25 φευγαλέες σκέψεις Α' ΠΡΟΣΩΠΟ καραντίνας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η ζωή πάντα θα ξεπερνά το πιο ευφάνταστο, τρελό, διεστραμμένο και απίθανο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι άλλο να διαβάζεις για μια δυστοπία κι άλλο να πρωταγωνιστείς εσύ κι όλος ο πλανήτης.

Όσο πιο πολύ μένω μέσα, τόσο πιο πολύ μένω μέσα.

Η Άνοιξη ήρθε. Δίνω σημασία στα λουλούδια, στα ζουζούνια, στα πεταμένα πλαστικά γάντια στο δρόμο, στον ήλιο που ζεσταίνει το πρόσωπό μου. Όλα ανησυχητικά πιο ήσυχα.

Στην αρχή έκανα χειρόγραφη. Τώρα πια μήνυμα στον πενταψήφιο. Η βαρεμάρα νίκησε την επανάσταση.

Πλένω τα χέρια μου, απολυμαίνω τα ψώνια, τα ξαναπλένω και βάζω αντισηπτικό.

Λες να μου ξέφυγε κάτι σκέφτομαι και κάνω λίγο μαντηλάκι.

Δε με ανακουφίζει ο μέσος όρος ηλικίας των νοσούντων και των θυμάτων που μας ανακοινώνουν ή εκείνων με υποκείμενο νόσημα. Αν ο ιός στόχευε μικρές ηλικίες πως θα αντιδρούσε ο πλανήτης; Τι μέτρα θα παίρναμε;

Μετανιώνω για όλες τις φορές που δεν πήγα στους γονείς μου, που δεν είδα τους αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, τους φίλους μου, που με νίκησε η κούραση, η καθημερινότητα, η αναβλητικότητά μου.

Δε θα είμαστε ίδιοι όταν τελειώσει όλο αυτό. Θα είμαστε όμως πολύ διαφορετικοί; Στο μούδιασμα κάνεις απολογισμό ζωής; Στο pause διορθώνεις τα κακώς κείμενα;

Όταν δε μου τρώει τις ώρες μου το διαδίκτυο και η ενασχόληση με τα μικρά, καθημερινά απαραίτητα, τότε προσπαθώ λίγο το νούμερο 8. Ξεμπλέκω το κουβάρι των σκέψεων μου κι ίσως κάπου υποδόρια κάτι να ξεκίνησε να δουλεύει. Θα φανεί.

Μόνοι άνθρωποι, άρρωστοι  ψυχικά ασθενείς, άστεγοι, τοξικομανείς, άνεργοι, σε δεινή οικονομική κατάσταση, πρόσφυγες,  θα ήταν το πρώτο μέλημα σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη κοινωνία.

Γυναίκες κλεισμένες και φιμωμένες με τη μάσκα του φόβου και της ντροπής σε ανήλιαγα σπίτια με τους κακοποιητές τους. Παιδιά αναγκασμένα να βιώνουν το φόβο του ιού, του εγκλεισμού, και της οικογενειακής βίας. Οι τοίχοι έχουν αυτιά. Κι εμείς στόματα και φωνή.

Οι σκέψεις που κάνω μπορεί να είναι ουτοπικές, εκλογικευμένες, παράλογες και πολιτικές. Μπορεί να είναι απλά η παρεξηγημένη και χαμένη σε αυτή τη χώρα κοινή λογική. Μπορείς να με κρίνεις. Δε σου επιτρέπω να με κατακρίνεις γιατί σκέφτομαι κι αμφισβητώ. Είναι η μοναδική μου ελευθερία.

Τα ζευγάρια που ήταν να χωρίσουν, θα χωρίσουν. Ή θα συνεχίσουν να ζουν όπως πριν. Ένα διαμέρισμα μικρό έχει τουλάχιστον δύο δωμάτια. Και η αγάπη πολύ χώρο και ανοχή. Η πανδημία δεν έχει καμία σχέση.

Ακούω το σώμα μου και τη διάθεσή μου πάντα. Δεν σνομπάρω διλήμματα όπως τί θα φάμε, τι θα δούμε, τί θα παραγγείλουμε...

Ο αέρας είναι πιο καθαρός, κρυστάλλινος. Η γη γιατρεύει για λίγο τις πληγές της. Είναι σαν ο πλανήτης να μας έστειλε όλους στα δωμάτιά μας τιμωρία για να βάλουμε μυαλό, διάβασα κάπου. Και εμείς σα ξέφρενοι έφηβοι αμερικάνικης ταινίας θα ξανακάνουμε τα ίδια.

Η πανδημία υπάρχει σαν όρος. Η ινφοδημία (infodemic), η εσκεμμένη παραπληροφόρηση, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, η άκρατη συνωμοσιολογία που συντηρεί τον πανικό και την αδράνεια είναι νεολογισμός που ήρθε για να μείνει.

Μείναμε μέσα κι συμμορφωθήκαμε για δύο λόγους. Γιατί δε θέλαμε να βάλουμε σε κίνδυνο συνανθρώπους μας και να τινάξουμε στον αέρα το πολύπαθο και ταλαιπωρημένο δημόσιο σύστημα υγείας. Κι αυτό είναι η οξύμωρη αλληλεγγύη από κοινωνική απόσταση.

Ο δεύτερος λόγος που χειροκροτούμε αντί να απαιτούμε, που ακούμε ενημερώσεις από τρεμάμενες αλλά και επιτακτικές φωνές, διαγγέλματα από μεσσίες, που πειθαρχήσαμε τελικά και πέρα από τα πρόστιμα, είναι η βαριά εκπαίδευση που έχουμε υποστεί στα χρόνια της κρίσης. Μάθαμε να υπακούμε για το καλό μας πάντα.

Ο ιός δεν είναι ταξικός. Δεν είναι ηλικιοφοβικός. Το τεστ ανίχνευσης, το κρεβάτι εντατικής, ο αναπνευστήρας και ο αναπνευστήρας που θα βγει βίαια για να σώσει εκείνον με τις περισσότερες πιθανότητες είναι. Και καμία απαγόρευση κυκλοφορίας δεν ισοφαρίζει την έλλειψη και την υποβάθμιση του κοινωνικου κράτους σε όλες τις προηγμένες κοινωνίες.

Αμοραλιστές ηγέτες που θα εφαρμόσουν το δόγμα του Σοκ με στρατηγικές απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης μας, θρησκευτικοί ηγέτες που πατάνε πάνω στη πίστη και δεν ενδιαφέρονται για το ποίμνιο τους αλλά για τις απανταχού ανώνυμες εταιρείες και το παγκάρι τους  και τυχοδιώκτες πάσης φύσεως που θα εξαργυρώσουν επιταγές και θα κερδοσκοπήσουν κατά τη διάρκεια αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης, θα πρέπει να βρεθούν στη μετακορόνα εποχη στον πάτο της αβύσσου. Ονειρεύομαι έναν κόσμο του αύριο που δε ξεχάσει τα όσα βιώνουμε σήμερα..

Ονειρεύομαι έναν κόσμο του αύριο που δε ξεχάσει τα όσα βιώνουμε σήμερα. Και που ο καθένας μας θα λάβει στη συνείδηση, στην καρδιά και στην κοινωνία τη θέση που πραγματικά του αξίζει με μοναδική παράμετρο τον Άνθρωπο. Όσους εργάζονται κοπιαστικά κι αδιάκοπα για να είμαστε υγιείς και φροντισμένοι, για να είμαστε καθαροί, για να μην πεινάσουμε, για να είμαστε ασφαλείς, για να μαθαίνουν τα παιδιά μας, οι υπάλληλοι, οι εργάτες πάσης φύσεως, της γης, της παραγωγής, της διανομής, της έγκυρης ενημέρωσης, της Τέχνης.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο του αύριο που δε ξεχάσει τα όσα βιώνουμε σήμερα. Και θα αγωνιστεί γι’ αυτό.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, ένα άγγιγμα, το τέλος της εφιαλτικής απόστασης των 2 μέτρων και όλα θα μπουν μονομιάς ξανά στη θέση τους. Θα δεις.

ΚΙ ας “μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου.”

“Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη”...


Διαβάστε επίσης:
ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Χάιδεψέ με
ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Εαρινή επιθυμία
ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Για τη Μαλβίνα

εμφάνιση σχολίων