Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Το Ερωτικό Φαινόμενο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ας εξετάσουμε πρώτα τις αγάπες που είχα για κάποιο χρόνο πριν τις προδώσω ή τις εγκαταλείψω. Κι όμως, τους μένω πιστός, και μάλιστα οριστικά. Όχι βέβαια χάρη στις προσπάθειες της ανάμνησης, που η εργασία του πένθους ή μία απογοήτευση με τη λογοκρισία της μπορούν αν θέλουν, αντιθέτως, να τις καταργήσουν. Αλλά επειδή όσο πιο πολύ πείθω τον εαυτό μου ότι «Δεν θέλω να ακούσω τίποτε», τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω, με την άρνησή μου την ίδια, ότι ήμουν ο εραστής εκείνου για τον οποίο σήμερα θέλω να ξεχάσω τα πάντα.
 

Ίσως έχασα με τον χρόνο τον τάδε άλλο ή έχασα χρόνο μαζί του – αλλά δεν θα χάσω ποτέ αυτό που χρειάστηκε να γίνω για να τον αγαπήσω  

Δεν είναι η μνήμη του τάδε προσώπου, ή ετούτης εδώ της σάρκας, ούτε αυτού εδώ του άλλου – όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν ψυχολογικά ίχνη. Είναι ότι κάποτε έκανα μία ανεπανόρθωτη εξομολόγηση σ’ αυτόν που ίσως έχει σβήσει από τη μνήμη μου και του οποίου έγινα ο εραστής· αν σήμερα έχω ξεχάσει τα πάντα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι, για να αγαπήσω αυτόν που έχει πια εκλείψει, έφτασα όντως στο καθεστώς του εραστή, ότι αγάπησα όντως από πρωτοβουλία σύμφωνα με την αρχή του μη αποχρώντος λόγου, και ότι όντως έλαβα από αυτόν την σάρκα μου (την οποία δεν είχε) δίνοντάς του τη δική του (την οποία δεν είχα). Οπότε, ακόμα κι αν ο όρκος δεν ήξερε πώς να διαρκέσει, δεν το μπόρεσε, ή δεν το θέλησε, ακόμα κι αν ο άλλος έχει εξαφανιστεί μαζί με το φαινόμενο που τον φανέρωνε, το γεγονός παραμένει ότι ριζικοποίησα την ερωτική αναγωγή, της οποίας η σφραγίδα με σημαδεύει για πάντα.
 

Δεν υπάρχει ποτέ πρώην, υπάρχουν μόνο τα ανεξίτηλα ίχνη των άλλων, που με έκαναν εραστή, εραστή όχι άσφαλτο, εραστή χωρίς αμφιβολία πεπερασμένο, αλλά οριστικό, αλλά ανέκλητο  

Ό,τι έκανα, είπα ή αισθάνθηκα από έρωτα φτάνοντας μέχρι τη ριζικοποιημένη ερωτική αναγωγή, με σημάδεψε σαν οριστικό στίγμα και μου επέβαλε μία νέα μορφή. Ίσως έχασα με τον χρόνο τον τάδε άλλο ή έχασα χρόνο μαζί του – αλλά δεν θα χάσω ποτέ αυτό που χρειάστηκε να γίνω για να τον αγαπήσω. Όλες τις πράξεις που έκανα ως εραστής, τις κρατώ για πάντα μέσα μου – ή μάλλον με κρατούν μέσα τους και σώζουν την αδιαμφισβήτητη ερωτική αξιοπρέπειά μου. Αυτοί που αγάπησα ίσως χάθηκαν, όχι όμως το γεγονός ότι τους αγάπησα, ούτε ο χρόνος που αφιέρωσα γι’ αυτό, ούτε ο εραστής που έγινα για να τους αγαπήσω. Γιατί δεν υπάρχει ποτέ πρώην, υπάρχουν μόνο τα ανεξίτηλα ίχνη των άλλων, που με έκαναν εραστή, εραστή όχι άσφαλτο, εραστή χωρίς αμφιβολία πεπερασμένο, αλλά οριστικό, αλλά ανέκλητο. Ποτέ δεν θα μπορέσω να αναιρέσω το γεγονός ότι μπήκα στον πειρασμό να αγαπήσω, ότι επομένως αγάπησα.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν-Λυκ Μαριόν (Jean_Luc Marion) Το Ερωτικό Φαινόμενο, εκδ. Πόλις.  Ο Jean-Luc Marion (3 Ιουλίου 1946) είναι Γάλλος φιλόσοφος και Ρωμαιοκαθολικός θεολόγος. Είναι πρώην μαθητής του Ζακ Ντεριντά. Απόφοιτος της Ecole normale superieure, agrefe και διδάκτωρ φιλοσοφίας, είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, διευθυντής του Κέντρου Καρτεσιανών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και πρόεδρος του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Σπουδών "Enrico Castelli" της Ρώμης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους φιλοσόφους της εποχής μας. Έχει τιμηθεί, το 1992, με το μεγάλο βραβείο φιλοσοφίας της Γαλλικής Ακαδημίας για το σύνολο του έργου του, και το 2008 με το βραβείο Karl Jaspers της πόλης και του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα καλύπτουν ευρύ φάσμα της φιλοσοφίας. Ο Μαριόν ασχολείται με την ιστορία της φιλοσοφίας και πιο συγκεκριμένα με την καρτεσιανή σκέψη, ενώ επικεντρώνεται στην κατανόηση της "μεταφυσικής" καθώς και σε ό,τι παραμένει ως δυνατότητα μετά το "τέλος της μεταφυσικής". Επιπλέον, ασχολείται με τη φαινομενολογία, την οποία χρησιμοποιεί ως μη δογματική μέθοδο για την περιγραφή των φαινομένων και κυρίως ως απόπειρα ανάδειξης φαινομένων που παρά την ορθολογικότητά τους παραμένουν αφανή. Τέλος, πολλά από τα έργα του είναι αφιερωμένα στη θεολογία -ως προνομιακό συνομιλητή της φιλοσοφίας και ως αδιαμφισβήτητο ορίζοντά της, όσες φορές η φιλοσοφία έρχεται αντιμέτωπη με το πρόβλημα των ορίων της- καθώς και στην ιστορία της χριστιανικής και εβραϊκής θεολογίας. Ο Μαριόν διετέλεσε καθηγητής των Πανεπιστημίου του Πουατιέ και της Ναντέρ (Paris X). Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Πανεπιστήμιο του Ντάλας, στο Πανεπιστήμιο Washington του Σαιντ Λούις, στο Πανεπιστήμιο Λαβάλ του Κεμπέκ, στο Πανεπιστήμιο "La Sapienza" της Ρώμης, στο Boston College και στο Πανεπιστήμιο της Βίλα Νόβα, και είναι επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.


Διαβάστε επίσης:
Ντεριντά: Επιζών
ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ: Για τη φιλία και την αγάπη
Ράσελ: Ο έρωτας

εμφάνιση σχολίων