Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Δικαιοσύνη κάζουαλ

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΛΙΜΑΚΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ που παραξενεύει συχνά τους άλλους, αφήνει όμως και εμένα ενίοτε έκπληκτη. Σήμερα στο Facebook έβλεπα τη φωτογραφία μιας όμορφης σκυλίτσας που τη φόλιασε κάποιος με ποντικοφάρμακο στην Αράχωβα. Και έγραψα αβίαστα, «δεν έμεινε καθόλου να του βάλω στο κρασάκι του;» Και αμέσως έκανα πίσω. Με κοίταξα και αναρωτήθηκα αν θα το έκανα στην κυριολεξία. Δεν θα το έκανα φυσικά, αλλά ταυτόχρονα παρέλυσε λιγάκι η ψυχή μου γιατί ευχόταν να μπορούσε να το κάνει.

ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ, ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ. Αφορά στην εκμετάλλευση και τη βία απέναντι σε οποιονδήποτε δεν μπορεί να αμυνθεί και του επιβάλλεσαι απλώς επειδή εσύ έχεις τη δύναμη και τη δυνατότητα να το κάνεις. Πιστεύω βαθιά ότι αυτός που σκοτώνει κατά αυτόν τον τρόπο ένα σκυλάκι είναι εν δυνάμει δολοφόνος -δεν σκοτώνει άνθρωπο γιατί ξέρει ότι για αυτό θα δικαστεί.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΑΦΙ. Οποία υποκρισία! Η ανάλυση του σεβασμού ενός πτώματος και το πολιτιστικό επίπεδο του λαού είναι σοβαρό θέμα, αλλά αφορά σε μια δευτερεύουσα συζήτηση. Το πρώτο και ενστικτώδες, η απέχθεια μπροστά στο θέαμα, είναι μια ανθρώπινη, φυσιολογική, αντίδραση. Οι περαιτέρω αναλύσεις των κρατούντων είναι για μια ακόμη φορά, η βελούδινη βαριά κουρτίνα που σκεπάζει όλες τις υπόλοιπες αδικίες για τις οποίες δεν είδα να πολύ-ιδρώνουν τα breaking news. Τα παιδιά, τα γεμάτα μύγες με κόκκαλα που φεγγίζουν αποτελούν το χριστουγεννιάτικο θέμα των διαφημίσεων όλων εκείνων των οργανισμών που συνδράμουν στην καταπολέμηση της φτώχειας και της αρρώστιας. Δεν είδα όμως να βγαίνουν απηυδισμένοι οι Πρόεδροι του «πολιτισμένου» κόσμου και να δείχνουν με το δάχτυλο ανατριχιασμένοι όλους εκείνους που φταίνε για αυτό. (θα μου πεις: από πού να ξεκινήσουν).

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» - δεν ξέρω ποιον να αφήσω μέσα και ποιον να βγάλω από τα εισαγωγικά.

ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ: αυτός που ξυλοκοπάει τη γυναίκα του καθημερινά, οι γυναίκες που ξεσπούν στα μωρά τους, ο εργοδότης που εκφοβίζει τον εργάτη του με απόλυση για να μπορεί να τον πληρώνει πενταροδεκάρες, όλοι, μα όλοι εκείνοι που επιδεικνύουν δύναμη και επιβάλουν βία, σωματική ή ψυχολογική, είναι στον δικό μου νου το ίδιο ένοχοι.

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ, γιατί με την ισχύ της μπορεί να την πληρώσει και κάποιος που δεν πρέπει. Το «ισόβια» όμως, καθόλου. Και για πολλούς άλλους που τα γλυτώνουν και με διάφορες νομοθετικές φόρμουλες κυκλοφορούν και πάλι ελεύθεροι και αναπνέουν το οξυγόνο που αφαίρεσαν από άλλες ψυχές.

Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ Η ΛΥΣΗ. Η εφαρμογή όμως αυτών, σε δικαιότερες κοινωνίες από αυτές που ζούμε είναι αναγκαία. Και αν δεν μπορούν οι άλλοι, ίσως εμείς να μπορούμε στην καθημερινότητά μας, να γυρίζουμε την πλάτη σε όποια μορφή βίας υπάρχει δίπλα μας. Γιατί, αν η ανοχή αποτελεί τη βάση, τότε η πυραμίδα έχει θεμέλια. Και όταν θα φθάσεις σε ένα ψηλότερο σκαλοπάτι θα μπορείς μόνο να στέκεσαι εκεί και να παλεύεις με ένα ξίφος που θα χτυπάει αέρα. Τη βάση, δεν θα την φτάνεις πια.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων