2020: Οι Ταινίες ΣΙΝΕΦΙΛ της Χρονιάς

ΣΙΝΕΦΙΛ Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ: Αν η περασμένη σεζόν από τον Αύγουστο του '19 μέχρι τον Ιούλιο του '20 μέτρησε εννέα μήνες λειτουργίας των κινηματογραφικών αιθουσών, το 2020 στο σύνολό του, τις βρήκε ανοιχτές μονάχα για 7. Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, μήνες που βγήκαν και οι περισσότερες οσκαρικές ταινίες, και μετά από τον Ιούνιο μέχρι τις 2 Νοεμβρίου. Αν και το καλοκαίρι, εκτός κάποιων λίγων εξαιρέσεων, οι εταιρείες διανομής παγκοσμίως δεν ρίσκαραν να βγάλουν καινούργιους μεγάλους τίτλους, πέρα από το Tenet που ήρθε να τεστάρει την αγορά, δεν ήταν λίγοι οι ενδιαφέροντες τίτλοι που ξεχώρισαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Από τις αρχές του Νοέμβρη μέχρι σήμερα, αν και οι κινηματογραφικές αίθουσες παραμένουν κλειστές, πέρα από τις πρεμιέρες που γίνονται ή έχει προγραμματιστεί να γίνουν σε κάθε είδους πλατφόρμας, υπάρχει μια τρομερή υπερπροσφορά ταινιών, είτε δωρεάν, είτε με κάποιο μικρό αντίτιμο, μέσω των διαφόρων φεστιβάλ που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στους φυσικούς για αυτά χώρους, σε σημείο που να μην ξέρει κανείς τι να πρωτοδεί. Αν και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί καταστροφικό (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το σύστημα πρέπει να λειτουργήσει για να μπορέσει να συνεχιστεί η παραγωγή ταινιών), εντούτοις, κατά τη γνώμη μας, δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο στις μέχρι τώρα συνήθειες των θεατών, που σίγουρα θα επηρεάσει το ήδη σκοτεινό μέλλον των κινηματογραφικών αιθουσών. Με την Ντίσνεϊ αλλά και την Warner να έχουν ήδη προγραμματίσει τις πρεμιέρες τους στις πλατφόρμες που διαθέτουν και με αμφίβολο για αρκετούς μήνες ακόμη το άνοιγμα των κινηματογράφων, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Διαβάστε επίσης: BEST OF 2019: Τα 10 καλύτερα φιλμ 

ΓΙΑ ΣΙΝΕΦΙΛ - ΠΡΙΝ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ... Όπως συμβαίνει κάθε χρονιά, οι θεματικές των ταινιών χαράζουν πορείες προς όλες τις κατευθύνσεις με κάποιες να συναντιούνται αναπάντεχα, σε παράλληλες ή αντίστροφες διαδρομές:

Δύο αδερφές αναζητούν η μία την άλλη, στην Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο, του Βραζιλιάνου Καρίμ Αϊνούζ, χωρίς να γνωρίζουν πως βρίσκονται στην ίδια πόλη. Δύο αδερφές και στην Ελπίδα του κόσμου, του αρμενικής καταγωγής Γάλλου, Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, έρχονται σε ενδοοικογενειακή σύγκρουση, λόγω διαφορετικού χαρακτήρα, ακόμη και αν στοχεύουν προς την ίδια  κατεύθυνση, με τον τρόπο της η κάθε μία.

Ένα μικρό αγόρι στο Βαμμένο Πουλί του Τσέχου Βάτσλαβ Μαρχούλ που βασίζεται στο γνωστό μυθιστόρημα του εβραϊκής καταγωγής Πολωνού, Γιέρζι Κοζίνσκι και η ομώνυμη ηρωίδα στο Λίλιαν, του Αυστριακού Αντρέας Χόβαρντ, επιχειρούν μια ομηρικού ύφους επιστροφή στην πατρική εστία, μέσω μιας επώδυνης διαδρομής στην οποία υπερτερεί για άλλη μια φορά, η κτηνώδης πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Ένας ιερέας χάνει την πίστη του στην Ομορφιά της Ύπαρξης του Σουηδού, Ρον Άντερσον, για να την βρει ένας νεαρός κατάδικος που υποδύεται τον ιερέα, στο Corpus Christi του Πολωνού Γιαν Κομάσα. Την ίδια στιγμή, στο Μια Κρυφή Ζωή του Αμερικανού, Τέρενς Μάλικ, ένας αντιρρησίας συνείδησης στην Αυστρία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μόνο δεν χάνει την πίστη του,παρά τις προτροπές και τις απειλές που δέχεται, αλλά τις ενσαρκώνει κιόλας, μετατρεπόμενος από 'προδότη' σε άγιο.

Στο Ένα Ψηλό Κορίτσι του Ρώσου Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ, που εξελίσσεται στο Στάλινγκραντ, αμέσως μετά από το τέλος της πολιορκίας του από τα ναζιστικά στρατεύματα, μια ιδιόμορφη νεαρή γυναίκα, προσπαθεί να μείνει έγκυος και να φέρει στον κόσμο ένα παιδί για χάρη της φίλης της με την οποία είναι ερωτευμένη. Στην Εποχή της Βροχής, του ταϊβανού Άντονι Τσεν, μια παραμελημένη σύζυγος, προσπαθεί να αποκτήσει παιδί για να σώσει τη σχέση της. 

Στο Τραγούδι Δίχως Όνομα, της Περουβιανής, Μελίνα Λεόν, μια φτωχή, νεαρή, ιθαγενής μητέρα, αναζητά το παιδί που της έκλεψαν τη στιγμή ακριβώς που το γέννησε, δωρεάν, στην κλινική φάντασμα ενός παράνομου (ή μήπως κρατικού;), κυκλώματος που εμπορεύεται μωρά για υιοθεσία στο εξωτερικό. Στην punk βιογραφία του, Νεντ Κέλι: Ο Νούμερο 1 Καταζητούμενος, ο Αυστραλός Τζάστιν Κερζέλ αντίθετα, δείχνει την μητέρα του ήρωα, να τον 'δανείζει' σε έναν περιβόητο εγκληματία της εποχής, για να της τον κάνει 'άντρα' και αντάξιο του ιρλανδικής καταγωγής, πατέρα του. Εκείνος, θα προσπαθεί σε ολόκληρη τη σύντομη ζωή του, να του μοιάσει.

Στο, Οι Μητέρες Μας, του Σεζάρ Ντίαζ από τη Γουατεμάλα, όμως, ένας νεαρός ανθρωπολόγος που εργάζεται στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο για την ταυτοποίηση των σκελετών των αγνοουμένων από τις ταραχές της δεκαετίας του '80 στη χώρα, αναζητά τα ίχνη του αντάρτη πατέρα του.

Στην Έμα του Χιλιανού Πάμπλο Λαράιν, η ατίθαση, πυρομανής, νεαρή χορεύτρια μιας πρωτοποριακής χορευτικής ομάδας, που προτιμά να χορεύει reggaeton στους δρόμους του Βαλπαραίσο, έρχεται σε σύγκρουση με όλους και με όλα, για να μπορέσει να πάρει πίσω από την πρόνοια και την καινούργια του ανάδοχη οικογένεια, τον υιοθετημένο, αλλά παραμελημένο από την ίδια και τον χοροδιδάσκαλο της ομάδας, σύντροφό της, γιο τους, σε μια εντελώς freestyle κινηματογραφική δημιουργία που πάλλεται από το μουσικό σκορ του Νίκολας Τζααρ. 

Πιο μινιμαλιστική η προσέγγιση του Ροδρίχο Σορογκογιέν, από την Ισπανία, στο, Εξαφανισμένος, όπου μια μητέρα καταυθάνει από τη Μαδρίτη, στις ακτές της νότιας γαλλίας, αναζητώντας τον χαμένο, έφηβο γιο της. Τον νεαρό, φοιτητή στην στην δυστοπική Αθήνα του σήμερα γιο της, αναζητά και η Ιρανή, Pari, στην ομώνυμη, εξαιρετική, ελληνικής συμπαραγωγής ταινία του Σιαμάκ Ετεμαντί.

Η ΛΙΣΤΑ ΜΑΣ, Όπως πάντα, η σειρά είναι αλφαβητική:
Η ΑΟΡΑΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΓΚΟΥΣΜΑΟ του Καρίμ Αϊνούζ. Στο Ρίο Ιανέιρο της δεκαετίας του '50, δυο  αδελφές αναζητούν η μία την άλλη, πιστεύοντας πως η μία βρίσκεται στην Ελλάδα και η άλλη στην Αυστρία. Στην πραγματικότητα ζουν και οι δύο στην ίδια πόλη, όμως ένα απάνθρωπο ψέμα και ο συντηρητισμός της οικογένειας τους και της κοινωνίας των λευκών στην οποία ανήκουν, τις κρατάει μακριά, κι όμως τόσο κοντά, για δεκαετίες. Συγκινητικό οικογενειακό δράμα, τοιχογραφία μιας κοινωνίας και μιας εποχής, απόλυτης και ασφυκτικής πατριαρχίας που οι τριβές της με το κινηματικό πνεύμα του τέλους της δεκαετίας του '60, προκάλεσαν τις σπίθες της φεμινιστικής αφύπνισης και της όσης γυναικείας χειραφέτησης ακολούθησε τα επόμενα χρόνια. Η ταινία του Αϊνούζ (Futuro Beach, Central Airport THF), συνδυάζει αριστοτεχνικά την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ακαδημαϊκή αφήγηση.


ΤΟ ΒΑΜΜΕΝΟ ΠΟΥΛΙ του Βάτσλαβ Μαρχούλ. Πιστή μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου βιβλίου του Γιέρζι Κοζίνσκι, όπου ένα μικρό Εβραιόπουλο περιπλανιέται στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ερχόμενο αντιμέτωπο με την προκατάληψη αρχικά και με την σκληρότητα στη συνέχεια, του ανθρώπινου είδους. Μια σκληρότητα η οποία υπογραμμίζεται από τα σπάνια και σποραδικά δείγματα καλοσύνης, από έναν καθολικό ιερέα και έναν Γερμανό στρατιώτη. Συνταρακτική στο μεγαλύτερο μέρος της ταινία, με ελάχιστους διαλόγους αλλά συνεχή κινητικότητα που ακολουθεί την Οδύσσεια του μικρού αγοριού, με έναν ποιητικό ρεαλισμό που φέρνει στο νου το Ένας Άνθρωπος Δίχως Πεπρωμένο (2005), την αριστουργηματική κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ιμρε Κέρτες, από τον γνωστό Ούγγρο διευθυντή φωτογραφίας, Λάζος Κολτάι. 


ΕΝΑ ΨΗΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ του Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ.  Βασισμένο στο βιβλίο Ο Πόλεμος Δεν Έχει Πρόσωπο Γυναίκας, της βραβευμένης το 2015 με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, η ταινία του 30χρονου Μπαλάγκοφ, είναι ένα στυλιζαρισμένο ψυχολογικό δράμα που αν και μοιάζει ψυχρό στην επιφάνεια, στην πραγματικότητα καίγεται από μια εσωτερική φλόγα, αναζήτησης νοήματος, σε έναν κόσμο, εξωτερικά και εσωτερικά διαλυμένο από τον πόλεμο. Έχει για ηρωίδες του δυο γυναίκες που προσπαθούν να επιβιώσουν συναισθηματικά με τρόπους που άλλοτε συγκλίνουν και άλλοτε διαφέρουν. Σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, καλλιτεχνικά άρτια, πιθανότατα και να είναι η πιο ολοκληρωμένη ταινία του 2019-20.


CORPUS CHRISTI του Γιαν Κομάσα. Ένας νεαρός κατάδικος που στη φυλακή εκτελεί χρέη νεωκόρου, απομακρύνεται από εκεί για να μην πέσει θύμα εκδίκησης από έναν συγγενή του ανθρώπου που σκότωσε. Αντί για το εργοστάσιο ξυλουργικών εργασιών το οποίο έχει για προορισμό του, βρίσκεται στο να παίρνει τη θέση του ιερέα ενός κοντινού χωριού. Θα μπει τόσο πολύ στον ρόλο του, που θα έρθει αντιμέτωπος με το κατεστημένο των κατοίκων του χωριού, των τοπικών αρχών που έχουν επικεφαλή τους, ιδιοκτήτη του ξυλουργίου, αλλά και της εκκλησίας. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η εξαιρετική ταινία του 40χρονου Γιαν Κομάσα, που είναι υποψήφια και για τα φετινά Βραβεία LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ω, ποία υποκρισία!, αν ρωτάτε τον γράφοντα), δεν εξιδανικεύει τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. 


ΜΙΑ ΚΡΥΦΗ ΖΩΗ του Τέρενς Μάλικ. Μια αλά Μάλικ κινηματογραφική βιογραφία του Φραντς Γιεγκερστέτερ, ενός Αυστριακού αντιρρησία συνείδησης που μόλις πρόσφατα αγιοποιήθηκε από την καθολική εκκλησία. Η άρνησή του να υπηρετήσει στον ναζιστικό στρατό λόγω των χριστιανικών του πεποιθήσεων, τον οδηγεί αναπόφευκτα σε μία σταύρωση (χωρίς ανάσταση), δίνοντας την ιδανική αφορμή στον ιδιοσυγκρασιακό, Αμερικανό στυλίστα σκηνοθέτη, να επαναλάβει με διαφορετικό, αλλά ίδιο τρόπο, τους προβληματισμούς του περί νοήματος της ύπαρξης, αλλά και της σιωπής του Θεού, όπως τους είχε θέσει στο προ 20ετίας αριστούργημά του, τη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή (The Thin Red Line). Αν μιλούσε και Γερμανικά, όπως θα μας άρεσε ακόμη περισσότερο.


ΟΙ MONOS του Αλεχάνδρο Λάντες. Ο Άρχοντας των Μυγών του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ συναντά το Αντάρτικο στα βουνά της Κολομβίας, σε μια ψυχεδελική, αμοραλιστική περιπέτεια επιβίωσης που συνδυάζει τον λυρισμό με την αγριότητα, την παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα ενός διαρκούς πολέμου, που σχετίζεται την αυθαιρεσία της εκάστοτε εξουσίας. Μια ομάδα εφήβων αγοριών και κοριτσιών ζουν σαν στρατιώτες σε ένα οροπέδιο στα επιβλητικά βουνά της Κολομβίας και έχουν δύο αποστολές: Να προσέχουν την Αμερικανίδα όμηρό τους και να διατηρούν στην ζωή μια αγελάδα σημαντική για την επιβίωσή τους. Πολύ σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο όλων. Η πιο ιδιαίτερη ταινία του 2019-20 (για την ελληνική διανομή, πάντοτε).


ΜΝΗΜΕΣ ΦΟΝΩΝ (2003)/ Η ΜΗΤΕΡΑ (2009) του Μπονγκ Τζουν-χο. Οι δύο από τις τρεις παλαιότερες ταινίες του Κορεάτη σκηνοθέτη των Παρασίτων, δεν είναι πρόσφατης παραγωγής, όμως η διανομή τους για πρώτη φορά στη χώρα μας το περασμένο καλοκαίρι από την Cinobo, και η σπουδαιότητά τους φυσικά, τις τοποθετεί, συμβολικά μαζί, στις (11) ταινίες της χρονιάς που μας άρεσαν περισσότερο. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία η πρώτη, είναι ένα αντισυμβατικό αστυνομικό θρίλερ για το κυνήγι ενός κατά συρροή δολοφόνου στην κορεατικη επαρχία το 1986. Ψυχολογικό δράμα και αστυνομικό μυστήριο η δεύτερη, παρουσιάζει την προσπάθεια μιας μητέρας, να αποκαλύψει τον δολοφόνο που παγίδευσε τον 27χρονο αυτιστικό γιο της φορτωνοντας του τον φρικτό φόνο  ενός νεαρού κοριτσιού. Και στις δύο ταινίες διακρίνει κανείς το ιδιαίτερο ύφος του σκηνοθέτη που συνδυάζει το υπόγειο χιούμορ με τις ψυχολογικές και τις κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις, χωρίς να ξεχνά εντελώς και το μακάβριο.


BABYTEETH της Σάνον Μέρφι. Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Αυστραλέζας ηθοποιού Σάνον Μέρφι, βασίζεται πάνω σε μια θεατρική, δραματική, ερωτική κομεντί για τη σχέση δυο παιδιών με «ιδιαιτερότητες» (στο νου μας έρχεται το ανάλογο, επίσης αυστραλιανό Angel Baby, στην κινηματογραφική του εκδοχή, από το 1996). Με το κορίτσι να έχει ένα «μυστικό», γύρω από το οποίο θα χτιστεί μεθοδικά, με τον τρόπο που μόνο οι κάτοικοι της μακρινής μας Ωκεανίας ξέρουν (βλέπε τον Νεντ Κέλι πιο κάτω), μέσα από μια καλειδοσκοπική ματιά και έναν ανεμοστρόβιλο καταστάσεων και συναισθημάτων, καταφέρνει να παρασύρει στο πέρασμά του, κάθε αντίσταση στην γενική –για μας τους μη Ωκεάνιους– παραδοξότητα αυτής της ξεχωριστής ματιάς. Υπέροχο και το πρωταγωνιστικό δίδυμο της το οποίο θα θέλαμε να ξαναδούμε και να ξαναδούμε.


ΝΕΝΤ ΚΕΛΙ: Ο ΝΟΥΜΕΡΟ 1 ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ του Τζάστιν Κερζέλ. Άλλη μια ταινία για τον περίφημο Αυστραλό «λήσταρχο», ανάλογο του Αμερικανού Τζέσε Τζέιμς, η του δικού μας Νταβέλη, από τον σπουδαιότερο σύγχρονο σκηνοθέτη της χώρας down under, που βασίζεται στο βιβλίο, Η Αληθινή Ιστορία της Συμμορίας Κέλι, του Πίτερ Κάρεϊ (Όσκαρ και Λουσίλντα, Ο Παράνομος Εαυτός Του). Το «Αληθινή» του τίτλου, στην περίπτωση του βιβλίου, αλλά και της ταινίας, υπονοεί το αντίθετο, χωρίς να υπολείπεται όμως πραγματικών περιστατικών. Ο Κερζέλ, ακολουθώντας την Αυστραλιανή κινηματογραφική παράδοση, φτιάχνει μια ταινία που δεν χωράει άνετα, σε κανένα κινηματογραφικό είδος, γεμάτη από punk ενέργεια, με τη βία, τη σεξουαλικότητα και την απελπισία που αποπνέει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό.


ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΥ ΜΕΛΙΟΥ των Λούμπομορ Στεφάνοφ και Ταμάρα Κοτέβσκα. Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ από την Βόρεια Μακεδονία, βρίσκει επάξια τη θέση του σε τούτη τη δεκάδα (άντε, ενδεκάδα), των καλύτερων ταινιών που βγήκαν στη χώρα μας το 2020, χάρη στην άψογη «κατασκευή» του, τεχνικά και καλλιτεχνικά, μετά από 3 ολόκληρα χρόνια προσεκτικής παρατήρησης από τους σκηνοθέτες της. Ακολουθεί την ιστορία της τελευταίας των «Μοϊκανών», μιας καλλιεργητή άγριου μελιού με τον παραδοσιακό τρόπο (έναν τρόπο που χάνεται στα βάθη των αιώνων), σε μία φιλμική καταγραφή που περιέχει όλο το δράμα, όλη τη δράση, τη συγκίνηση και το σποραδικό χιούμορ, μιας ταινίας μυθοπλασίας. Η ιστορία της μεσήλικης Ατιτζέ και της μητέρας της, είναι από αυτές που ο θεατής δεν θα μπορέσει να ξεχάσει εύκολα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Ανυπέρβλητη και η φωτογραφία, στην πιο «στοιχειωτική» ταινία της λίστας.

Ελληνικές ταινίες που ξεχώρισαν (αλφαβητικά, διαβάσετε για αυτές και όλες τις άλλες, στο Doctv.gr): Άλυτη, Ο Απόστρατος, Winona, Cosmic Candy, Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, Pari.

Ελληνικά ντοκιμαντέρ που μας άρεσαν (αλφαβητικά): Agora II: Δεσμώτες, Οι Άγνωστοι Αθηναίοι, Ένα Δέντρο Θυμάται, Ένας Έφηβος τη Κατοχή, Μεταφορά, Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων.

Κι Ακόμη... 22 Ιουλίου, 1917, Aga, Αγώνας για Δικαιοσύνη, Ακαταμάχητος, Αντρέι Ταρκόφσκι: Σινεμά σαν Προσευχή, Ο Αόρατος Άνθρωπος, Γιόσεπ, Wild Rose, Ο Διαφορετικός Κύριος κόπερφιλντ, Η Δίκη των 7 του Σικάγου, Το Δίκτυο των Κατασκόπων, Έλα Όπως Είσαι, Η Ελπίδα του Κόσμου, Έμα, Εμείς οι Δύο, Ένα Ντιβάνι στην Τυνησία, Εξαφανισμένος, Η Εποχή της Βροχής, Θα Έρθει η Φωτιά, Το Θαύμα του Άγνωστου Αγίου, Και Μετά Χορέψαμε, Κατηγορώ!, Το Κυνήγι, Οι Μεταφραστές, Μη με Λες Κύριο, Οι Μητέρες Μας, Μια Λευκή Λευκή Μέρα, Μικρές Κυρίες, Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ, Παιχνίδια Ζευγαριών, Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη, Παράθυρο στη Θάλασσα, Ο Προδότης, Ρουά Ματ, Σκοτεινά Νερά, Τα Σκυλιά Δεν Φοράνε Παντελόνια, Σκύλος Που Γαβγίζει, Σταθμός Νέα Υόρκη, Οι Σφυριχτές, Τένετ, Τζότζο, Τιμώμενος Επισκέπτης, Τραγούδι Δίχως Όνομα, Η Υπόθεση Κολλίνι, Ο Φάρος, Φύγαμε, Ο Φύλακας, Η Φωλιά, Φως στο Σκοτάδι, Τα Χελιδόνια της Καμπούλ.

Καλές Γιορτές, Καλή Νέα Χρονιά και Καλή Λευτεριά (με ανοιχτές ξανά, όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες)!


Διαβάστε επίσης: Οι καλύτερες ταινίες της δεκαετίας

εμφάνιση σχολίων