Πόσο είναι το Α' ΠΡΟΣΩΠΟ πολύ;

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ότι δηλαδή όλοι ήρθαμε και θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, με κάνει διαρκώς να αναρωτιέμαι για την ανθρώπινη ματαιότητα. Πολλές αρρώστιες σκοτώνουν και είμαι σίγουρη πως όλοι εκείνοι οι ματαιόδοξοι, οι αποτρελαμένοι μανιακοί τύποι που κυνηγούν το χρήμα και τη δόξα χωρίς όριο, σαν που θα είναι οι αθάνατοι αυτοί, κάποιον άνθρωπο θα είχαν δίπλα τους που χάθηκε ξαφνικά ή επίπονα. Και όμως, απτόητοι θα συνεχίσουν.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, ΕΜΜΕΝΟΥΝ, «ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ» ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΡΚΟΣ. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές μάχονται για ακόμη περισσότερες ημέρες στους θώκους, για ακόμη μεγαλύτερες καταθέσεις στις τράπεζες. Πατάνε επί πτωμάτων, μολύνουν το περιβάλλον (λες και οι ίδιοι ή τα παιδιά τους αναπνέουν άλλον αέρα), κοροϊδεύουν εαυτούς και οικείους, εκμεταλλεύονται ότι υπάρχει και όποιον τους διατίθεται, συνειδητά ή ασυνείδητα ο καημένος. Η αιδώς δεν τους χτυπά την πόρτα, διαψεύδουν τη ρήση του λαού «μα, κοιμάται ήσυχος τη νύχτα;». Ησυχότατος κοιμάται, σας διαβεβαιώνω. (αχ, να κάτι τέτοια γράφω και ένα σκουλήκι σκάβει ταυτόχρονα το μυαλό μου σε εκείνο το σημείο που εμφανίζεται ξαφνικά, αλλά πάντα, η ένοπλη βία, αυτή που ταράζει και τρομοκρατεί και μια φρικτή ιδέα μου έρχεται και με μολύνει, λες αν ήταν ενεργή να μην κοιμόντουσαν ήσυχοι; – και όμως, όχι, και άλλοτε, όταν από παντού ξεφύτρωναν οργανώσεις, πάλι τέτοια είχαμε, απλώς όχι σε τέτοια έκταση. Και σκοτώνω το σκουλήκι εγώ και ησυχάζω για να συνεχίσω).

ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ, ΠΟΥ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΨΥΧΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ. Άλλη ματαιότητα από εκεί. Και μπότοξ και κόντρα μπότοξ και πλαστικές και φουσκώματα και κοψίματα και της Παναγιάς τα ματιά. Οι κόρες φαίνονται μεγαλύτερες από τις μανάδες αλλά πάλι (ξυπνάτε!) αυτές θα κερδίσουν τους γκόμενους. Αμάν κυρίες μου, όλες ωραίες θέλουμε να είμαστε. Και αν κάτι διορθώνεται διακριτικά και με μέτρο, άντε και να διορθωθεί. Μα πόσο να θες ή να αντέχεις ή να ανέχεται η αξιοπρέπειά σου να τρέχεις κάθε τρεις και λίγο για να τρυπιέσαι ή να κόβεσαι για να κόψεις χρόνια; Και πόσα να κόψεις; Και πόσο να χαρείς που τα έκοψες; Τα κόβεις και από την καρδιά σου, τα αφαιρείς από την ψυχή σου, σβήνεις ρυτίδα και εμπειρία μαζί; Για να χαρείς τη φρεσκάδα, πρέπει να εκπέμπει το μάτι σου την έκπληξη της εμπειρίας. Η πείρα γράφεται με πιο βαριά κιμωλία και το κολ αυτό, όσο και να ξύνεις, δεν ξεβάφει.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ–ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΑΘΛΗΤΕΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ- ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΟΤΑΝ ΣΩΘΕΙ Η ΜΑΓΙΑ. Ρόλοι για ηλικιωμένους υπάρχουν και αρκετοί ηθοποιοί τα καταφέρνουν περίφημα. Όμως αυτοί οι ρόλοι είναι ελάχιστοι μπροστά σε αυτούς που κάνουν τους τζόβενους (εδώ διαπρέπουν εξίσου και οι άνδρες με τις γυναίκες). Και οι σταρ που δεν αρκούνται με τη δόξα και την προβολή και θέλουν και άλλο. Αχόρταγοι. Με τζετ να ταξιδεύει ο οικολόγος και φιλάνθρωπος Μπόνο (γιατί θα του πιαστεί ο κώλος στην πρώτη θέση του συμβατικού αεροπλάνου), δεκάδες μπάνια να έχει η έπαυλη των Μπέκαμ… Και αν είσαι Εϊμι (ή παλιά Τζάνις) και η ματαιότητα είναι παιχνίδι επίκτητο για σένα, σε βρίσκουνε dead νωρίς νωρίς.

ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ και θέλει τεράστιο σπίτι αν μπορεί να το πληρώσει. Πως λογικό είναι να θέλει όλες τις ανέσεις στα πόδια του άμα μπορεί να τις έχει. «Τι πειράζει;», κατέληξε, «Ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί για τον εαυτό του σε σχέση με τις δυνατότητες που έχει».

ΛΟΙΠΟΝ: Α. ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΠΟΟΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙΣ, διότι η ζωή λέει πως τα πάααρα πολλά λεφτά, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι και απολύτως καθαρά, και Β. Αλήθεια, ρε παιδιά, δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό όριο στον πλούτο και τη χρήση του; Η άνεση με την ασυδοσία και την απληστία δεν έχει διαφορά; Πόσο εστέτ μπορεί να είναι κάποιος που έχει σπίτι του και ελικοδρόμιο και γυμναστήριο/σάουνα/τζακούζι και ταβέρνα και μπακάλικο;

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ. Για να ζούμε όμορφα, σε ωραίους άνετους χώρους, για να ταξιδεύουμε συχνά, για να ψωνίζουμε αγαπημένα ρούχα και αξεσουάρ. Και γνωρίζω φυσικά, ότι για τον καθένα μας αυτό μπορεί να μεταφράζεται σε τόσο διαφορετική ουσία, σα να μιλάμε άλλη γλώσσα. Όμως, η ματαιότητα είναι μια σε όλες τις γλώσσες. Για όλους τους ανθρώπους. Διότι, όπως είπαμε και στην αρχή, δεν διαλέγουμε εμείς τον χρόνο του τέλους της ιστορίας. Και παρότι δεν μας είπε κάποιος τι γίνεται στην άλλη πλευρά, γνωρίζουμε μετά βεβαιότητος ότι κανείς δεν πήρε τα υλικά του αγαθά μαζί. Μόνο τη χειρουργημένη του νεότητα ίσως.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων