Με αφορμή τρεις παραστάσεις
ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΟΥΚΑΣ
1 Δεκεμβρίου 2011
- Πιστεύεις ότι ζούμε σ’ ένα παρόν «Υπό το μηδέν»; Ναι, ειδικά στην Ελλάδα αρκετά υπό το μηδέν. Νομίζω ότι σιγά σιγά είναι και παγκόσμιο το φαινόμενο απλά εδώ «έσκασε» πρώτα. Σίγουρα ζούμε σε υπό το μηδέν παρόν και δεν μιλάω μόνο για τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν επειδή και οι οικονομικές είναι ένα παρακλάδι ενός γενικότερου συνόλου. Νομίζω ότι υπό το μηδέν είναι πολλά πράγματα μεταξύ των οποίων και οι σχέσεις των ανθρώπων.
- Τι εκτιμάς περισσότερο στο έργο και στους ήρωές του; Από την αρχή διάβασα ένα έργο που μου άρεσε πολύ, μου αρέσει το ότι είναι πολύ ρεαλιστικό έργο, πάρα πολύ άμεσο και το ότι με μια πολύ ωραία και ασυνήθιστη αφορμή ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει τελικά για άλλα πράγματα που είναι «υπό», κρυμμένα, και αναφέρομαι στις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις σε μια οικογένεια, όλα αυτά τα πράγματα που ποτέ δεν έχουν ειπωθεί, αλλά που πάντα υπάρχουν μέσα σ’ έναν άνθρωπο και τον κατατρέχουν, τον διατρέχουν, τον καθορίζουν σε όλη του τη ζωή.
- Η ατάκα που θα σου μείνει από αυτό το ρόλο… Μου λέει κάποια στιγμή ο Νεκτάριος (Λουκιανός), ότι σίγουρα ο σκύλος σου θα γαβγίζει πολύ τόσες ώρες που λείπεις και απαντάω «μπα, είναι γέρικο σκυλί, τα γέρικα σκυλιά δεν γαβγίζουν για τίποτα» το οποίο αν το δούμε λίγο έτσι πιο συμβολικά σαν κουβέντα, το βρίσκω πολύ ωραίο.
- Η «Μέθοδος Γκρόνχολμ» θα παιχτεί για 5η χρονιά στο Θέατρο Τέχνης. Πως είναι να επιστρέφεις στο ίδιο έργο; Στην συγκεκριμένη περίπτωση, με όλη αυτή την επιτυχία που έχει κάνει αυτό το έργο, ένα έργο που το θεωρώ κι εγώ πάρα πολύ έξυπνο και πάρα πολύ δυνατό και με την σχέση που έχουμε εμείς οι τέσσερις μεταξύ μας -έχουμε γίνει πια οικογένεια- είναι υπέροχο. Δηλαδή χθες ήμουνα με την Βίκυ Παπαδοπούλου έξω και της έλεγα «άντε, μου λείψατε, να ξεκινήσουμε» και είναι αλήθεια. Και βέβαια πια επειδή έχουμε την σχέση που έχουμε το έχουμε πάει αλλού και το έργο. Δηλαδή σε σχέση με αυτόν που το είδε την πρώτη χρονιά με αυτόν που θα το δει φέτος. Εντάξει δεν θα ‘χει δει άλλο έργο γιατί δεν το καταστρέφουμε το έργο, προς θεού, αλλά νομίζω ότι το έχουμε προχωρήσει πολύ παρά κάτω. Έχουμε ταυτιστεί πολύ με αυτά που κάνουμε.
- Πιστεύεις ότι στο καιρό της χρεοκοπίας, οι καλλιτέχνες θα βρουν τρόπο και ευκαιρία να διατυπώσουν μια νέα γλώσσα; Κι αν ναι, έχεις τέτοια δείγματα; Νομίζω ότι στον καιρό της χρεοκοπίας οι καλλιτέχνες έτσι κι αλλιώς θα αναγκαστούν για τους λόγους που αναγκάζονται όλοι οι άνθρωποι είτε είναι καλλιτέχνες είτε όχι να γεννήσουν και καινούργια πράγματα προκειμένου να μπορέσουν μέσα από αυτά τα πράγματα να βιοποριστούν. Κι αυτό δεν είναι δική μου ανακάλυψη. Πάντα συμβαίνει σε δύσκολους καιρούς. Η τέχνη ξαφνικά γεννάει, ξαναγεννάει. Αυτό συμβαίνει και στη χώρα μας που χαρακτηριστικό παράδειγμα της χρεοκοπίας είναι αυτό που συμβαίνει στην τηλεόραση που νομίζω ότι σιγά σιγά φθίνει και φθίνει όλο και περισσότερο. Στο θέατρο αντιθέτως γίνονται πολύ ωραία πράγματα επειδή πια και οι καλλιτέχνες ξέρουμε ότι ο κόσμος μετρά πολύ περισσότερο το που θα πάει να δώσει τα 15-20 ευρώ, προσέχουμε πολύ περισσότερο τις δουλειές μας.
- Στο εξωτερικό μιλούν για άνοιξη του ελληνικού κινηματογράφου. Στον αντίποδα μιλάνε για προσωπικές θυσίες καλλιτεχνών και όχι για μια ελληνική επιτυχία… Έτσι είναι, υπάρχουν κάποια παραδείγματα ταινιών όπως ο «Κυνόδοντας», ο «Άδικος κόσμος» ή το «Μικρό έγκλημα» που κάνανε πορεία έξω -κι ο Κυνόδοντας έκανε μεγάλη πορεία- αλλά δυστυχώς αυτές οι ταινίες βασίζονται μόνο στις προσωπικές θυσίες, τον προσωπικό κόπο, αγώνα και το πιστεύω κάποιων ανθρώπων να το πάνε αυτό το πράγμα όσο δεν πήγαινε. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η στάση που κρατά το ελληνικό κράτος και οικονομικά να το δει κανείς, είναι χαζή. Θα μπορούσε να είναι ένα εξαγώγιμο προϊόν ο ελληνικός κινηματογράφος όπως και η ελληνική τηλεόραση. Δηλαδή μπορεί οι Τούρκοι να έχουν πολύ μεγαλύτερη αγορά, πήραν όμως χαμπάρι ότι το προϊόν τους μπορούν να το πουλήσουν. Το ίδιο ισχύει και για το σινεμά. Μπορείς να πιστέψεις σ’ ένα πυρήνα ανθρώπων αν θες να ξεκινήσεις με χαμηλές βλέψεις αλλά να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι καλό που να μπορέσεις να το πουλήσεις και έξω κι αυτό να είναι και πρέσβης του πολιτισμού σου αλλά γιατί όχι κι ένα προϊόν. Αλλά ζούμε σε μία χώρα που οι πολιτικοί αποδείχθηκε κι όλα πόσο κοντόφθαλμα βλέπουν ακόμα και το κέρδος.
- Ένα σύνθημα από τους τοίχους της Αθήνας; Ο ρόλος που παίζω στο «Ο παππούς έχει πίεση» λέει πολλά συνθήματα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιο γι αυτό θα πω ένα που μπορεί να μην το έχουμε δει σε τοίχους της Αθήνας και λέει «Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται». Νομίζω ότι πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να ξυπνήσουμε.
- Μια σκέψη για την πραγματικότητα Αγανάκτησης που βιώνουμε; Αγανάκτηση για μένα δεν σημαίνει βγαίνω και τα σπάω, αλλά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά ώστε να δημιουργήσουμε μια καινούργια πραγματικότητα. Και ναι μεν οι περισσότεροι φέρουμε μέσα μας το ότι «δεν φταίω εγώ γι αυτό που συμβαίνει» αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή.
- Καλή ημέρα είναι… Η μέρα που δεν ξυπνάς κουρασμένος.
- Ένα όνειρο; Από μια ηλικία και μετά καταλαβαίνεις ότι αυτό που λένε οι Κινέζοι «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια οι θεοί γελάνε» είναι μεγάλη αλήθεια. Εμένα μεγάλη βοήθεια και δύναμη στη ζωή είναι η συνειδητοποίηση της κουβέντας «ζω για το σήμερα» και δεν εννοώ με αυτό γλεντάω. Εννοώ αντιμετωπίζω τη ζωή μου μέρα με τη μέρα. Δεν θέλω ούτε να αγχώνομαι, ούτε να προβληματίζομαι για πράγματα που νομίζω ότι θα έρθουν. Μπορεί να μην έρθουν ποτέ κι εγώ να έχω δηλητηριάσει δύο μήνες απ’ τη ζωή μου σκεπτόμενος, φοβούμενος αυτά που θα έρθουν. Άρα ουσιαστικά το προσωπικό μου όνειρο είναι αυτό να φτάσει στο 100% μέσα μου και να αντιμετωπίζω την κάθε μου στιγμή ξεχωριστά.
Info: «Υπό το μηδέν» σε σκηνοθεσία Λ. Ζαρκαδούλα στο Θέατρο ΠΚ, (έως 17.1.2012). «Ο παππούς έχει πίεση» σε σκηνοθεσία Δ. Παπαδοπούλου, Αγγ. Τσούγκου στο Θέατρο Ήβη. «Η μέθοδος Γκρόνχολμ» σε σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου στο Θέατρο Τέχνης - Κάρολος Κουν (από τον Ιανουάριο του 2012).
εμφάνιση σχολίων