Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Fomo και κουραφέξαλα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ FACEBOOK, TWITTER ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΡΟΜΑΡΤΟΥΝΤΩΝ. Είχα την τύχη να ζήσω και το πριν και το μετά. Είχα την τύχη να γράφω σε παλιά γραφομηχανή αλλά και το προνόμιο του doc για να φθάνουν τα κείμενά μου σε χιλιάδες μάτια που αλλιώς δεν θα με διάβαζαν ποτέ. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά στα οποία έχω δουλέψει, έμπαιναν σε αρκετά σπίτια αλλά όχι σε τόσα.

ΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΛΑ και θα σημάνει στον χρόνο ακόμα πιο καταλυτικές εξελίξεις. Τα συμφέροντα, η αδικία, η αδυναμία των εργαζομένων να διεκδικήσουν τελικά το οτιδήποτε στις μέρες μας και οι εκατοντάδες οικογένειες (χιλιάδες ψυχές δηλαδή) που προστίθενται στο κελί της ανεργίας είναι τα σοβαρότερα. Για μένα όμως, που βρέθηκα από νωρίς σε αυτή τη θέση όταν με «αποχώρησαν» από τη Γυναίκα της Καθημερινής τον Ιανουάριο του 2010, όλα αυτά συνοδεύονται και από τη μεγάλη και σοκαριστική έκπληξη σχετικά με τον πορεία του Τύπου. Το κλείσιμο της «Ε» είναι σαν να γυρνάει, προκαλώντας ανατριχιαστικό γδούπο, μια σελίδα με χοντρό χαρτί στον τύπο της χώρας. Σημαίνει το τέλος μιας εποχής, ας αναπνέουν -αγκομαχώντας- ακόμα το Βήμα, τα Νέα και η Καθημερινή. Είναι η επίσημη κηδεία του Τύπου όπως τον ξέραμε. Μπορεί το Ίντερνετ να προϋπήρχε της στιγμής αυτής, αλλά χρειάζεται και το βουλοκέρι για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει δρόμος πίσω.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ SITES ΚΑΙ ΤΑ BLOGS ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΜΑΣΤΕ. Και θα μου πεις «τι σε πειράζει εσένα;». Αν αφήσω στην άκρη το ρομαντικό της υπόθεσης -τη μυρωδιά του χαρτιού, την υφή του στα χέρια, την παρουσία του στον χώρο γύρω μου και το κλείσιμο του ματιού που μου έκανε για να επανέρχομαι σε όσα φιλοξενούσε κάθε τρεις και λίγο- υπάρχει και ένα άλλο σοβαρό ζήτημα: ότι ενώ θα θέλαμε να ξεκολλήσουμε τα παιδιά και τους νέους από το κομπιούτερ για να βγουν έξω στη ζωή, τους επιτείνουμε ακόμη περισσότερο αυτή την εμμονή. Μεγαλώνουμε γενιές με μάτια τετραγωνισμένα και μυαλό, παγκοσμίως δικτυωμένο μεν, αλλά και αγκυλωμένο δε. Οι προσωπικότητες δύσκολα ξεδιπλώνονται μέσα στο σπίτι και μέσω της οθόνης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ-ΕΜΠΕΙΡΙΑ-ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ (σε λίγο και ταινία) “One day on Earth”, Μπράντον Λίτμαν, στην πρόσφατη εκδήλωση του DOC TV, κατανόησα πλήρως και βαθιά τις αδιανόητες δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία και η διασύνδεση μέσω των social media. Πολλά, πάρα πολλά σοβαρά, σημαντικά, πρωτοποριακά και χρήσιμα δεν θα ήταν δυνατά. Είναι όντως ασύλληπτη η δύναμη και το βήμα που δίνεται σε μυριάδες ανθρώπους που αλλιώς δεν θα μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να δείξουν και να γνωστοποιήσουν ταλέντα, εμπειρίες, βιώματα, αδικίες και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα όμως, στα μαθήματα δημοσιογραφίας μόδας που κάνω, προσπαθώ με μεγάλη δυσκολία να πείσω τις φοιτήτριες ότι η πρακτική και η έρευνα δεν μπορεί να γίνεται μόνο μέσω Ίντερνετ. Και όταν δηλώνουν την αγωνία τους για το πώς θα πάνε να κάνουν συνεντεύξεις, επαναλαμβάνω πως αν προσπαθούν να βγουν έξω για να μάθουν πολλά από όσα θέλουν να γνωρίζουν, αν απευθυνθούν στην αληθινή ζωή για να συλλέξουν πληροφορίες από αληθινούς ανθρώπους, τότε μια μέρα δεν θα φοβούνται να ζητήσουν μια συνέντευξη. Το Ίντερνετ παρέχει μυριάδες πληροφορίες αλλά όπως λέει και ένας φίλος «Οι πληροφορίες κλείνουν την πόρτα στη γνώση, ενώ η γνώση ανοίγει την πόρτα σε ολοένα και περισσότερα ερωτήματα».

(Επιπλέον, στα πλην το ότι τα sites προσφέρουν αληθινή δουλειά σε ελάχιστους, αφού οι μισθοί είναι μηδαμινοί -και στα συν βέβαια το ότι προσφέρουν ελευθερία στην πένα σου αφού η λογοκρισία -πολιτικών ή διαφημιστικών συμφερόντων δεν έχει ακόμη γενικευθεί).

ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΧΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ FACEBOOK ΚΑΙ ΤΟ TWITTER και αφού είχα διαβάσει και ένα ενδιαφέρον άρθρο της Αλίνας Χ. στο Marie Claire για το ψυχολογικό φαινόμενο της εποχής, το Fomo (Fear of missing out) σχετικά με το φόβο μήπως χάσεις κάποια πληροφορία που γνωρίζουν οι άλλοι, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, θυμήθηκα ότι δεν μπορώ ούτε το σύντροφό μου να πείσω να κλείνει κάποια ώρα το κομπιούτερ ή να μην τσεκάρει κάθε λεπτό το iphone του.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΙΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, αλλά αν εξαιρέσεις τις επαγγελματικές δικτυώσεις, τις πολιτικές εξελίξεις και τα επιστημονικά επιτεύγματα (α, και τις ωραίες μουσικές, πώς μου διέφυγε…), πείτε μου αλήθεια πόσο σας μέλει ποιος άλλαξε τηλεφωνία χθες, σε ποιο μαγαζί κάθισε να φάει ο τάδε γνωστός σας (είναι και το Four Square που δίνει και παίρνει πια), ποιανού του πέτυχε το γλυκό και ποιανού του χύθηκε το λάδι… Είναι και κάτι χαζοβιόληδες που ανεβάζουν ζώδια στο πλαίσιο της ομάδας τους (ήμαρτον!) και κάποιοι άλλοι που περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τις χλιδάτες διακοπές τους. Και κάποιοι τρίτοι (γραμματιζούμενοι ετούτοι) που τσακώνονται σαν τις κατίνες της γειτονιάς για να προμοτάρονται ακόμα καλύτερα και να ενισχύουν τη σπουδαιότητά τους με τα πολλά like που με ικανοποίηση βλέπουν (τύφλα να ‘χει το μπλα μπλα…). Και είμαι σίγουρη πως όλοι αυτοί δεν είναι εκείνοι που πραγματικά δεν έχουν παρέα, που νιώθουν μόνοι και το Fb ή το οτιδήποτε άλλο τους κρατά συντροφιά. Είναι εκείνοι μάλλον που γράφουν εκεί όσα δεν μπορούν να πουν αλλού γιατί δεν τους ακούει κανείς.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων