση είναι η ερώτηση. Τι είναι τελικά ο Φράνκενσταϊν: ο δημιουργός, το τέρας, ο φόνος, η ζωή η ίδια, ο θάνατος; Εγώ, μέσα σε όλα αυτά, τι είμαι; Το μυαλό μου, το παρουσιαστικό μου, τι πουλάω, τι σκέφτομαι, τι βλέπω, τι μου αποτυπώνεται από όλα αυτά που βλέπω μέσα μου και έξω μου;

Μέχρι τελευταία στιγμή θα παλεύω, το ορκίζομαι· είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να ορκιστώ, έχω ήδη υποβάλει τον εαυτό μου σε μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και ανοιχτού μυαλού και δεν ράβομαι, αφήνομαι ορθάνοιχτη και μπαίνουν μέσα μου όλα τα σοβαρά και τα ασόβαρα, τα ποταπά, τα σκατά και τα ωραία.

Αφήνομαι να εισβάλει μέσα μου το νέτφλιξ, να εισβάλει η τηλεόραση, να εισβάλει η Ελλάδα, η χώρα μου, ο Βέρθερος, ο Μπρουνέτι, ο Μπρουνέτι, διαβάστε όλοι το schizo του Μπρουνέτι, να εισβάλει το οτιδήποτε, να εισβάλει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, η ποίηση, ο Λαρς φον Τρίερ, το αεράκι, το ελληνικό αεράκι, το βρομοαεράκι το συναισθηματικό, αυτό κάνω, έτσι θα μάθω ίσως, μπορεί, κάποτε, μπορεί και ποτέ. Ο Τεό είναι εδώ και βοηθάει με εικόνες, με γλυπτά, με σύννεφα του παραδείσου πάνω σε μηχανικά ελατήρια.

Κείμενα ξεθάβω από τον υπολογιστή μου, κείμενα για τη γυναίκα, τη γυναίκα που είμαι και που δεν είμαι, γιατί οδηγώ σαν άντρας και αυτό ειλικρινά πολύ το χαίρομαι. Ξεκινάω λοιπόν και γράφω. Έχω ήδη γράψει το έργο, που μπορεί όμως να μην το δείτε. Θα μιλήσω γι’ αυτό, που ίσως να μη δείτε, όμως αυτό κάπου θα βρίσκεται γραμμένο στις φλέβες μου, που σίγουρα θα δείτε.

Λοιπόν. Η οικογένεια Φράνκενσταϊν, καθισμένη στο οικογενειακό σαλόνι, πνίγεται μέσα στη γλώσσα του μυθιστορήματος, μέσα στη γλώσσα της εποχής των τεράστιων περιγραφών, πνίγεται ο Βίκτωρας από τον έρωτα που απολαμβάνει, πνίγεται η Ελίζαμπεθ από τον έρωτα που νιώθει, κρατάει με το χέρι της το σχοινί γύρω από τον λαιμό της και το απολαμβάνει, πνίγεται το σύστημα όλο από την εξουσία που επιβάλλει μια ζωή το πλαίσιο, το μέτρο, θρήνο εξαναγκαστικό για τους νεκρούς, πνίγονται όλοι γιατί καραδοκεί το μέλλον, το μέλλον σαν ένας διαγωνισμός ομορφιάς, σαν ένας κόσμος που υπόσχεται νεότητα αιώνια, πρόληψη, σπουδές και δημιουργίες, λες και υπόσχεται την αθανασία, όλοι ζουν με το όπλο στον κρόταφο και μοιράζονται κουβέντες όμορφες και μετά έρχεται η δημιουργία, ο άνθρωπος που βγάζει το κεφάλι του έξω από το οικογενειακό υγρό και λέει, εγώ, εγώ, εγώ, κάτι θα κάνω μοναδικό, εγώ μπορώ, εγώ το θέλω, εγώ θα κάνω το θαύμα, θα κάνω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ μέχρι σήμερα.

Θα πηδήξει άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, δίχως να είναι αθλητής, με κράμπες και πόνο στα οστά θα πηδάει, θα πετάει και θα εύχεται στον εαυτό του τον ιδανικό παράδεισο. Αλίμονο, γλυκό μου ανθρωπάκι. Η δημιουργία θα είναι μια στιγμή κενή πάνω στη σκηνή, κενή, κενότατη, που όμως τόσο πολλά αθέατα συμβαίνουν, τόσο πολλά μέχρι τον παράδεισο, είναι ο πηλός μέσα στον οποίο ο τεχνίτης έχει βυθίσει τα χέρια του, σιωπή, τσιγάρο στο στόμα, αναμονή, βρασμός, και έτσι όπως γυρίζει ο τροχός και μας φτιάχνει φλιτζάνια για να πίνουμε τον καφεδάκο μας, έτσι μας φτιάχνει και σώματα για να έχουμε, όλοι βουτηγμένοι μέσα στο χώμα θα πίνουμε τον καφεδάκο της κηδείας του κάθε αγαπημένου και είτε θα στροβιλιστούμε πάνω στον τροχό και θα γίνουμε δημιούργημα του τεχνίτη, είτε θα βουλιάξουμε μέσα στη λάσπη και θα γίνουμε βολβοί για τα καινούρια φυτά και βλίτα που θα γεννηθούν από εμάς, είτε θα παραμείνουμε θαμμένοι, τροφή για τα σκουλήκια.

Σε ένα τηλεοπτικό ψυχαγωγικό σόου θα συνευρεθούμε όλοι εμείς οι τερατικοί άνθρωποι που δεν αντέχουμε τη θέα του σκοτωμένου ζώου, που δεν αντέχουμε έναν βρόμικο άνθρωπο στα φανάρια, επειδή βρομάει, επειδή η όψη του είναι τερατική, μα, μα, μα δεν έχουμε κοιταχτεί στον καθρέφτη απ’ ό,τι φαίνεται. Βοήθεια, βοήθεια, πρέπει να γεννήσω στα πενήντα μου χρόνια. Είμαι πολύ μικρή ακόμα.»

Σύλληψη, Κείμενο & Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου. Ηθοποιοί: (αλφαβητικά): Χριστίνα Αντωναράκη, Γιώργος Βουρδαμής, Χρήστος Καραβέβας, Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Φώντας Μίχος, Ηλίας Μουλάς, Πάνος Παπαδόπουλος. Ανακαλύψτε ποερισσότερα εδώ:

 
Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος της Λένας Κιτσοπούλου, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Συγγρού 107, 18 Μαΐου – 5 Ιουνίου 2022, Κεντρική Σκηνή. Παραστάσεις: Τετάρτη έως Κυριακή 20:30, Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά


Διαβάστε επίσης:
Έχουμε πόλεμο με την κανονικότητα!
Χορός αντίστασης από τις γειτονιές του Ρίο στην Αθήνα
Weather Engines: Ένα πολυμορφικό project για το περιβάλλον
 

εμφάνιση σχολίων