Στο τέλος της μέρας, μετράς αισθήματα
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
20 Δεκεμβρίου 2011
«Ο ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ ΣΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΕΦΤΑ». Και θα μου πεις «το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό;» και πάει λέγοντας. Μοιάζει σα να πρόκειται για το ίδιο θέμα, μα νομίζω πως δεν μιλάμε για αντιστροφή των ίδιων όρων.
ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΙΣΧΥΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ. Τα λεφτά ή όπως θες να το δεις στην ιστορία, η κτήση δηλαδή του καθενός μας -μπορεί να μεταφράζεται σε χρήματα, αλλά και σε ιδιοκτησία, σε αντικείμενα, σε πλούτο γενικότερα- δεν έρχεται πριν από τον άνθρωπο και την ιδιοσυγκρασία του.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ και αναγνωρίζει ως απαραίτητο ή ως πολυτέλεια (αυτονόητη και θεμιτή για τον ίδιον) σε σχέση με τις προσωπικές βαθιές ανάγκες του. Οι επιλογές αυτές μας καθορίζουν ως προσωπικότητες και μας οδηγούν στα μονοπάτια της ζωής αυτής.
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΟΣΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ, η πορεία προς στην αύξηση των αναγκών σου και οι μέθοδοι που θα ασπαστείς για να πετύχεις τα περισσότερα που βάζεις στόχο, πηγάζουν από το συναίσθημά σου. Ο συναισθηματικός κόσμος μας, ένας κόσμος γεμάτος ένστικτα, αλλά και γεμάτος μυαλό (αλήθεια, ποιος αποφάσισε ότι ο ένας μας κόσμος, ο συναισθηματικός, με τον άλλον μας κόσμο, της νόησης δεν έχουν σχέση;) οδηγεί τις ενέργειές μας. Είναι αυτός που σχεδιάζει με τα δάχτυλα τον δρόμο που θα διανύσουμε. Το συναίσθημα τοποθετεί τα πετραδάκια για να μην χαθεί, αλλά και τα πετάει στα μούτρα του άλλου άμα τολμήσει να ορθώσει ένα δεντράκι στο μονοπάτι αυτό.
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ, Ο ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ ΣΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ ΣΤΑ ΛΕΦΤΑ. Ο Σκρουτζ και ο κάθε Σκρουτζ περιφέρει κατ’ αρχήν μια μίζερη, θλιβερή, κλειστοφοβική προσωπικότητα και ύστερα, δεν βάζει το χέρι στην τσέπη.
ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (ΜΑ ΤΙ ΤΥΧΗ!) ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΣΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ, να ξεφεύγουν με αξιολύπητες δικαιολογίες. Είναι εκείνοι που, κάποτε, αναγκαστικά, ανοίγονταν και λίγο παραπάνω, μα τώρα, νομιμοποιούνται να βαστάνε τα λεφτά στο μαξιλάρι… ένεκα η κρίση. Άμα δεις προσεκτικά τη φάτσα αυτού που για οποιονδήποτε λόγο δεν θα ανοίξει το πορτοφόλι ενώ οφείλει να το κάνει (ακόμη και για να αγοράσει μια σοκολάτα για ένα ευχαριστώ σε κάποιον που το χρωστάει -το ευχαριστώ, όχι το νόμισμα), θα δεις τους μύες να συσπώνται με κόπο, με άγχος μήπως τον πάρεις χαμπάρι, τα μάτια του θα σκοτεινιάσουν για να σε πείσει. Η σκοτείνια μιας λιπόψυχης ύπαρξης ζωγραφίζεται με φωτεινά ζωντανά χρώματα και εσύ ξέρεις.
ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΗ, ΔΕΝ ΛΥΠΑΤΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ. Η ψυχή του δεν αντέχει να δώσει τίποτα. Η ψυχή ήταν μικρή και φτωχή και έτσι άδειασαν τα χέρια.
ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΛΕΙΠΟΥΝ. ΠΡΑΓΜΑΤΙ. ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ. Το συναίσθημα όμως του ανθρώπου που τα γέννησε, δεν αυξομειώνεται σύμφωνα με τον προϋπολογισμό. Για αυτό, μη μασάς… ο έχων που δεν δίνει, δεν τσιγκουνεύεται τα λεφτά του. Βρήκε επιτέλους τον κοινωνικά αποδεκτό τρόπο για να επιδείξει, χωρίς ενοχή, τη συναισθηματική του ένδεια. Μην πω, αποκτήνωση.
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
εμφάνιση σχολίων